KUNSTENARES

Zoals een schrijver een autobiografie schrijft, zo verbeeld ik mijn leven. Door alles wat ik het best kan combineren : schilderen, naaien, beeldjes maken, fotograferen. Ik heb mijzelf dan ook nooit een professioneel fotograaf genoemd. Echte fotografen werken volgens regels en ik heb een hekel aan regels.

Mijn jeugd was de ongelukkigste tijd van mijn leven. Mijn moeder stond er al vroeg alleen voor, met drie kinderen. Veel van de verantwoordelijkheid kwam op mijn schouders terecht. Administratie, praktische klussen : ons Liliane zal dat wel opknappen. En je altijd moeten afvragen : wat zullen de mensen wel denken ? Toen al wist ik : ik wil geen kinderen later.

Ik begon al vroeg te rebelleren. Op mijn dertiende liep ik van huis weg, naar Parijs. In Luik vatte de politie mij bij de kraag. Later trok ik toch naar Parijs, zonder een cent op zak. En naar de States. Ik speelde trombone toen en hing rond in jazzmilieus, maar nooit als groupie. Veel avonturen beleefd, honger geleden ook, zelfs tbc opgedaan. Maar nooit ergens spijt van gehad. De beslissingen die ik nam, waren op dat moment de beste.

Op de kermis van Leopoldsburg leerde ik mijn grote liefde kennen. Piepjong was ik toen, maar we zijn nog steeds samen, hij is mijn steun en toeverlaat. Dat lukt alleen als je korte metten maakt met jaloezie en elkaar de vrijheid gunt.

Mijn zelfportretten hebben niets met narcisme te maken. Ik kan gewoon heel moeilijk iets uit handen geven, alles moet zijn zoals ik het wil. Ik kijk ook niet met nostalgie naar die foto’s van zoveel jaar geleden, maar met verwondering, alsof het om iemand anders gaat.

Alles is beter dan saai en kleurloos zijn. Veel fotografen vonden destijds dat ik mijn foto’s verknoeide door er veertjes op te plakken, ze te beschilderen of er neonelementen in te verwerken. Maar het is mijn emotionaliteit, mijn kracht, mijn vrolijkheid, mijn eigen esthetiek die daaruit spreekt. Zij zagen mij louter als model, terwijl het over mijn ziel ging.

Wer das liebt, ist ein Schwein. Dat had iemand in Aken op een muur geklad toen ik er in het museum exposeerde. En ja, op sommige foto’s stond ik met naakte borsten en billen, maar in vergelijking met wat je nu bijvoorbeeld in de reclame ziet, was dat zo onschuldig. Ik was jong en zinnelijk, maar ik vond dat mooi en goed, absoluut niet choquerend.

Vrijheid is voor mij het hoogste goed. Ik heb nooit deel uitgemaakt van het systeem, heb nooit beurzen gekregen, nooit gestempeld. Ik trek mijn plan, hoef tegen niemand merci te zeggen. EĆ©n keer heb ik subsidie gevraagd, toen ik grote beelden van inox begon te maken. Maar de commissie vond dat niet relevant, ik was toch die avant-gardefotografe. Die brief heb ik altijd bijgehouden.

Ik gedij niet in een sfeer van pretentie. Veel mensen zijn zo zuur, ze zijn blij dat ze iets kunnen afbreken. Zo’n elitair clubje dat oordeelt wat kunst is en wat niet en iemand met een paar zinnetjes de grond in boort, terwijl ze zelf nooit iets gemaakt hebben, daar heb ik het moeilijk mee.

2010 is voor mij een nieuw begin. Mijn broer en mijn moeder zijn gestorven, ik heb een zware tijd achter de rug. Maar van binnen brandt het, ik ben nog altijd even zot. Als ik ’s morgens in de spiegel kijk, maak ik mij zo mooi als ik kan en daarna smijt ik mij in de wereld. Deze tentoonstelling in Knokke komt net op tijd.

Tijdens het Fotofestival Knokke-Heist ’10 (28/3 tot 3/6) stelt Liliane Vertessen (1952) onder meer de installatie ‘Glow Wild Pair’ tentoon in CC Scharpoord, naast werk in het filiaal Kunst in Huis. Galerie Zwart huis toont tot 9/5 werk uit de jaren zeventig en tachtig. Info : www.galeriezwarthuis.be en www.fotofestival.be

DOOR LINDA ASSELBERGS – FOTO CHARLIE DE KEERSMAECKER

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content