Tweedeverblijvers over de magie van de kust: ‘Niet plannen, gewoon vertrekken’

Met meer dan 18.000 tweede verblijven – meer dan elke andere badstad – verwelkomt Knokke deze zomer weer duizenden gezinnen die hun heil zoeken in zon, zee en strand(bars). Drie tweedeverblijvers over hun vaste ontsnappingsroute richting Knokke-Heist.

‘In de zomer van 2000 nodigde een vriendin me uit om samen met een vriend van haar te gaan zeilen in Knokke. We kwamen aan op het strand in de zeilclub en het was liefde op het eerste gezicht. Twintig jaar later zijn we nog steeds gelukkig getrouwd. Mijn man werkte op dat moment in het buitenland en kwam in de weekends terug naar België, waar hij een huisje aan zee had gekocht uit liefde voor de kust. Op dat moment wist hij nog niet waar hij zijn vrouw zou leren kennen, maar wel dat hij later met zijn gezin naar het buitenverblijf in Knokke wilde komen. Dat bleek dus een goede strategie. (lacht)

De leuke mix van sport, ontspanning en shoppen maakt van Knokke de ideale plek om in de zomer te vertoeven. Normaal plannen we ook elk jaar een reisje naar een mediterrane bestemming, maar deze zomer opteren we voor een verblijf in eigen land, aan zee. Opgroeiende kinderen en een bloeiende zaak in Antwerpen maken het niet altijd evident om hier te raken. Tijdens het schooljaar komen we hier niet vaak vanwege de drukte. Als onze kinderen ouder worden en wij meer vrije tijd overhouden, zullen we vast nog vaker de verplaatsing maken.

De liefde voor de zee en watersporten hebben onze zonen door de jaren heen overgenomen. Onze zeventienjarige zoon zou halsoverkop vertrekken om zelfs maar een halve dag in het water door te brengen. Wanneer het weer het toelaat, zijn ze allebei niet meer te houden en het gebeurt dan ook regelmatig dat we impulsief naar de kust rijden. Een tweede verblijf maakt dat je niet moet nadenken of plannen, maar gewoon de deur thuis kunt dichttrekken en vertrekken. Alles is voorhanden om meteen te genieten. Zelfs het licht lijkt er zachter en warmer. En eens in het water, vergeet je prompt alle drukte en deadlines die bij je job komen kijken. Je vindt hier totale rust.’

Stef: ‘In het verleden waren we hier al een paar keer met de hele familie op vakantie geweest. Toen een van onze dochters met het idee kwam om met z’n allen een tweede verblijf in Knokke te huren, zijn we op zoek gegaan naar een appartement dat groot genoeg was zodat iedereen er op hetzelfde moment terechtkon. Twee jaar geleden ontdekte mijn schoonzoon dit duplexappartement in Heist, en sindsdien komen we zo vaak mogelijk naar hier. Aanvankelijk hadden we afgesproken om elkaar te verwittigen als we naar de kust zouden afreizen, maar eigenlijk komt en gaat iedereen wanneer hij wil. Dan koken we samen of doen we een uitstap met de hele familie, of trekken we er alleen op uit.’

Caroline: ‘Of de mannen gaan samen naar het casino. (lacht) Als we naar Knokke komen, voelt dat voor mij telkens als thuiskomen. Mijn ouders hebben hier lang een appartement gehuurd en later hebben ze er ook een gebouwd. Wij kwamen dan ook geregeld met de kinderen op vakantie naar de kust en spendeerden onze dagen van ’s morgens tot ’s avonds op het strand. We kennen de streek intussen op ons duimpje.’

Stef: ‘We vertrekken meestal op vrijdagavond. Dan komen we vermoeid aan, maar openen we zaterdagochtend onze ogen in alle rust. Het is pas echt weekend als we hier zijn. Door de coronapandemie konden we noodgedwongen drie maanden niet komen en die vrije weekends hebben we erg gemist. We hebben daarom ook besloten om onze jaarlijkse vakantie in het buitenland dit jaar te verruilen voor een verlof aan de kust. Eind deze maand loopt onze huurovereenkomst af en we besloten samen met onze kinderen om het contract niet te verlengen, ook omdat onze dochter net een huis heeft gekocht. Wel kijken we stilaan uit naar een vaste plek om in de toekomst naar Knokke te verhuizen. We willen meer buiten leven, profiteren van de gezonde lucht en samen een nieuw leven beginnen. Dat is mijn schoonouders destijds ook vlot gelukt.’

‘Mijn grootouders kochten dit appartement in de jaren zestig. Terwijl zij hun zomers hier doorbrachten, logeerde ik met mijn ouders en broer wat verderop in een gehuurde villa. Elk jaar in augustus zakten we af naar de kust. Samen met vrienden en familie deelden we dan een vijftal cabines naast elkaar op het Albertstrand waar de grootouders zaten te kaarten, de ouders praatten en wij, de kinderen, allemaal samen speelden. Het is ook hier dat ik leerde zwemmen. Eerst in het Zegemeer, nadien in het Binnenhof, een pracht van een openluchtzwembad in het Zoute dat nu jammer genoeg afgebroken is. Elke ochtend gingen we er om acht uur zwemmen in het verwarmde water. Later leerde ik er ook mijn eigen kinderen zwemmen.

Tien jaar geleden wilden mijn ouders het appartement verkopen, maar dat kon ik niet over mijn hart krijgen. Ik kan mij geen leven voorstellen zonder het appartement aan zee. Dat klinkt heel verwend, ik weet het. (lacht) Maar het voordeel van een tweede verblijf is dat je altijd een uitvalsbasis hebt. Gaat het even wat minder? Hop, we gaan een weekend naar zee. Dus ik besloot het appartement zelf te kopen.

Toen onze kinderen jonger waren, gingen we ook elke zomer een hele maand met hen naar Knokke. Dat hebben we volgehouden tot mijn dochter een jaar of acht was. Nadien zijn we als italofielen steeds vaker naar het zuiden getrokken. Mijn kinderen hebben daardoor die liefde voor de zee veel minder overgenomen. De laatste tijd begint mijn dochter wel vaker weekendjes aan zee door te brengen, maar een hele vakantie zal zij hier niet snel verblijven. Voor mij zorgt het nog altijd meteen voor een vakantiegevoel. En sinds we het oude appartement verbouwd hebben, voelt het echt als thuiskomen.’