In het leven is er altijd minder tijd dan we denken. Toen ik vijftien was, liep mijn moeder tijdens het paardrijden een zware hersenbeschadiging op – ik leerde dus al vroeg dat je plannen best niet te lang uitstelt. Om dezelfde reden houd ik ook al jarenlang een bucketlist bij. Autoracen was aanvankelijk gewoon een van mijn wensdromen op die lijst, net als sky- diven, bungeejumpen en paragliden. Alleen bleek ik er zo goed in te zijn dat ik er mijn beroep van kon maken. Snelheid en de risico’s van het vak schrikken me niet af, integendeel. Adrenalinekicks geven me het gevoel dat ik leef.
Autoracen geeft me een platform dat andere biologen en milieuactivisten niet hebben. Ik besef dat er groenere beroepen zijn, maar daar tegenover staat dat ik miljoenen mensen aanspoor om hun ecologische voetafdruk te verkleinen en gehoor krijg van de politici in Washington. Sinds 2007 adopteer ik trouwens een hectare regenwoud voor elke race waar ik aan deelneem, terwijl ik ook alleen in zee ga met milieuvriendelijke sponsors. In mijn persoonlijke leven geef ik ondertussen het goede voorbeeld door gebruik te maken van een elektrische wagen en zonnepanelen, door zoveel mogelijk te recycleren en door een veganistische levensstijl.
Verandering ontstaat door een gesprek aan te gaan met mensen die het niet met je eens zijn. Niet door voor eigen kerk te preken. Ja, het zou ongetwijfeld makkelijker zijn om mijn stem enkel te laten horen op evenementen waar milieuactivisten bij elkaar komen. We zouden er min of meer dezelfde meningen op nahouden en elkaar schouderklopjes geven, maar daar creëer je geen beweging mee en sensibiliseer je niemand. De enige optie die overblijft, is dus om een dialoog met je tegenstanders op te starten. Milieuactivisten die beweren dat ze niets te zoeken hebben in de autosport, omdat die doelgroep toch niet om het milieu geeft, vergissen zich trouwens. De positieve reacties van mijn fans en getuigenissen van mensen die na het bekijken van documentaires als Racing Extinction hun levensstijl aanpasten, hebben me geleerd dat je niemand bij voorbaat mag afschrijven.
Mensen passen hun gedrag niet aan op basis van wetenschappelijke studies en cijfers alleen. Wie echt iets wil bereiken, zal hen ook emotioneel moeten raken. Vandaar dat ik zo geloof in de kracht van fotografen en documentairemakers. Hun beelden drukken je met de neus op de impact van klimaatverandering en milieuvervuiling. Een film als Racing Extinction toont je onomwonden welke prachtige en wonderbaarlijke diersoorten we uitroeien. Wetenschappers en milieuactivisten zijn het niet gewoon om op die manier te communiceren, maar het is wel op die weg dat we moeten verdergaan.
Alle beetjes helpen. Zeker als miljoenen mensen allemaal samen een kleine stap zetten. Een goed voorbeeld zijn de vleesloze dagen over de hele wereld, of de eenvoudige gewoonte om minstens een keer per dag een veganistische maaltijd op het menu te zetten. Dat kost je geen tijd of geld, je hoeft er niets voor te laten dat je lekker vindt, en toch is de impact daarvan enorm. De vlees- en zuivelindustrie dragen immers meer bij tot het broeikaseffect dan alle op fossiele brandstoffen gebaseerde transportvormen samen. Het punt dat ik wil maken, is dat iedereen zijn ecologische voetafdruk kan verkleinen – ook wie zijn leven niet helemaal wil omgooien of een elektrische auto of zonnepanelen te duur vindt. Of zoals de hashtag in Racing Extinction het stelt : #StartWith1Thing.
Leilani Münter (42) groeide op in Minnesota en studeerde biologie. Ze reed haar eerste autokoers in 2001 en is een van de weinige vrouwelijke piloten in de Amerikaanse ARCA stockcar races. Als prominente milieuactiviste en lobbyiste is Münter te zien in ‘Racing Extinction’, een zopas op dvd verschenen documentaire over de impact van de klimaatverandering op bedreigde diersoorten. Info: leilani.green, racingextinction.com
TEKST WIM DENOLF & PORTRET PHIL CAVALI
“Ik adopteer een hectare regenwoud voor elke race waar ik aan deelneem”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
