Jo Blommaert Tekening Sandra Schrevens

? 18.00 Totaal uitgeput, hele dag lang op afspraak voorbereid. Kunt beter nog boer zijn dan vrouw, je moet zoveel oogsten en sproeien : benen ontharen, oksels scheren, wenkbrauwen epileren, voeten schuren, huid scrubben en insmeren, puistjes uitdrukken, haarwortels verven, wimpers kleuren, nagels vijlen, cellulitis masseren, buikspieren oefenen. Het luistert allemaal zo nauw dat je het maar een paar dagen hoeft te verwaarlozen of het hele zaakje begint al te verkommeren. (…) Gatverdegatver. Geen wonder dat meisjes geen zelfvertrouwen hebben.?

Een uur later om 19 uur neemt deze totaal uitgeputte vrouw opnieuw haar dagboek vast om te noteren dat de man voor wie ze al die ?land- en tuinbouwactiviteiten? heeft ondernomen de afspraak net heeft afgebeld, vanwege het vele werk. ?Niet te geloven. Hij heeft me laten zitten. Me de hele dag uitgesloofd, dat hele lijf tot hoogspanning opgewerkt, wat een verspilling !?

Vol goede intenties besluit ze haar dagoverpeinzing : ?Je moet niet voor mannen leven. Je moet onafhankelijk zijn, een complete vrouw die iets betekent.?

Wie na het lezen van deze citaten uit Het dagboek van Bridget Jones, 59 kilo geen enkele aandrang voelt om in de lach te schieten of eventueel een lichte blos voelt opkomen, kan het boek maar best negeren. De vrouwen daarentegen die ook al is het maar vaag de indruk krijgen ietsje van zichzelf in Bridget Jones te herkennen, worden met aandrang verzocht zich aan de lectuur van dit hilarisch werkje te begeven. Gelieve alle mogelijke oogkleppen achterwege te laten en je van een stevige portie zelfrelativering te voorzien.

De Britse schrijfster Helen Fielding beschrijft het dagelijkse leven van een alleenstaande vrouw van in de dertig bijzonder accuraat. De dagboeknotities verschenen eerder als feuilleton in de Britse krant The Independent en zouden volgens de schrijfster aan een fictief personage toebehoren, hoewel ze zich in dat geval bijzonder goed bij anderen gedocumenteerd moet hebben.

Naast de vrouwelijke dertig-plussers kan eigenlijk iedereen die continu een hopeloze strijd levert met bepaalde als negatief ervaren gewoontes, zich als doelgroep van dit boek beschouwen. Bridget Jones zelf kampt vooral niet uitsluitend met de weegschaal, de fles en de kankerstokjes ; ze noteert elke dag zorgvuldig hoeveel gram erbij is gekomen of eraf is gegaan, hoeveel glazen achterover werden gedrukt en hoeveel sigaretten werden gerookt. Elke hoeveelheid wordt ook nog gevolgd door een beoordeling, voorbeeld : 29 sigaretten (z.z. slecht, in 2 uur n.b. !)

Resultaat van dit weinig succesvolle en bijgevolg uitzichtloze gevecht is uiteraard een gevoel van eeuwig falen. Nadat ze zich voor de televisie heeft volgepropt, schrijft ze : ?Schaam me nu, voel me walgelijk. Zie het vet uit mijn lijf puilen. Wat maakt het uit. (…) Morgen begint het nieuwe Spartaanse schoonheids- en gezondheidsregime.? Morgen dus. En elke dag maakt ze goede voornemens, en elke dag faalt ze, vindt ze uitvluchten en gaat ze ten onder in zelfbedrog. In haar relationele leven gaat het er al niet veel beter aan toe : consequentie is er zo mogelijk nog meer afwezig.

? MAANDAG 6 FEBRUARI. Vandaag komt Daniël terug op kantoor. Ik zal evenwichtig en koel zijn en niet vergeten dat ik een vrouw van betekenis ben en geen man nodig heb om compleet te zijn, zeker deze niet. Ga hem geen e-mail sturen, besteed zelfs geen enkele aandacht aan hem.? Kort daarna begint ze te panikeren omdat hij nog niet is komen opdagen : ? 9.35 O god, o god, misschien is hij in New York verliefd geworden en daar gebleven…?

Daniël arriveert in de loop van de dag, er volgen nog een achttal notities. Om 22 uur besluit ze : ?Mmmm. De hele dag met Daniël e-mail uitgewisseld. Maar ik ga in geen geval met hem naar bed.? Een voornemen dat uiteraard geen stand zal houden.

Soms is het allemaal een beetje te bakvisachtig om leuk te blijven, maar ergens legt Helen Fielding wel een vinger op een wonde. Vrouwen die zwelgen in zelfbeklag en zichzelf dringend wat minder au sérieux moeten nemen, krijgen hier een flinke pandoering. Na een tijdje krijg je zo genoeg van al dat gemekker en van zoveel dwaasheid dat je de neiging voelt opkomen deze del eens door elkaar te schudden.

Tegelijk heeft dit boek iets verontrustends. Het dagboek werd en wordt geprezen vanwege de herkenning. Zou het echt zo rampzalig gesteld zijn met onze vrouwelijke singles ? Wat een tijd en energie wordt hier verspild ! Wat een nutteloos-slopend leven wordt hier geleid. Wat een ziekmakende machine is hier aan het werk ! Vanwaar dat eeuwige maar tot mislukking gedoemde streven naar zelfverbetering ? Vanwaar die obsessie om te behagen ? Wie of wat dompelt deze dames onder in dat absurd geploeter, wie pusht hen naar dat onbereikbare ideaal, en waarom laten ze zich pushen ?