Twee Belgen rennen 590 marathons in twee jaar: ‘Ons leven is nu zeer klein, maar toch ontzettend rijk’

© Viapanam

Ruim een jaar geleden begon voor twee Belgen en hun echtgenotes de uitdaging van hun leven: vanuit Alaska in 590 marathons over 25.000 kilometer naar het zuidelijkste puntje van Zuid-Amerika rennen. Ze vertellen over bijzondere ontmoetingen, de fysieke inspanning, tegenslagen en levenslessen.

Ruim een jaar geleden vertrokken de twee Belgen Sebastiaan Vandermolen (37) en Weking Van Reeth (36) met hun echtgenotes Liesbeth Balemans (32) en An Wouters (33) naar Alaska. Met Forest Gump als inspiratiebron lopen ze van daaruit in 590 marathons over 25.000 kilometer naar het zuidelijkste puntje van Zuid-Amerika. Ze zamelen geld in voor de vzw To Walk Again en delen hun avonturen via de blog viapanam.be. Ze vertellen over bijzondere ontmoetingen onderweg, hoe ze zo’n enorme fysieke inspanning volhouden en welke tegenslagen ze al ondervonden.

Hoe lang zijn jullie ondertussen onderweg en wanneer komt er een einde aan jullie avontuur?

SEBASTIAAN VANDERMOLEN: Onze finish in Ushuaia is gepland op 31 maart 2018. Het startschot werd gegeven op 1 juni 2016 in Prudhoe Bay – Alaska. We zijn op 24 april 2016 in Antwerpen vertrokken richting Halifax om van daaruit in onze campers Canada van oost naar west door te trekken naar ons startpunt in Alaska.

Twee Belgen rennen 590 marathons in twee jaar: 'Ons leven is nu zeer klein, maar toch ontzettend rijk'
© Viapanam

Waarom kozen jullie voor deze route?

VANDERMOLEN: The Pan-American Highway van noord naar zuid dwars door het Amerikaans continent is een episch route. Heel veel fietsers over overlanders (reizigers die met een eigen camper rondreizen) kiezen deze route omdat ze zowel in het noorden als in het zuiden naar het einde van de wereld leidt.

Tien jaar geleden deden Weking en Liesbeth ongeveer hetzelfde traject op de motor als huwelijksreis. Ze hadden toen echter maar 6 maanden om 34.000 kilometer af te haspelen. Voor Weking ging dit net iets te snel en hij maakte een belofte. Ooit zou hij terug dezelfde route doen maar traag en er is niets trager dan al lopend. We hebben twee jaar nodig om ons van het meest noordelijke naar het meest zuidelijke van het Amerikaanse continent voort te bewegen.

Twee Belgen rennen 590 marathons in twee jaar: 'Ons leven is nu zeer klein, maar toch ontzettend rijk'
© Viapanam

Jullie zamelen geld in voor To Walk Again vzw. Wat doet die vzw juist en waarom kozen jullie dit goede doel?

VANDERMOLEN: Onze loopcarrière is begonnen bij het 185 coaching center van Marc Herremans (nvdr: de oprichter van To Walk Again). Marc en zijn schoonbroer Jeroen Dingemans hebben ons op weg gezet naar de Marathon des Sables, een ultra-race van 250 kilometer dwars door de Marokaanse Sahara.

Maar de link is eigenlijk nog korter. In 1998 viel de vader van Liesbeth en schoonvader van Weking van het dak. Een val van amper 3 meter brak zijn rug. Sindsdien zijn zij van zeer kortbij betrokken bij het leven van een dwarslaesiepatiënt. Dagelijks zien ze hoe moeilijk het soms is om je als rolstolgebruiker door het leven te manoevreren, hoe weinig voorzieningen en steun er zijn en hoe hard de fysieke en mentale strijd is.

