Voorbij de glitter van glamping: hoe authentiek is kamperen in een luxetent?

Een grote fan van kamperen en een absolute hater trekken samen naar Durbuy, om daar glamping uit te testen. Weet de luxeformule hen te overtuigen?

In Durbuy had je al langer Adventure Valley, het activiteitenpark van ondernemer Marc Coucke. Daar is onlangs ook een tentenpark bijgekomen dat een verblijf met dat tikkeltje extra belooft. Je slaapt er in statige permanente tenten, in een echt bed en eventueel met privé sanitair. Hoe hard lijkt glamping nog op het ouderwetse kamperen? En vindt iemand die genoeg heeft gekampeerd voor de rest van haar leven er dan wel wat aan? Wij testten het uit.

Laat mij mijn droomvakantie beschrijven en ik schets beelden over een tent op een open plek in een idyllisch loofbos. Op de agenda staan activiteiten als een verfrissende duik in een nabijgelegen meertje, lange wandelingen doorheen de natuur, koffie zetten op een gasvuurtje, gezelschapsspellen spelen, koude pintjes uit dat nabijgelegen beekje plukken en ’s avonds in de vlammen van een houtvuur turen.

Kortom: ik hou van kamperen. Ik vind een citytrip ook heel leuk, leerrijk en vaak ook nog eens erg lekker, maar zo’n vakanties kosten me wel telkens energie in plaats van dat ze het opleveren. In de natuur leven en mijn dagindeling laten bepalen door de stand van de zon, laadt mijn batterijen op. Jezelf ongegeneerd enkele dagen niet of gebrekkig wassen , zien wat de dag je brengt, enkel fijn gezelschap en een goed boek om de tijd te doden,… alleen al het beschríjven van het luie kampeerleven maakt me lyrisch.

Iets helemaal anders is dan glamping, de glamour-versie van ‘back to basics’. Je hoeft geen genoegen te nemen met een in allerijl opgezette tent of een matje waardoorheen je de rotsbodem in je rug voelt steken. Nee, deze Adventure Valley Durbuy biedt erg ruime tenten (inclusief twee slaapkamers, een badkamer en een ruim terras) op een houtvloer en echte bedden met zachte lakens. Die koude pintjes (al is het hier standaard cava) haal je gewoon uit de koelkast in je tent en in de vlammen turen kan lekker binnen, want elke tent is uitgerust met gashaard.

Kortom: het buitenleven wordt gecombineerd met een hotelkamer. Een met een absoluut adembenemend zicht, dat moet gezegd. Want de tent waar wij verblijven, heeft de vallei van Durbuy aan haar voeten liggen. Daarmee heb ik echter meteen het grootste punt op mijn lijstje met pluspunten aangehaald. Kamperen met wat meer luxe: op papier klinkt het fantastisch, maar in de praktijk is dat het niet voor mij.

Gebreken vallen namelijk extra snel op. Waar ik me tijdens een ‘normale’ kampeervakantie uiteraard nooit zou storen aan een kapot licht, voelt het hier wat sjofel aan dat de luster half naar beneden is gekomen voor ons verblijf begon.

Terwijl ik op eender welke andere tentvakantie razend gelukkig zou worden van een versgebakken brood en een pot choco als ontbijt, vind ik die maaltijd hier wat tegenvallen als blijkt dat ons mandje volgeladen is met de welbekende individuele confituur- en boterverpakkingen en vruchtensap uit brik. Ik verwachtte dat tikkeltje extra, maar kreeg naar mijn gevoel een duur uitgevallen CM-vakantie.

Dat gevoel werd versterkt door de nabijheid van andere mensen. Net als in een ander vakantiepark staan de tenten op een tiental meter van elkaar en kijk je zonder problemen binnen op het terras van je buren. Door de prijs die Adventure Valley Durbuy vraagt en de luxe die het zegt te bieden, concurreert het met een beter hotel. De voornaamste reden om toch voor glamping te kiezen – de rust en natuur – is hier niet te vinden.

Daarvoor moet je het park uit, de bossen van Durbuy in. Dat gaat gelukkig vlot vanuit het park. Dat je fijn kan wandelen in Durbuy is gekend en kinderen beleven ongetwijfeld de tijd van hun leven in het bijhorend avonturenpark. Erg jammer dus dat er zo weinig aandacht is gegaan naar de afwerking, dat lijkt me een gemiste kans voor de meerwaardezoeker.

Om te beginnen: kamperen is een van de weinige mogelijkheden die we hebben om te onthaasten en te herbronnen in de natuur. Het idee van marshmallows rond een kampvuur roosteren en vervolgens indommelen onder de sterrenhemel spreekt mij uiteraard aan.

Maar de realiteit van het opzetten van een tent en slapen op hobbelige ondergrond is na meer dan 10 jaar in de jeugdbeweging en ettelijke slapeloze nachten op modderige festivalterreinen niet meer aan mij besteed.

Kamperen is van nature een vuile activiteit. Je haar ziet eruit als een stro en je besteedt belachelijke hoeveelheden tijd aan het zoeken naar een vlakke plek waar je niet levend opgegeten wordt door muggen. Zie het als een levenservaring die ik archiveerde onder ‘been there, done that, overleefde de tekenbeet’.

Glamping, de term voor luxueus kamperen, zou volgens mijn collega’s een ideaal compromis zijn. En de Shaka-tent op de glampingsite Adventure Valley in Durbuy heeft inderdaad alles om mij mild te stemmen op onze teambuilding: een zacht tweepersoonsbed, een extra stapelbed, een haard, elektriciteit, een douche, een goed gevulde koelkast en mobiel bereik, ideaal om meteen een perfecte Instagramfoto te delen van het panoramisch uitzicht op de vallei van de Ardennen.

Hoewel afgedankt door hardcore kampeerders, kan glamping nog steeds een ontspannende outdoorervaring zijn. De eerste uitdaging is verstandig pakken. Zat niet in mijn rugzak: mijn waardigheid. Met een nieuw paar Doc Martens de wildernis trotseren, was niet het beste idee. Maar terwijl het stugge leer in mijn voeten snijdt, charmeert de boswandeling mij voldoende om de pijn te vergeten.

Het is bijna meditatief: even hoef ik aan niets anders te denken dan de pijn die ik verbijt en de schoonheid van het zacht zonlicht dat door de boomtoppen breekt. Mijn hoofd voelt helderder aan nu ik mijn gedachten niet constant afstem op een telefoon- of computerscherm.

Gezien alle comfort is het niet zozeer het gevecht met de natuur dat je aangaat tijdens glamping, maar je kan er wel tot rust komen. De natuurlijke high die je krijgt door je over te geven aan de elementen krijg je er niet bij, maar voor de eerste keer in maanden lukt het mij om door te slapen. Onder een donsdeken in plaats van een slaapzak.

Misschien ben ik daarom in mijn nopjes tijdens het weekend: glamping is allesbehalve kamperen. Het is verblijven in een openluchthotel. Dit openluchthotel is sinds kort in handen van Vlaams miljardair Marc Coucke, die de afgelopen jaren restaurants, hotels, campings en bosgronden opkocht. Met ecape rooms en kabelbanen en meer dan voldoende parkeerplaats wil hij nu mensen naar het ‘kleinste stadje ter wereld’ langs de Ourthe wil lokken.

De boost in toerisme zal vast voor meer werkgelegenheid zorgen. Maar ik stel mij vragen bij de commercialisering van het dorpje en de omgeving errond. Of de regio baat heeft bij een monopolie van openbare ruimte, valt te betwijfelen. Ook de burgerorganisatie SOS Durbuy is kritisch, lezen we in een reportage in Knack: ‘Ze overgieten alles met een blingblingsausje. Wie niet chique genoeg is, wordt eruit gebonjourd.’

Coucke ligt er in ieder geval niet wakker van. ‘Onlangs had ik een journaliste van Knack aan de lijn die me meedeelde dat er veel tegenstand is in de buurt. ‘Ah ja,’ vroeg ik, ‘wie dan?’ Ze zei dat ze al drie critici van ons project aan de lijn had gehad. ‘Laat me raden’, zei ik. Ik kon ze alle drie bij naam noemen. Er zijn er maar drie die zich altijd roeren’, zucht de ondernemer in De Tijd, ‘Ik stop er niet te veel energie meer in, omdat ik weet dat de grote zwijgende meerderheid ons steunt.’

Wat denkt die zwijgende meerderheid over de lokale bewoners, die jaren in caravans en chalets rond het dorpje woonden en straks misschien plaats moeten ruimen voor splinternieuwe attracties? Hoe verzeker je dat al die bezoekers geen sloten afval dumpen? En hoeveel bomen moesten gekapt worden voor die handige parkings?

Glamping kan een mooie vakantie zijn, zoals ik ondervond, maar we mogen onszelf niet wijsmaken dat de luxetentjes gelijkstaan aan kamperen. Geharde kampeerders zullen getuigen van respect voor de natuur, en gaan zo ver dat ze geen steen willen verplaatsen om de omgeving niet te beïnvloeden.

De natuur is geen themapark. Dat is het prijskaartje van luxueus kamperen waar ik niet stil bij stond. En het is mijn eigen rotverwende schuld. Ik verkocht mijn ziel voor een comfortabel kampeertripje en ik blijf achter met een smerig schuldgevoel. Merci, Marc Coucke.