Wanneer we de binnenkoer van de Sint-Pietersabdij aan het Sint-Pietersplein oversteken en onder een middeleeuws booggewelf de tuin achter de abdij betreden, wanen we ons even in Zuid-Frankrijk. Voor onze ogen ontvouwt zich, in de schaduw van de machtige abdij, een oase van groen waar oude ruïnes, een boomgaard, een kruidentuin en een wijngaard een filmisch decor vormen. 'Deze plek is een echt paradijs', zegt de burgemeester met zachte stem. De abdijtuin vraagt om stilte. Zelfs de studenten die tussen de b...
Wanneer we de binnenkoer van de Sint-Pietersabdij aan het Sint-Pietersplein oversteken en onder een middeleeuws booggewelf de tuin achter de abdij betreden, wanen we ons even in Zuid-Frankrijk. Voor onze ogen ontvouwt zich, in de schaduw van de machtige abdij, een oase van groen waar oude ruïnes, een boomgaard, een kruidentuin en een wijngaard een filmisch decor vormen. 'Deze plek is een echt paradijs', zegt de burgemeester met zachte stem. De abdijtuin vraagt om stilte. Zelfs de studenten die tussen de bomen picknicken, praten met gedempte stem. 'Wanneer je hier komt, valt er iets van je af. Op deze plek kom je volledig tot jezelf. Een bezoek aan deze tuin is ook een mentale reis. Ik hou van een dynamische, bruisende stad maar een stad heeft ook dit soort plekken nodig, een goed verborgen stilteplek waar je omgeven door groen volledig tot rust kunt komen. Bij goed weer komen studenten hier studeren of chillen, maar voor de rest is deze binnentuin een redelijk goed bewaard geheim, terwijl hij toch vrij toegankelijk is.' We lopen de helling van de tuin af en passeren de kruidentuin, waar lavendel, rozemarijn, tijm en salie worden gekweekt. 'Ruik eens, die geuren zijn toch fantastisch? Ik ben een stadsmens, maar hou ook veel van de natuur. Door ouder te worden en zeker sinds ik vader ben, besef ik hoe langer hoe meer het belang van de verbondenheid van de mens met de natuur.' De foto maken we aan de wijnranken, helemaal onderaan de tuin. Het zicht van hieruit langs de oplopende helling op de Sint-Pietersabdij is adembenemend, zeker nu de hemel strak blauw kleurt. 'Ik heb ook iets met kerken. Ook wanneer ik naar Italië reis, kan ik het niet laten om een kerk te bezoeken.' 'In Monte Blandinio', zo heet de wijngaard. 'Die naam alleen al, da's toch geweldig?', glimlacht De Clercq. De Gentse wijnbouwers- en wijnmetersgilde verbouwt in deze tuin vier druivenrassen, met welluidende namen als Muller Thurgau, Johanniter, Phoenix en Sirius, elk jaar goed voor een aantal flessen frisse witte wijn. 'Ik ben de gilde en de Hotelschool zeer dankbaar voor het werk dat ze hier verrichten.' Als Italië-lover houdt de burgemeester van een lekker glas wijn, en zeker als dat uit zijn eigen stad komt.
