SCHRIJFSTER
ALS KIND HIELD IK VAN DONKERE SPROOKJES. Het dreigende bos van Paulus de Boskabouter met z’n knoestige bomen gaf me het gevoel dat er achter het verhaal nog van alles schuilde. Die duistere geheimen fascineerden me veel meer dan de vrolijke wereld waarin alles was wat het leek. Annie M.G. Schmidt noemde het boeken ‘met een niet ophoudende verte’.
IK HEB EEN FASCINATIE VOOR DADERS. Een lezer identificeert zich makkelijker met slachtoffers maar de verklaring ligt bij de daders. In mijn boeken schuw ik geweld en seks niet. Met een glimlach breng ik mijn lezers soms naar angstaanjagende plaatsen. In die zin is fictie gevaarlijk : ze kan je sluw uit je veilige wereldje lokken. Daar dient ze ook voor. Goede fictie laat zien dat de wereld veelvormig is.
EIGENLIJK BEN IK NIET ZO DOL OP KINDEREN. Daar kwam ik pas na mijn opleiding tot leerkracht achter. Bij zoveel van wat ze doormaken, denk ik : zeur niet zo, daar groei je wel uit. Ik heb het geduld niet om het allemaal serieus te nemen. Adolescenten zijn veel boeiender om over en voor te schrijven. De keuzes die ze moeten maken, geven automatisch een verhaal.
EEN FLINK DEEL VAN MIJN LEVEN WAS IK EEN LONER. In mijn doodse Zeeuwse dorp was iedereen bezig met net als de rest te wezen. Terwijl de meisjesmeisjes zich alleen maar interesseerden voor mode en popsterren wilde ik weten hoe het was op de maan of bij de Inca’s. Het ontbrak me aan zin en acteertalent om me te conformeren. Ik kon ermee leven maar het laat sporen na. Het was een grote opluchting dat ik in de wereld van de schrijvers nog eigenzinnige, onaangepaste mensen ontdekte.
“BEGIN EEN RELATIE MET EEN SCHRIJVER”, ZEGT MEN MIJ. Die begrijpt dat schrijven veel schijfruimte in je hoofd kost en veel emotionele energie opslorpt. Schrijven parasiteert op je privéleven. Ik probeer nu een relatie te beginnen met een schrijver, maar ik weet niet of het goed is twee zulke mensen bij elkaar te zetten. Ik ben nog niet zo gelukkig geweest in de liefde, ik leef voor mijn boeken.
SCHRIJVEN IS GEEN DROOMJOB. Het wordt moeilijker omdat ik steeds kritischer ben. Soms denk ik : ik ben gek dat ik dit doe, maar het is wat ik kan en waaraan ik mijn tijd wil wijden. En de momenten dat het wel goed gaat, dat het je bijna gedicteerd wordt, die worden steeds heerlijker.
IN DE VICTORIAANSE TIJD WAS HET LEVEN ZO GROOTS EN MEESLEPEND. Ik ben niet zozeer een romantische ziel maar ik houd van grootsheid, ook in emoties als haat en obsessie. Ik gebruik de 19de eeuw graag als decor in mijn boeken vanwege the spirit of adventure die er heerste. Je kon donker Afrika intrekken, waar nog geen mens was geweest.
DANKZIJ MIJN WERK VERLOOR MIJN VADER ZIJN VOOROORDELEN OVER HOMOSEKSUALITEIT. Sinds de trilogie over de homoseksuele Adrian ben ik ongewild een soort voorvechter geworden. Veel van wat er in 1895 gebeurde, herkennen mensen vandaag. Een man in het leger liet me weten dat hij daar nog altijd niet voor zijn geaardheid kan uitkomen. Door de vele reacties op mijn boek heeft ook mijn vader zijn vooroordelen bijgesteld.
IK LEEF ZO STERK IN MIJN HOOFD DAT IK HET SOMS LASTIG VIND OVER TE SCHAKELEN NAAR DE REALITEIT. Met genoeg concentratie kom ik er wel, maar ik ben niet zo praktisch. Het gebeurt geregeld dat ik links de rotonde op wil. Schrijven is voor mij een betere manier om de wereld te verkennen. Ik ben ook een leunstoelreiziger, die het liefst over bestemmingen leest. Ik zou geen twee dagen overleven in Abu Dhabi. Ik zou hopeloos verdwalen of beroofd worden.
Floortje Zwigtman (36), pseudoniem voor Andrea Oostdijk, is de schrijfster van succesvolle adolescentenromans, zoals de trilogie Een groene bloem. Ze kreeg al twee keer de Gouden Uil en verzorgt op 25 mei de jaarlijkse Annie M.G. Schmidtlezing. Haar boek Spiegeljongen staat op de shortlist van de Dioraphte Jongerenliteratuur Prijs.
DOOR KATRIEN STEYAERT
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
