In deze rubriek neemt Eric Bracke onderweg de tijd om een hapje te eten.

Vandaag in het Muziekinstrumentenmuseum (MIM).

We schrijven het jaar 1899. Terwijl op de Brusselse Kunstberg werklui de bouten vastschroeven in Paul Saintenoy’s stalen constructie voor kledinggigant Old England, zetten dokwerkers in Antwerpen de eerste Aeolian player piano’s van de New York Red Star Line aan wal. Algauw prijken Pianola’s in heel wat welgestelde salons, en ook de melomane koningin Elisabeth van België krijgt haar eigen mechanische piano.”

Pittig Nederlands in Brussel. Als deze rubriek niet zo kort was, zou ik nog meer citeren uit de brochure van het Muziekinstrumentenmuseum (MIM). Ik ben er binnengestapt met het oog op de voorjaarsuitstap die ik voor de toneelvereniging moet voorbereiden. Waarom geen museumpje in het programma smokkelen, tot lering en vermaak ?

Een man met een breedgerande hoed en een wapperende regenjas die de museumgevel op de Hofberg aan het fotograferen was, bracht me op het idee. En ik zocht toch net een plaats om te schuilen voor de striemende regen.

Wie niet wil kijken naar de uitgestalde instrumenten in het museum kan met de koptelefoon hun klanken beluisteren. Laverend tussen de etalagekasten probeer ik met plotse versnellingen en haakse bochten een vreemdsoortig potpourri te componeren. Dat soort spelletjes zal wel niet aan iedereen besteed zijn. Maar de bezadigde mensen in ons gezelschap hebben wellicht een kluif aan het prachtige art-nouveaupand van Saintenoy. En de luie hedonisten kunnen meteen met de glazen lift naar het museumrestaurant op de zesde verdieping. Bij een drankje krijg je er het indrukwekkende panorama op de Brusselse benedenstad gratis bij. Ze hoeven niet eens entree te betalen.

Behalve de rij tegen de wand zijn alle tafels in het MIM-Café bezet of gereserveerd. Het uitzicht vanaf mijn tafeltje valt tegen. Ik zie het torentje van het Koningsplein maar heb geen zicht op de benedenstad. Het terras is helaas niet toegankelijk, op hetzelfde moment ontwortelen rukwinden eeuwenoude bomen in het Zoniënwoud.

Dus verdiep ik me weer in de MIM-brochure. De “Pianola Brunchen” in mei en juni, “met op de achtergrond sfeervolle pianomuziek uit de jaren toen dit juweel van art nouveau nog maar pas begon te schitteren”, zijn misschien iets voor onze toneelgroep. Ter gelegenheid van de Elisabethwedstrijd is er dan ook een opstelling met de “Autopiano” uit de erfenis van Hare Majesteit.

“De boter is hard”, klinkt het aan het naburige tafeltje. Op de borden liggen zwarte en witte pens met wortelstoemp. Blijkens de kaart, gevat in een staander met een harpvormig klemmetje, zijn de uitbaters gespecialiseerd in bijzondere locaties : Les Cantines de Restauration Nouvelle spijzen ook de hongerigen in het restaurant van het Jubelparkmuseum, het kasteel van Seneffe en in de orangerie van het Egmontpark.

Er staan traditionele Belgische gerechten op de kaart zoals waterzooi, kalfsblanquette en pensen. Maar ondanks het sombere weer heb ik zin in iets lichts en exotisch : een oosterse tabouleh (tarwegries) met scampi.

Ondertussen loopt het restaurant vol. De twee krasse dames naast me voeren een geïnspireerde conversatie over een recente bioscoopfilm, een expositie waarmee ze de kleinkinderen hebben kunnen boeien, en het boek van Alzheimerspecialiste Christine Van Broeck-hoven. Of ze enkele maanden geleden dat artikel met Van Broeckhoven en journalist Walter De Bock in De Standaard heeft gelezen, vraagt de ene aan de andere. “Dat was in De Morgen“, wil ik zeggen, maar ik kan me nog net bedwingen.

Alsof ze doorhebben dat ze afgeluisterd worden, beginnen ze zich plots zorgen te maken over hun mantels die aan de kapstok bedolven zijn onder een dikke laag winterkleding. Ze besluiten dat het tijd is het museum eens te bezoeken. “Met dat weer kunnen we maar moeilijk de stad in.” Nadat ze mijn maaltijd gelardeerd hebben met hun hartverwarmende gesprekken, heb ik zin om mee te gaan.

Muziekinstrumentenmuseum, Hofberg 2, 1000 Brussel.

Info: www.muziekinstrumentenmuseum.be.