Ooit was in dit gebouw The Factory van Andy Warhol gevestigd. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat de flat van dit energieke koppel helemaal in het teken van de moderne kunst staat.

Hilde Bouchez / Foto’s Verne

Yvonne Force (36) en Leo Villareal (35) ontmoetten elkaar zes jaar geleden via gemeenschappelijke vrienden. Het was liefde op het eerste gezicht. Ze hielden allebei van kunst en bezaten dezelfde jarenzestigsofa van John Chamberlain. De soulmates werden geliefden, de geliefden werden echtgenoten. Vandaag leven ze in een appartement op Union Square in New York, samen met hun hond Puff Baby, werken van hun vriend Matthew Barney en één van de twee Chamberlain-sofa’s.

Het is Yvonnes sofa die in het appartement staat. Die van Leo belandde in het buitenhuis van het koppel in Connecticut, op twee uur rijden van New York. De fauteuil staat in de tweede, kleine leefkamer, maar is de eyecatcher van de flat. Chamberlain ontwierp hem in 1968: een groot blok piepschuim met eroverheen een witte parachute. Aan de ene kant heb je een grote zitput, aan de andere kant een smallere, licht kronkelende liggleuf. Op een doordeweekse dag liggen/zitten Yvonne en Leo samen in hun favoriete sofa. Leo bekijkt liggend een psychedelische computersimulatie op de reuzentelevisie. Naast hem werkt Yvonne op haar laptop, ze schuimt eBay af op zoek naar interessante vintage-meubelen. Tussen hen in zit Puff Baby. Een artistiek New Yorks ‘gezin’ op de bank: zowel het leven van Yvonne als dat van Leo staat volledig in het teken van de kunst.

Yvonne: “Ik groeide op in Key West, Florida, waar in de jaren zeventig een laidback hippiesfeertje hing. Mijn ouders waren niet echt artistiek, maar ze steunden me wel in alles wat ik deed. Op m’n zestiende trok ik naar New York, waar ik in de ban raakte van de moderne kunst. Daarna ging ik schilderkunst studeren op Rhode Island. Toen ik mijn diploma behaald had, ging ik in Madrid wonen. Het was daar dat ik besefte dat ik eigenlijk het engagement miste om kunstenares te worden. Dus keerde ik terug naar New York en opende een galerie. Maar dat ging al snel vervelen, het is als in een winkel staan.” Uiteindelijk gooide Yvonne het over een andere boeg: ze werd art producer. Vandaag heeft ze een eigen bedrijf en een vzw. “Producer is de job die het beste bij me past. Ik kom in contact met de meest uiteenlopende artiesten en zorg ervoor dat hun werk de juiste mensen bereikt. Met mijn vzw richt ik me vooral op de organisatie van publieke kunstevenementen.”

Yvonne werkte de afgelopen jaren onder andere samen met kunstenaars als Keith Edmire en Vanessa Beecroft, van wie ze meerdere werken bezit. Maar ook met de hippe elektroclashband Fisherspooner, waarvoor ze een performance producete en een nummer inzong op hun laatste cd. “Op een dag wandelde ik de studio binnen waar de band aan het opnemen was. Ik was een liedje aan het neuriën dat ik ooit gecomponeerd had met een vriendin. Ze vonden het leuk, maakten een arrangement en lieten mij de track inzingen.”

Leo is kunstenaar, groeide op in Texas en heeft Mexicaanse roots. Hij werkte een tijdlang als computeranalist maar raakte in het begin van de jaren negentig in de ban van de 3D-videokunst. Sinds ’97 is hij fulltime kunstenaar in New York. “In feite heb ik altijd geweten dat ik iets creatiefs moest doen. Ik hou ervan mijn technologische kennis te gebruiken om kunst te maken. Dit jaar ga ik voor de negende keer naar het Burning Man Festival in Nevada, een groot cross-over-evenement in de woestijn. Een week lang experimenteren kunstenaars, hippies, muzikanten en dj’s er. Het is een soort speelplaats voor volwassenen, het gaat er niet om namen maar om fun en creativiteit. Ik doe er een lichtinstallatie met tachtig strobo’s en een videoprojectie. Ik kijk er enorm naar uit.”

