Vannacht schoot ik plots wakker. Kloppend hart, zweten en een gevoel van grote onrust.

U moet weten, ik zit in de voorbereiding van een verhuizing. Niet zoals vorige keer, veertien jaar geleden, een paar straten verderop in dezelfde buurt. Maar van de stad naar een onooglijk dorp, van een appartement naar een huis met een grote tuin. Een verhuizing die dan ook nog samenvalt met de drukste periode van het jaar op de redactie. Zowat iedereen aan wie ik het vertel, verklaart mij gek, tot ze mijn nieuwe huis gezien hebben, dan begrijpen ze het wel.

Maar je ziet ze meestal denken: wie haalt zich op die leeftijd in haar eentje zoveel sores op het lijf? Tja, daarover heb de jongste tijd ook al wel halve nachten liggen dubben. Al je gewoonten overboord gooien, helemaal opnieuw beginnen. Ik doe het alleen omdat ik hoop er meer rust voor in de plaats te krijgen. Maar om dat te bereiken moet ik eerst een stressvolle periode door.

Vannacht begreep ik plots het Britse onderzoek dat stelt dat getrouwd zijn veel gezonder is voor een mens dan alleen wonen. In Groot-Brittannië doet de Labourregering er alles aan om mensen weer te stimuleren regulier in het bootje te stappen. Met een compleet handboek voor toekomstige trouwers, gesubsidieerd door de regering. Gewoon omdat het, volgens beleidsmensen en wetenschappers, zoveel praktischer is om getrouwd te zijn. Een van de hoofdstukken van deze gids gaat precies over die voordelen. Stel je voor: jij Electrabel en ik de kabelmaatschappij, jij de verzekeringen en de bank en ik zorg wel voor verf en gordijnen.

Heb ik nu echt wel de goede beslissing genomen? Wie zal het mij vertellen? De beslissingen, de risico’s en de eraan verbonden stress kun je niet delen als je alleen leeft. Evenmin als de vreugde om de ontdekking van die nieuwe plek en de opwinding om daar te gaan leven waar ik door mijn slaapkamerraam schapen zie grazen en in de tuin het ongelijke gevecht tussen de hoogpotige reiger en de kleine kikker kan gadeslaan.

Getrouwde vrouwen vertonen minder risicogedrag dan gescheiden of vrijgezellenvrouwen, zegt het Britse onderzoek. En, niet te versmaden: ze krijgen veel meer financiële en emotionele steun. Misschien komt het daardoor dat ze langer leven en minder zelfmoordneigingen hebben…

Niet dat het zo erg met mij gesteld is. Vriendinnen en familie en een zeer efficiënte en aardige klusjesman staan me bij, maar ik kan er dezer dagen wel inkomen dat sommige dingen veel praktischer blijken met zijn tweeën. Het moet bijvoorbeeld heerlijk zijn om een stuk verantwoordelijkheid van je af te kunnen schuiven. Alleen al de kosten van zo’n verhuizing en van een grotere woonst in tweeën te kunnen delen, moet rustgevend zijn.

De Britse regering bewandelt alle mogelijke wegen om de volksgezondheid te bevorderen, campagne voeren voor het klassieke huwelijk is er één van.

Voor het welbevinden van de Belgische bevolking ziet het er binnen dit kader niet zo best uit, als je weet dat een kwart van de huishoudens uit alleenstaanden bestaat en dat de kans op echtscheiding groeide van één op tien eind jaren zestig tot één op drie eind jaren negentig. Nu zijn die nieuwe singles overwegend jong (tussen 25 en 35), hoog opgeleid en goedverdienend. Maar er blijkt toch een tendens om langer en langer te blijven hangen in het alleen leven, omringd door een hechte groep goede vrienden weliswaar. Rijpere vrouwen die uit een kwakkelhuwelijk stappen, realiseren zich ook meestal niet dat relatiestress negen op de tien keer vervangen wordt door een ander soort spanningen: die van alles alleen aan te moeten kunnen. En laat op zulke moeilijke momenten vooral niemand zeggen: daar heb je toch zelf voor gekozen! Misschien is het toch goed vooraf te overwegen dat single zijn de gezondheid kan schaden en het niet te zeer te idealiseren.

TESSA VERMEIREN