Voor de eerste keer van de grond: zijn we nog bang in het vliegtuig?

Heel wat mensen hebben nog steeds last van vliegangst – een vrees die serieus genomen moet worden. Maar zijn mensen vandaag de dag nog bang wanneer ze voor het eerst met een vliegtuig vliegen, of zijn we technologisch geavanceerd genoeg om niet meer onder de indruk te zijn? Onze redactrice gespte alvast de veiligheidsgordel om.

Ik was 18 toen ik voor het eerst alleen in een vliegtuig stapte. Het was een stressvolle bedoening: ondanks de triple check ben je toch bang dat het vliegtuigticket, je identiteitskaart of bankkaart die mooi klaar zaten in de binnenzak van je handtas, op mysterieuze wijze de weg naar buiten gevonden hebben. Of dat je het vertrekuur verkeerd gelezen hebt of per ongeluk een vloeistof (ik denk aan jou, deodorant) mee hebt die niet in een vacuümzakje zit.

Mijn bagage en ik werden al meermaals getest op explosieven (laat nooit zomaar een bus zonneolie in je handbagage steken) en de keren dat ik gefouilleerd werd, kan ik niet meer op een hand tellen. Ook het gênante nachtmerriescenario dat je voor een hoop mensen je schoenen moet uitdoen terwijl je toevallig twee verschillende sokken aanhebt – eentje felroze met streepjes en de ander met felroze luipaardprint – kan ik van het lijstje schrappen.

Rollercoaster

Vliegen is een van de leukste manieren van transport die er bestaan. Toegegeven: de clichés van huilende baby’s, iets te intieme koppels, snurkers, of die oude dame met niet zo welriekende medische spuitbussen voor haar neus en keel kunnen voor onaangename momenten zorgen. Maar vliegen is een aanrader voor mensen die graag letterlijk en figuurlijk met hun hoofd in de wolken zitten. Het landen en opstijgen zorgt voor een rollercoaster gevoel (de kriebels in de buik min de schok wanneer je een duik naar beneden maakt – want in 99,9% van de gevallen niet voorkomt in een vliegtuig #safetyfirst) en als je eenmaal in de lucht bent, is er niets rustgevender dan door het bevlekte vliegtuigraampje te kijken naar de uitgestrekte blauwe woestijn, afgewisseld met wollige wolkenmassa’s en als je geluk hebt een oranjerood en gouden zonnegloed.

Mijn eerste keer in een vliegtuig herinner ik me niet. Toen vliegtuigmaatschappij AirEuropa in samenwerking met de Spaanse dienst voor toerisme voor haar 30^ste verjaardag een actie lanceerde waarbij 15 vliegtuigmaagdelijke duo’s een citytrip wonnen naar Madrid, ging ik dus maar al te graag mee om te observeren. Niet als ramptoerist, wel om op te tekenen wat dat nu doet met een mens: voor het eerst in een vliegtuig kruipen.

Lichtblauwe roes

Ik was mentaal voorbereid – en misschien ook beïnvloed door bepaalde films – op scenario’s waarbij mensen dramatisch zouden hyperventileren in een kotszakje, huilend ‘laat me eruit’ zouden gillen of stiekem een Valium door hun keel zouden laten glijden om vervolgens de rest van de reis in een lichtblauwe roes te beleven. Maar mijn verbeelding bleek te wild of de reizigers te stoer. De 30 gelukkigen werden eerst verblijd met een rondleiding op Brussels Airport – wist u trouwens dat het overzichtsbord in de Zaventemse vertrekhal ooit gefigureerd heeft in de openingscredit van een Amerikaanse serie? En wist u al dat het logo van Brussels Airlines werd aangepast naar 14 stippen in plaats van 13 door bijgelovige Aziatische vrienden?

Tijdens het boarden keek ik schichtig om me heen. Niemand krabbelde terug, kreeg spijt, of begon te zweten. Iedereen stapte breed glimlachend het vliegtuig op en genoot opvallend rustig en comfortabel van de vlucht. Op de oma na die in de knie van haar buur bleef knijpen. Vlak na het opstijgen gingen de muziekoortjes erin zodat er eigenlijk geen verschil meer was tussen de vliegtuigpassagiers en de doorsnee tramreiziger. ‘Bij het opstijgen en landen was ik nerveus, maar van het vliegen zelf heb ik geen last gehad. Je merkt dat niet, he’, klonk het achteraf nonchalant.

Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat de rust mij verbaasde. Ondanks het feit dat het algemeen bekend is dat vliegen een van de veiligste reiswijzen is, heerst bij veel mensen de angst dat hun vliegtuig gaat neerstorten. Zeker met de grote rampen die nog vers in het geheugen zitten. Anderzijds: we weten dat er water is/was op Mars, er bestaan zelfrijdende auto’s en we staan in contact met heel de wereld dankzij een rechthoekig accessoire dat je bestuurt door het aan te raken met je vinger. Dat het wonder van de stalen vogel geen indruk meer maakt, had in tijden waarin je chocolade door je neus kunt nuttigen misschien niet mogen verbazen. (NSK)