Twee Belgen rennen 590 marathons in twee jaar: 'Ons leven is nu zeer klein, maar toch ontzettend rijk'
© Viapanam

To Walk Again levert waanzinnig knap werk op alle fronten. Door hen krijgen dwarslaesliepatiënten en mensen met een fysieke beperking de mogelijkheid om opnieuw te sporten, de draad van het leven terug op te pikken en de mogelijkheid om te herstellen met de nodige professionele hulp. To Walk Again is een relatief kleine organisatie die heel wat werk verzet en op korte tijd veel initiatieven waaronder het nieuwe postrevalidatiecentrum in Herenthals uit de grond heeft gestampt. Ze kunnen alle steun gebruiken. Daarom lopen wij voor degenen die het niet kunnen.

Jullie vonden inspiratie in de film Forest Gump en hoopten dat mensen een stukje mee jullie mee zouden rennen. Is dat ook gebeurd?

VANDERMOLEN: De eerste keer met een meeloper was in Whitehorse Canada. Yuta Yamato, een Japanner die er in een outdoorwinkel werkte, herkende meteen twee ultralopers, sprak ons aan en besloot om twee dagen vrij te nemen om samen met ons marathons te lopen op de eenzame wegen in de Yukon. Maar het gebeurt helaas niet zo vaak. De organisatie ervan is moeilijk. Wij lopen onze marathon, trekken een lijn op de weg als we finishen en slaan onze tenten in de buurt op om de volgende ochtend van daaruit opnieuw te vertrekken. Dus we lopen meestal alleen.

Twee Belgen rennen 590 marathons in twee jaar: 'Ons leven is nu zeer klein, maar toch ontzettend rijk'
© Viapanam

Af en toe volgt een passant ons even of zijn er fietsreizigers die met ons haasje-over spelen. Onderweg kent iedereen iedereen. Reizigers zijn een kleine gemeenschap die via sociale media goed met elkaar in contact blijven. In een grote stad proberen we altijd loopclubs te contacteren en lopen we van tijd tot tijd met hen een eindje mee om zo ons verhaal en goed doel te promoten. Op deze manier verspreidt Via PanAm zich van de ene stad naar de andere en uiteindelijk van het ene land naar het andere.

Hoe reageren mensen in de verschillende landen op jullie avontuur?

VANDERMOLEN: Mensen reageren doorgaans zeer enthousiast op ons avontuur. Het is geen alledaags zicht, twee lopers die elke dag een marathon lopen en samen met hun echtgenotes in twee opvallende en zelfgebouwde 4×4 campers leven. We proberen ook meestal te kamperen op de meest zichtbare plekken en zo mensen te benaderen. Ze zijn altijd erg benieuwd wie die vier gringo’s zijn en waarom ze in hun dorp of stad aangewaaid zijn.

Twee Belgen rennen 590 marathons in twee jaar: 'Ons leven is nu zeer klein, maar toch ontzettend rijk'
© Viapanam

Het heeft ons al heel wat bijzondere ontmoetingen en verhalen opgeleverd. Zo stonden we bijvoorbeeld in Alaska diep in het bos geparkeerd bij Tom en Maggie. Hij was volbloed Amerikaan, zij verhuisde van de Salomonseilanden voor haar grote liefde. Ze woonden er in een zelfgebouwde hut. Het was een surrealistisch beeld. We praatten heel de avond over ons avontuur, het nieuwe christendom en waarom Amerika nog steeds de grootste wereldmacht is.

Ontmoetingen zijn soms heel bijzonder. Zo leidde in Canada een gesprek met een toevallige passant tot een uitgebreid interview primetime op nationale televisie in Vancouver.

Kan je iets vertellen over bijzondere ontmoetingen met mensen/dieren die je bijgebleven zijn?

VANDERMOLEN: Onderweg naar het startpunt hebben we in Canada een bijzondere ontmoeting gehad met een beer. We reden langs de Alaska Highway toen we opeens moeder beer met enkele welpen aan de kant van de weg zagen. We besloten even te stoppen om te kijken. Liesbeth had een beker thee in de wagen. Toen ze die open deed rook moeder beer de thee en kwam een kijkje nemen. Ze stak de weg over en zette haar voorpoten op de motorkap van de camper. Het was een angstig moment, maar gelukkig zaten we alle vier in onze wagens. We hebben het moment op video vastgelegd:

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Het is haast onrealistisch hoe mensen hun huis openstellen voor ons.

