Tessa Vermeiren
Tessa Vermeiren Tessa Vermeiren is voormalig hoofdredactrice van Knack Weekend

De laatste weken komen steeds meer boeken op mijn bureau terecht die mij ervan willen overtuigen dat ik mijn leven moet máken. Zelf richting geven aan je toekomst, meppen van een therapeut die werkt met Mind Engine Process. Dat soort boodschappen wekt bij mij een sterke weerzin op. Ik luister in de auto, slalommend tussen vrachtwagens, naar een energieke MEP-stem die mij vertelt dat ik the process now moet starten. Dat betekent in gewoon Nederlands : alles wat je wil, kan gebeuren, maar je moet het nú willen. Een mevrouw De Leeuw, die zichzelf een visionaire coach noemt, wil me in haar boek overtuigen dat ik middels het visualiseren van positieve dingen mijn leven kan ombuigen.

Tegelijk met al deze peptalk stuurt uitgeverij Lannoo mij de drukproeven van een dun boekje van Trees Dehaene, de zus van u weet wel wie. Aanvankelijk ben ik afkerig. Ik ben wars van zingeverige, naar opofferende heiligheid ruikende moralistische bijbels.

Maar Ruimte voor het onverwachte van Trees Dehaene blijft door mijn hoofd spoken. Ze heeft op een eenvoudige manier opgeschreven wat mij allang dwarszit : de pretentie van onze tijd die denkt dat het leven maakbaar is. We hebben steeds meer de illusie dat we alles naar onze hand kunnen zetten. Kindje wanneer we het willen, van het geslacht dat we ons wensen, een partner van de leeftijd en de intelligentie die ons ideaal lijkt, sterven en laten sterven als het ons uitkomt. Alleen, het leven zelf is grilliger dan de wildste droom.

Hoe ver kom je met positieve visualisatie als je zozeer gewenste, van de natuur afgedwongen kind ver onder de evolutiecurves van alle handleidingen voor ouders blijft ? Wat vertellen die professionele betweters aan de vrouw wier grote liefde na een gevecht van drie jaar op zijn achtenveertigste in twee weken opgevreten wordt door kanker, op het hoogtepunt van zijn artistieke kunnen ? Zoals Trees Dehaene schrijft : het leven lijkt steeds maakbaarder, en daarom hebben we ook steeds meer moeite met grenzen en beperkingen. We zijn kinderen met grijphanden, die niet kunnen wachten tot Sinterklaas of de kerstman komt en ons exact de pop, de job, het kind, de vriend of de partner brengt die we gedroomd hadden.

Pretentieus. Want het onverwachte draait mensen altijd een loer. Hoe krampachtig je ook probeert om alle touwtjes van je leven in handen te houden, er breekt er altijd een waardoor het span uit de pas raakt. Het lichaam is ongenadig, schrijft Trees Dehaene, maar ook de ziel. Vaak zelfs de ziel van mensen om wie je het meeste geeft, in wie je veel van je energie, geduld en liefde gestoken hebt. Het leven is een stroom, altijd hetzelfde en telkens weer anders, zoals de Donau die Peter Kantor beschrijft in zijn gedicht De Rivierdichter. Iedere druppel van die stroom is slechts zoveel als de reflectie van alles wat rondom hem gebeurt. Het leven is niet maakbaar : het is een onmetelijke onbekende waarop dynamische coaches en positief visualiserende therapeuten van deze hooghartige tijd krampachtig vat proberen te krijgen. Tevergeefs.

Tessa Vermeiren

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content