Reisfotograaf Pie Aerts: ‘Mijn burn-out dwong me om te kiezen voor fotografie’

.
Mare Hotterbeekx
Mare Hotterbeekx Journalist & Chef Online

Een stresserende kantoorbaan inruilen voor een job als rondreizend fotograaf: voor velen is het een droom, voor Pie Aerts de realiteit. De Nederlander trok achttien maanden de wereld rond op zoek naar schoonheid en verstilling. Het resultaat van die reis is gebundeld in het boek ‘Tales from the roads less traveled’.

Een berggorilla in Uganda die recht in de camera kijkt, de verlaten Namibwoestijn in Namibië of een idyllisch bospaadje in Chili: wie een blik werpt op het Instagram-account van Pie Aerts moet moeite doen om een vlaag van jaloezie te onderdrukken. Zijn foto’s stralen een soort rust uit die bijna buitenaards lijkt in onze jachtige maatschappij. Een toevallige stijlkeuze? Niet helemaal.

‘Jarenlang raasde ik als een gek door het leven. Ik had een succesvolle managementpositie bij Ahold met werkweken van gemiddeld 45 uur. Buiten de kantooruren timmerde ik aan mijn weg als fotograaf. Daar was ik op wekelijkse basis gemakkelijk 30 uur mee bezig. Dat ritme heb ik jarenlang volgehouden, tot het licht in mijn hoofd plots uitging. Ik geraakte nog met moeite de trap op. “Een burn-out”, luidde het verdict van de dokter. Jarenlang durfde ik niet te kiezen tussen mijn kantoorbaan en een job als fotograaf, maar door die burn-out kon ik geen van beide meer. Mijn lichaam dwong me om een keuze te maken. Voor het eerst in mijn leven heb ik mijn intuïtie in plaats van mijn ratio gevolgd.’

.
.© Pie Aerts
Als je het leven herleidt tot de essentie, heb je niet veel nodig

Voor de 34-jarige fotograaf betekende dat uit de ratrace stappen. Niet langer ijverig in de pas lopen, maar stilstaan om rond te kijken, na te denken en de juiste vragen te stellen. ‘Ik besef dat dit heel millennial-achtig klinkt, maar ik had heel mijn leven ingericht om te voldoen aan de verwachtingen van anderen. Elk kwartaal moest ik beter presteren, mijn leven draaide om één woord: meer. Tijdens die burn-out besefte ik dat ik dat patroon ook kon omkeren. Als je je leven herleidt tot de essentie, heb je helemaal niet veel nodig. Ik zat drie keer per week op restaurant, kocht maandelijks nieuwe kleren en ging minstens vijf keer per jaar op reis. Dat is allemaal niet nodig.’

Dus verkocht hij zijn auto, verhuurde zijn huis en stapte samen met zijn vriendin op het vliegtuig voor een reis langs de meest afgelegen gebieden ter wereld. ‘Als je kijkt hoe de mensen daar leven, besef je hoe we hier in het westen de connectie met de natuur en met elkaar kwijt zijn. In veel landen bestaat er een ideaalbeeld over onze manier van leven: bij ons verdien je geld en maak je je dromen waar, terwijl ze in afgelegen gebieden vooral bezig zijn met overleven. Maar wat zij niet zien is dat wij het vermogen om gelukkig te zijn met wat we hebben, stilaan verliezen. Omdat we zo gefocust zijn op de volgende stap in onze carrière of in het leven. Dat is nefast voor je geluk, dat vooral van binnenuit moet komen.’

Volgers betalen de rekening niet

.
.© Pie Aerts

Het is precies dat soort stil geluk dat je overvalt wanneer je naar de foto’s van Pie kijkt. Vaak zijn het heel eenvoudige, bijna minimalistische beelden die toch erin slagen om je aandacht vast te houden. ‘Fotografie draait voor mij om emotie en connectie. Ik ben niet het type fotograaf dat de eerste seconde mijn camera bovenhaalt en meteen begint. In plaats daarvan neem ik tijd om met mijn onderwerp te praten, verbinding te zoeken. Dat betaalt zich al ter terug in betere beelden. Voor mij roept een goede foto meer vragen op dan ze beantwoordt.’

.
.© Pie Aerts

Zijn foto’s deelt hij op Instagram, waar hij intussen 120.000 volgers verzameld heeft. ‘Die volgers betalen de rekeningen niet, maar dat is ook niet mijn bedoeling. In het begin heb ik geprobeerd om er munt uit te slaan, maar dat voelde niet juist. Nu probeer ik mijn visie te delen, in dialoog te gaan en vragen te stellen. Uiteraard helpt het om gratis te reizen en interessante verhalen te vinden, maar dat is niet de hoofdzaak. Ik ben me ook heel erg bewust van de bijwerkingen van Instagram: het kan een heel gevaarlijk medium zijn. Wat je daar ziet, is niet de werkelijkheid, maar een bewerkte en geknipte versie ervan. Zeker jonge mensen kunnen dat onderscheid niet altijd even goed maken. En daarnaast is het ook nog eens destructief voor de planeet.’

Daarmee haalt de jonge fotograaf zelf een pijnlijk punt aan: als wereldreiziger vervuilt hij de planeet waar hij zo van houdt. ‘Dat is inderdaad een gedachte die mij ’s nachts wakker houdt. Als fotograaf promoot ik reizen en toerisme door mensen plekken te laten zien waar ze zelf ook graag naartoe willen. Bovendien ben ik een esthetisch fotograaf, ik ga op zoek naar schoonheid. Maar ik ben ervan overtuigd dat er maar één manier is om de vechten voor natuurbehoud: kennis en verbinding. Zolang een probleem te abstract is, is de kans klein dat mensen er iets aan willen doen.’

Een portret van fotograaf Pie Aerts
Een portret van fotograaf Pie Aerts© Pie Aerts

‘Bij elk vliegtuigticket dat ik boek stel ik me de vraag: wat ga je daar doen? Wat heb je de plaatselijke bevolking te bieden? Ik ben ervan overtuigd dat je als toerist niet enkel mag nemen, maar ook iets moet teruggeven. Als iedereen zo naar reizen gaat kijken, dan zal er langzaam maar zeker verandering komen. Bovendien vergeten we ook dat je niet ver hoeft te reizen om schoonheid te vinden. Dat lijkt me een heel leuk project voor mijn volgend boek.’

Tales of the roads less traveled is uit bij Mendo en kost 60 euro.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content