Daarnaast ontmoet je altijd fantastische mensen. Zo werden we in Californië uitgenodigd door een rabbijn. Hij was de allereerste die de Continental Divide wandelde. De Continental Divide scheidt het water dat naar de Stille Oceaan stroomt van de Atlantische Oceaan, Noordelijke Ijszee en Golf van Mexico. Er loopt een trail van ongeveer 5.000 kilometer van Mexico naar Canada overheen. Elk jaar wandelen min of meer tweehonderd mensen de trail, hij was de allereerste die het deed zonder officiële map. 800 kilometer lang nam hij zijn eenjarige dochter mee in een draagtas. Het was een bijzondere ontmoeting en zijn verhaal was inspirerend.

In Cuenca in Ecuador verbleven we enkele dagen bij mensen die we tijdens de eerste loopweken langs de Dalton Highway in Alaska hebben ontmoet. Ze tourden er met een motor rond. We geraakten aan de praat en ze beloofden ons in de watten te leggen als we in Cuenca zouden geraken en belofte maakt schuld. Na meer dan een jaar zaten we bij hen aan de koffie. Ze zijn zo vol van ons avontuur dat ze hun hele famile optrommelden om ons te kunnen ontmoeten.

Peru
Peru© Viapanam

Het is haast onrealistisch hoe mensen hun huis openstellen voor ons. Het maakt allemaal niet uit. Rijk of arm zijn. Plek of geen plek. Gelovig of niet. Gastvrijheid is een edele kunst die we stilaan verleren. Maar er is hoop, wij ervaren dat aan de levende lijven. Het is iets ons zal bijblijven en zelf meer zullen toepassen eens terug in België.

In Lima, de hoofdstad van Peru, hadden we wat tegenslag te verwerken. We moesten er enkele dagen langer blijven dan gepland. De laatste weken in de woestijn waren zwaar voor mij. In Lima bereikte dat zijn kookpunt. Mijn lichaam kon niets meer verdragen. Drie dagen in bed met hevige buikgriep. Tijdens ons verblijf in Lima hadden we ook enkele herstelling aan onze campers gepland. Na het vertrek uit de garage richting de finish van onze laatste marathon en startpunt van de dag is in een van de campers de radiotor volledig gebarsten. Resultaat: extra dagje Lima en spijtig genoeg heel wat kosten.

Soms slaat Murphy ook hier genadeloos toe. Ook wij ontsnappen daar helaas niet aan. Op die momenten moet je proberen een mentale switch te maken want je verzeilt vaak heel snel in neerwaartse spiraal. Op die momenten proberen we ons doel opnieuw glashelder voor onze ogen te projecteren.

Twee Belgen rennen 590 marathons in twee jaar: 'Ons leven is nu zeer klein, maar toch ontzettend rijk'
© Viapanam

Jullie lopen (vrijwel) iedere dag een marathon. Hoe lang doe je daar ongeveer over? Krijg je tijdens het rennen wel iets mee van de omgeving en hoe besteed je de rest van de dag?

VANDERMOLEN: We lopen ongeveer vier uur per dag. Tijdens het lopen stoppen we af en toe om de omgeving op te nemen. Na het lopen zoeken we zo snel mogelijk een kampeerplekje om daar uit te rusten, te eten en de loper masseren. Ondertussen wordt er ook hard gewerkt aan ons project om geld in te zamelen voor To Walk Again. Van tijd tot tijd moeten we ook iets aan onze campers herstellen. Kortom, er is altijd wel iets te doen als je onderweg bent. Het is nooit saai.

