MARC HERREMANS

© DEBBY TERMONIA

We kijken te veel op naar profatleten. Ik ben vrijwillig brandweerman geweest, paracommando, schrijnwerker en professioneel triatleet. Dat laatste was het makkelijkste leven. Als je vijf uur per dag traint, heb je al een zware dag gehad. Atleten maken van hun passie hun beroep en verdienen daar soms absurd veel geld mee. Natuurlijk heb je talent en doorzettingsvermogen nodig, maar meer dan dat is het ook niet. Ik kijk duizend keer meer op naar mensen die zich inzetten voor anderen. Of naar mijn moeder. Zij heeft geen makkelijk leven gehad en toch klaagt ze nooit. Dat is voor mij een held.

Ik kan 80 procent van mijn lichaam niet meer gebruiken. Had ik daarop gefocust dan was ik hier niet meer. Dan had ik opgegeven. Maar ik heb gekeken naar de 20 procent die ik nog wél had, en ondertussen zijn al mijn dromen uitgekomen. Ik heb de Hawaïaanse Iron Man gewonnen, de Crocodile Trophy gereden en ik ben vader van twee dochters. Je moet kijken naar wat jij kunt en wat je mogelijkheden zijn, en niet naar de mensen om je heen. Iets waar we vandaag op gewezen moeten worden, denk ik. Zeker jonge mensen, die onder druk staan omdat ze op sociale media valse ideaalbeelden krijgen van andermans leven.

Ik ben nu gelukkiger dan voor mijn ongeluk. Wat van kapitaal belang is, dat heb ik. Vrienden en familie. En niets overtreft het geluk van mijn twee kinderen. Dat ik mijn benen en buik niet kan gebruiken, c’est comme ça. Ik sta vaak stil bij de mensen die ik verloren heb, mensen die geen tweede kans gekregen hebben. Kijk naar bijvoorbeeld Wouter Weylandt. Hij is in de Giro minder zwaar gevallen dan ik, maar hij is er niet meer. Hij heeft zelfs zijn kind niet geboren zien worden. Dan besef ik dat het een megavoorrecht is dat ik hier nog ben.

Teamwork is ook in ons persoonlijk leven belangrijk. We onderschatten het belang van vriendschap. Zeker als het slecht gaat, want het zijn de mensen die je opnieuw omhoog kunnen helpen. Daar weet ik alles van. Ik ben bevoorrecht, want ik heb echt goede vrienden. Vrienden van vroeger, die weten wie je bent, zonder de cinema van die bekendheid. Die begrepen hoe belangrijk mijn passie voor sport was. Essentieel. Goede vrienden geven je het zelfvertrouwen om je eigen ding te doen in plaats van je te laten leiden door de kudde.

Het overlijden van mijn vader had meer impact dan mijn ongeval. Omdat het onomkeerbaar is. Ik had hem nog veel willen zeggen, maar het was voorbij. Hij was een van de twee mensen die me hebben gecreëerd, zijn genen zitten in mijn lichaam. We hadden een goede band en die onvoorwaardelijke liefde viel weg. Dat sloeg me knock-out. Mijn vader is nu twee jaar overleden en ik mis hem nog elke dag. Die pijn blijft, maar ik kijk nu vooral terug op de mooie momenten. Hij heeft me altijd gesteund in mijn dromen, en daar ben ik dankbaar voor. Ik hoop voor mijn kinderen hetzelfde te doen.

Ik weet wat mij gelukkig maakt en dat doe ik. Het leven is al zo kort. Ik heb een goed voorbeeld gehad. Mijn ouders waren genereus. Hun motto was : als de kinderen maar gelukkig zijn en als we maar mensen kunnen uitnodigen. Een fantastische visie. Mensen gelukkig zien maakt mij blij, dus probeer ik dat te doen. In mijn omgeving, met To Walk Again, als coach, door in Wuustwezel een triatlon voor het goede doel te organiseren. Mijn maten zeggen soms : vergeet jezelf niet. Maar ik doe dat eigenlijk voor mezelf.

To Walk Again geeft me veel meer voldoening dan mijn atletische prestaties. Als een meisje dat verlamd is van hals tot tenen in ons centrum dankzij een robot weer stapt, is dat een megaoverwinning. Natuurlijk sport ik nog. Ik ga elke dag met mijn hond in het bos crossen. Fysieke inspanning maakt me gelukkig, maar ik mis de podia en lintjes en applaudisserende mensen niet.

Marc Herremans (42) is een veelgevraagd internationaal spreker, begeleidt en coacht atleten, is vader van twee dochters en is de bezieler van To Walk Again, een stichting die aangepaste sport- en bewegingsfaciliteiten aanbiedt aan mensen met een fysieke beperking. In zijn nieuwe boek, ‘De kaarten van je leven’, schetst hij niet alleen het kaartspel dat hij zelf in handen heeft, maar vraagt hij zijn lezers ook om zelf aan de slag te gaan.

TEKST NATHALIE LE BLANC & FOTO DEBBY TERMONIA

“Ik ben nu gelukkiger dan voor mijn ongeluk. Wat van kapitaal belang is, dat heb ik. Vrienden en familie”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content