Yvonne en Leo hebben het allebei razend druk, en het tempo waaraan in New York geleefd wordt, ligt moordend hoog. Leo: “Ik hou van New York, het is the place to be voor artiesten. Maar tegelijkertijd is het enorm moeilijk om hier aan de bak te geraken, er is zoveel concurrentie. Daarom is het belangrijk een plek te hebben waar je tot rust kunt komen.” Het appartement van Yvonne en Leo is zo’n plek. De flat straalt rust, sereniteit en liefde uit. Yvonne: “Dit is een soort toevluchtsoord. Hoezeer we ook van deze stad houden, we moeten op tijd en stond afstand nemen van de drukte.”

Yvonne verandert vaak de inrichting van de flat, maar ze is wel gehecht aan enkele stukken. Vanzelfsprekend aan de symbolische Chamberlain-sofa, maar ook aan de vintage-sofa, een ontwerp van George Nelson voor Herman Miller. “Die heb ik volledig laten restaureren. De eettafel van Brian Hunt en de banken errond van Fernando Santangelo doe ik ook nooit weg. Ik heb die tafel jaren geleden gekregen van mijn toenmalige vriendje, toen het uit was moest ik ze teruggeven. Maar ik heb het been stijf gehouden (lacht). De banken zijn speciaal gemaakt voor de tafel. Verder ben ik weg van de vaas op de tafel van Tom Ford voor Gucci Home, een huwelijkscadeau.”

In de flat hangen verscheidene werken van Matthew Barney, een ex-studiegenoot van Leo en een gezamenlijke vriend van het koppel. Yvonne: “Matthew is ongetwijfeld één van de belangrijkste artiesten van deze tijd. Hij werkt rond de thema’s identiteit, lichaam en psyche, en creëert zijn eigen fictie. Of zijn eigen realiteit, het is maar hoe je het bekijkt. Wanneer je Matthews werk gezien hebt, ga je de wereld bekijken door zijn ogen. Het lijkt alsof alles rondom je bedacht is door hem.”

Yvonne en/of Leo zijn ook meermaals het onderwerp van de kunstwerken in hun flat. Aan de muur hangen twee foto’s van Jessica Craig-Martin: Yvonne eating soufflé (een chic uitgedoste Yvonne op een New Yorks banket) en het glamoureuze huwelijksportret van het koppel. Yvonne en Leo staan erop afgebeeld als een moderne versie van Ginger & Fred. Er is ook nog het groene miniatuurtje van Yvonne, gemaakt door de Berlijnse artieste Karin Sander, en het bruidstaartbeeldje van de hand van Alicia Yuskabage, dat Yvonne en Leo innig kussend en verassend levensecht afbeeldt.

Niet alleen het koppel, maar ook het gebouw op Union Square waarin hun flat gevestigd is, heeft een artistieke geschiedenis. Yvonne: “Dit gebouw was lang het adres van Andy Warhols Factory, het is hier dat de eerste nummers van Interview bedacht werden.” Met een typisch New Yorkse flair wijst ze naar de badkamer: “Hier zat vroeger een liftschacht, en het was in die lift dat Andy Warhol eind jaren zestig neergeschoten werd door één van zijn medewerksters.”

In de slaapkamer siert een opvallend schilderij de muur links van het bed: een billboardachtige afbeelding van een auto met daarin één man en vier naakte vrouwen. Het schilderij heeft een hoog americanagevoel en doet onmiddellijk denken aan On the Roadvan Jack Kerouac. Yvonne: “Er zit iets beatnikachtigs in, maar het doet me ook denken aan de Mexicaanse film Y Tu Mama Tambien, een prachtige roadmovie. Het werk is van Miguel Calderone. Hij liet een billboardartiest zijn ultieme fantasie uitwerken. Ik vind het een zeer romantisch, dromerig werk, ideaal om ’s morgens mee wakker te worden.”