We doen weinig sightseeing, onze trein moet blijven bollen en lopen ver weg van het toeristische pad. Maar soms maken we wel eens een ommetje als het kan. Zo hebben we onlangs in Ecuador de Chimborazo, de hoogste dode vulkaan in de Andes die 6.310 meter boven de zeespiegel meet, beklommen. Of tenminste dat hebben we geprobeerd. De weersomstandigheden waren zeer slecht en moesten op zeshonderd meter van de top onze beklimming staken. Misschien gaan we wel voor een herkansing op de Aconcagua in Argentinië.

Ecuador
Ecuador© Viapanam

Hoe houd je het lichamelijk vol? Nooit momenten dat je er mee op zou willen houden?

De dokters waren verbaasd dat we na 12.500 kilometer nog zo gezond waren.

VANDERMOLEN: Tot onze eigen verbazing houden we het wonderwel goed vol. In Medellin – Colombia werden we onderworpen aan een uitgebreid medisch onderzoek. De dokters waren verbaasd dat we na 12.500 kilometer nog zo gezond waren. Ze konden niets vinden dat zou veroorzaakt zijn door de vele kilometers. Ze waren zeer benieuwd naar ons geheim. We konden niet meteen een reden bedenken. Maar we leven zeer matig en bewust. Geen gels of andere sportvoeding, maar gewoon vers en voedingsrijke maaltijden aangevuld met van tijd tot tijd hamburgers, pizza’s en een frisse pint.

Natuurlijk hebben we wel eens een blessure, maar als ultralopers zijn we daaraan gewend. Je hebt altijd wel ergens pijn. In Mexico en Centraal-Amerika hebben we het mentaal en fysiek zeer moeilijk gehad. De hitte en vochtigheid maakten het lopen erg zwaar. Het zweet stond elke dag tot in onze schoenen. Op dat moment hebben we ook de bewuste keuze moeten maken om op onze eigen spaarcenten door te gaan. Enkele sponsors hebben ons op weg gezet, maar na een dure doortocht in Alaska, Canada en de Verenigde Staten was dat spaarpotje op. Er zijn heel wat discussies aan deze beslissing vooraf gegaan wat een extra mentale druk legt.

Twee Belgen rennen 590 marathons in twee jaar: 'Ons leven is nu zeer klein, maar toch ontzettend rijk'
© Viapanam

Jullie komen soms door gebieden waar het niet altijd even veilig is. Zelf al te maken gehad met criminaliteit?

VANDERMOLEN: Tijdens de overtocht van Panama naar Colombia werden al onze loopschoenen en een aantal kostbare spullen gestolen uit onze campers. Maar anderzijds hebben we ons nooit echt onveilig gevoeld. We zijn ondertussen wel wat gewend. Ons buikgevoel is opnieuw aangescherpt en kunnen benarde situaties goed lezen. Ok, we reizen wel door onstabiele landen als El Salvador en Honduras maar dat wil nog niet zeggen dat er om elke hoek een bandiet loert die wil overvallen.

Een keertje voelden we ons niet veilig en dat was in het noorden van Californië. We kampeerden op een parkeerterrein van een grote supermarkt. Na sluitingsuur kwam de lokale drugsdealer de parking opgescheurd met zijn suv en ontving hij zijn klanten. Terwijl de klanten in zijn auto de waar in hun aderen spoten stond hij op het dak te dansen en te brullen als een gek. Op dat moment hebben we heel snel beslist om ons uit de voeten te maken.

Twee jaar lang met twee stellen eenvoudig leven in een camper: wat leer je van zo’n ervaring over jezelf en de wereld?

VANDERMOLEN: Ons leven is momenteel zeer beperkt en klein, maar toch ontzettend rijk. We leren vooral veel over onszelf en over hoe we met elkaar omgaan. We leren ook het kleine opnieuw te appreciëren en ons niet te laten leiden door luxe. Meer dan een jaar geleden hebben we gekozen de rat race in België te verlaten en terug te keren naar de basis: het leven.

Twee Belgen rennen 590 marathons in twee jaar: 'Ons leven is nu zeer klein, maar toch ontzettend rijk'
© Viapanam

Je leert dat het leven meer te bieden heeft dan enkel geld verdienen en overbodige leven. We kunnen best zonder een tweede wagen of een te groot huis. We kunnen best met wat minder. We leren ook om te gaan met elkaar, te luisteren naar elkaar en te aanvaarden hoe iemand is. We kennen elkaar nog niet zo heel lang en dat heeft zijn voordeel. Wij ontdekken nog veel bij elkaar en dat houdt het boeiend. Twee jaar lang 24 op 7 samen op een zakdoek leven is niet evident. Gelukkig is een avontuurlijk leven een goed uitgangspunt. We hebben daar alle vier een zwak voor.

Wat is de mooiste plaats waar je tot nu toe al langs gekomen bent?

VANDERMOLEN: Er zijn veel mooie plekken. Canada en Mexico waren absolute hoogtepunten. Maar momenteel is Ecuador verrassend mooi en zeer divers. Het is misschien het best bewaarde geheim van gans Zuid-Amerika. Vanaf de grens met Colombia sperde het landschap zich volledig open in een ongeziene weidsheid, het voorgeborchte van de Andes.

Ecuador
Ecuador© Viapanam

Het gebied rond de evenaar is prachtig. Als laaglander zijn we niet gewoon om op hoogte te lopen en te leven. Maar alles went. We staan soms met open mond te gapen naar alle natuurpracht rondom. Het leven boven de wolken is simpel. De mensen zijn rustig en gastvrij. En het is goedkoop in Ecuador wat voor ons een extra surplus is. Het wordt wennen als we terug in België zijn. Misschien is het er te benauwd geworden voor ons.

Hoe gaan jullie je leven weer oppikken na deze reis?

VANDERMOLEN: Wat na Via PanAm? Het is een vraag die we ons al wel een paar keer gesteld hebben. Het zijn ook altijd de meest geanimeerde discussies. We hebben dan de meeste waanzinnige ideeën of creëren onbestaande jobs voor onszelf. Meestal besluiten we dat we nog niet weten wat we willen doen of welke richting we uit willen. We hopen dat er nog wel iets op ons pad komt: een gouden ticket naar een volgend avontuur.

Twee Belgen rennen 590 marathons in twee jaar: 'Ons leven is nu zeer klein, maar toch ontzettend rijk'
© Viapanam

Alle vier hebben we onze job vaarwel gezegd en onszelf gezworen niet meer te hervallen in de oude gewoonten. Maar we zijn ook realistisch. Soms ga je heel snel weer terug naar je oude gewoonten omdat het niet anders kan. Er moet immers brood op de plank komen. Een project als Via PanAm maakt je wel veel (zelf)bewuster. Je bekijkt je leven via een andere invalshoek en dat zal hopelijk ook doorschemeren in ons werkleven na Via PanAm. Als iemand iets in de aanbieding? We zijn beschikbaar vanaf juni 2018.

Twee Belgen rennen 590 marathons in twee jaar: 'Ons leven is nu zeer klein, maar toch ontzettend rijk'
© Viapanam
Twee Belgen rennen 590 marathons in twee jaar: 'Ons leven is nu zeer klein, maar toch ontzettend rijk'
© Viapanam
Twee Belgen rennen 590 marathons in twee jaar: 'Ons leven is nu zeer klein, maar toch ontzettend rijk'
© Viapanam
Twee Belgen rennen 590 marathons in twee jaar: 'Ons leven is nu zeer klein, maar toch ontzettend rijk'
© Viapanam
Twee Belgen rennen 590 marathons in twee jaar: 'Ons leven is nu zeer klein, maar toch ontzettend rijk'
© Viapanam
Twee Belgen rennen 590 marathons in twee jaar: 'Ons leven is nu zeer klein, maar toch ontzettend rijk'
© Viapanam
Twee Belgen rennen 590 marathons in twee jaar: 'Ons leven is nu zeer klein, maar toch ontzettend rijk'
© Viapanam

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content