Tignes, ’the sportiest ski resort’, trekt een gewaagde kaart: het hooggelegen skidorp in de Savoie profileert zich als dé winterbestemming voor sportievelingen die houden van het échte werk op de latten. Adrenaline gegarandeerd.
Het is een veeleisend skigebied, maar je krijgt er veel voor terug.” Thrilled door die belofte binden we na een stevig ontbijt, onder een staalblauwe hemel, ons snowboard aan. De pistes liggen er schitterend bij: krakend verse sneeuw, weinig ijs; de boulevards lekker diep en breed; de liften modern en snel. Samen met Margot Sella, mijn gids in Tignes, racen we in een paar uur een flink deel van Espace Killy af, het driehonderd kilometer tellende skigebied tussen Tignes en Val d’Isère. Onder de liften fonkelen stukken onaangeroerde off-piste in de zon, maar Margot loodst mij richting afdaling Le Lac, want daar wacht het lokaas waarvoor we gekomen zijn. Een attractie die adrenaline door mijn aderen moet stuwen.
Bun J Ride is een primeur voor Tignes en belooft zowel skiërs als snowboarders een spectaculaire mix van schansspringen, bungeejumpen en dead ride. Als schoonspringster in de dop word ik met een harnas bevestigd aan twee elastische koorden, die via stalen kabels aan weerskanten van de schans mijn sprong van veertig meter in het diepe begeleiden. “Het panoramisch uitzicht is fantastisch, je leeft maar één keer, en je reputatie als stoere boarder staat hier op het spel”, bedenk ik wanneer ik stevig vastgesnoerd boven aan de schans sta. Mijn maag krimpt ineen bij het turen naar het landingsplatform in de verte. “Ça va ?” vraagt Margot. Ik knik, laat los, stuur mezelf de schans af en spring in het ijle.
Tijdens de val voel ik een mix van doodsangst – zo voelt quasi te pletter slaan dus – én eerbied voor de krachten van de natuur. Want het echte venijn van de sprong zit in de staart, wanneer de elastieken je met een ongelooflijke snelheid weer even hard naar boven katapulteren als je gevallen bent, om daarna, eens je bent uitgestuiterd, het hart bonkend in de keel, netjes af te leveren op het platform. “Je hebt helemaal niet zo hard gekrijst”, lacht Sella, als ze even later naar beneden komt glijden. “C’était génial”, roep ik, wanneer het geraas in mijn hoofd is verstomd. Een brede glimlach verdwijnt het volgende uur niet van mijn gezicht.
Geen Disneyland
Tignes profileert zich de laatste jaren als wintersportbestemming waar het op blauwe pistes aanmodderende kaf van het extreem sportende koren gescheiden wordt. Door de hoogte – Tignes Val Claret ligt op 2100 meter – en de koude, is dit geen geschikte wintersportbestemming voor heel jonge kinderen, noch voor debuterende bergsportliefhebbers. “Tignes n’est pas une station contemplative. Ce n’est pas Disneyland. Sinon peut-être un Disneyland pour adultes sportifs”, zegt persverantwoordelijke Stéphanie Aillet.
Met zijn enorme variatie aan rode, zwarte, blauwe en groene pistes – waaronder tien naturides (niet-geprepareerde maar beveiligde pistes), boardercross-pistes, slalomtracks en funparks – zet Tignes in op alles wat naar extreme outdoor fun voor grote mensen ruikt. “Het station was sinds 2010 dé locatie van de Winter X Games en werd daardoor het alpijnse mekka voor freestyle- en freeride-snowboard en -ski. Maar ook al trok de Amerikaanse zender/sponsor ESPN zich dit jaar terug uit Europa, Tignes’ avontuurlijke reputatie hoeft er niet onder te lijden”, zegt Flo Bastien (25).
De geboren en getogen Tignard is professioneel freestyle-skiër sinds zijn zestiende en kent de mogelijkheden als geen ander. “De technieken en de materialen worden almaar beter door de bikkelharde concurrentie tussen de merken. Freestyle-skiën is vandaag eigenlijk wat acrobatisch en balletskiën vroeger was”, legt hij uit. “De meeste subdisciplines zoals aerials, skicross, slopestyle en halfpipe zijn ondertussen volwaardige olympische disciplines.” Voor de jonge Fransman is het skigebied van Tignes nog altijd één grote speeltuin. “Door het bos van Tignes Les Brévières slalommen, jumpen in het gebied rond Les Tommeuses of hoog op de Col des Vés verse sporen trekken, in Tignes vind ik altijd nieuwe inspiratie”, zegt hij.
Als freestyle- en backcountry-skiër moet hij niet alleen de gewaagdste sprongen maken in het snowpark en de halfpipe, professioneel is hij vooral actief buiten de piste, de essentie van deze disciplines. Bastien is zo’n crack die u aan het werk ziet in artistiek gemonteerde video’s, waarin hij op zijn freestyle carveski’s, salto’s makend, the wild doorklieft. Hij beschouwt zichzelf dan ook eerder als een artiest dan als een topsporter. “Om een goede backcountry/freestyle-skiër te zijn, moet je een beetje knetter zijn, sensatiebelust, een goede conditie hebben, maar het belangrijkste is creatief zijn. Off-piste verandert het terrein voortdurend, je stijl wordt bepaald door het landschap zelf.” Dan zit je natuurlijk gebeiteld als je achtertuin in de Alpen ligt en tachtig procent van het gebied als off-piste is gecategoriseerd.
Les Revenants uit het verdronken dorp
Bijna het hele domaine skiable maakt deel uit van Le Parc National de la Vanoise. Wie het niet heeft voor de latten, kan het gebied perfect verkennen per sneeuwschoen. Dat doen wij in het spoor van Jonathan Provot, gids van de Ecole de Ski Française, die ons naar beneden leidt, tot aan de boomgrens, voor een tocht langs het stuwmeer van Tignes, de Lac du Chevril. “Vous connaissez l’histoire de Sarrazine ?” vraagt hij als we een statig beeld passeren. Al heeft Sarrazine geen gezicht, er hangt tristesse rond la Dame de Tignes. Eenzaam staart ze over het water en herinnert elke passant aan het tragische lot dat Tignes beschoren was in 1952.
Voor de aanleg van een reusachtige hydro-elektrische stuwdam werden de inwoners van het oude Tignes verplicht hun dorp te verlaten. De bevolking weigerde, waarop de kerk werd gedynamiteerd en iedereen manu militari werd ontzet. Wat overbleef van het dorp, rust nu op de bodem van het meer. “Een traumatische ervaring, die tegelijk aan de basis lag van het ontstaan van het huidige Tignes”, zegt Jonathan. De meeste families vluchtten weg, maar een vijftal gezinnen zocht zijn geluk hogerop. Rond het natuurlijke meer van Tignes stichtten zij Tignes le Lac en het iets hoger gelegen Tignes Le Claret. De chalets Le Refuge, L’Arbina en Les Campanules getuigen nog uit die tijd.
Wie de Franse dramaserie Les Revenants (2012) heeft gezien, over de mysterieuze terugkeer naar een Frans bergdorpje van mensen die jaren geleden gestorven zijn door de aanleg van een stuwmeer, weet nu overigens waar bedenker Fabrice Gobert de mosterd ging halen. Het bevreemdende stuwmeer en het verdronken bergdorp bestaan wel degelijk en figureren in tal van de scènes uit de bekroonde fictiereeks.
Jonathan is een bevlogen natuurliefhebber. Met zijn vele wetenswaardigheden over de streek verjaagt hij snel de somberte die door het verhaal en het slechte weer over het meer is geschoven. We binden onze sneeuwraketten aan in het verstilde dorpje Le Franchet, waar we langs zeventiende-eeuwse boerderijen omhoog het bos intrekken, richting Val d’Isère.
Gentiaan, jeneverbes, blauwbes… Jonathan weet de planten allemaal vanonder de sneeuw te plukken en vertelt gretig over het koppel lammergieren dat in de vallei huist. Maar het mooist is de kudde gemzen die plots het hooggebergte invlucht aan de overkant van de vallei. Het zijn ongetwijfeld nog de sportiefsten van ons allemaal.
Sara Engelen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier