On the railroad: met de trein in vier dagen van San Francisco naar New York

Met de trein reis je in vier dagen van San Francisco naar New York. Onderweg doorkruis je dertien staten en vier tijdzones, vergaap je je aan inspirerende steden en prachtige landschappen en dineer je met de meest diverse tafelgenoten.

Omdat we toch enkele dagen opgesloten zullen zitten met ons tweeën in een couchette van twee bij twee meter, besluiten we eerst een lang weekend in San Francisco te blijven en te profiteren van het mooie Californische voorjaar. De kersenbloesem tiert welig, de zon doet flink haar best om 25 graden te halen en met de 43 steile heuvels waarop de stad is gebouwd, compenseren we alvast het uren stilzitten op de trein. Af en toe nemen we natuurlijk het kabeltrammetje. De voorbije decennia werden ze grotendeels vervangen door bussen, maar er zijn toch nog drie tramlijnen in gebruik: de ‘Powell-Mason’, ‘Powell-Hyde’ en ‘California’. De oude tramstellen zijn afdankertjes van over heel Amerika en een charmant alternatief voor de hop-on hop-off-bus, ze doen immers ook veel bekende bezienswaardigheden aan. Van Chinatown over de lange, steile Lombard Street tot aan de Painted Ladies aan Alamo Square. In het park boven op de heuvel heb je uitzicht over San Francisco en maak je Instagramwaardige beelden van de kleurrijke victoriaanse huizen met het achtergelegen zakendistrict.

Ook qua food porn blijf je in deze stad niet op je honger zitten: er komt zowel Mexicaans, Cambodjaans als Louisiaans op ons bord, boven op het broodje krab, het verplichte nummer bij Fisherman’s Wharf, de oude zeeliedenbuurt van San Francisco. De plek is niet alleen populair bij een kolonie zeeleeuwen die zich sinds de aardbeving van 1989 op de pontons installeren, ook hipsters voelen zich hier thuis door de overdekte foodmarket. Het is ook dé plek om verse vis te eten. Wie ervan houdt, neemt de boot naar Alcatraz Island, vanaf 1934 zat Al Capone er 4,5 jaar opgesloten. Tijdens de drooglegging trok hij van New York naar Chicago, waar hij zich toelegde op zowat alles wat illegaal was. Ook wij gaan richting Chicago, maar dan op een meer hedendaagse manier. We bestellen een Uber naar het Amtrak- station in Emeryville, het treinstation waar onze California Zephyr zal vertrekken.

rookstop

Op de trein geldt: alle bagage is te veel bagage. De sleepers (of slaapcoupés) zijn erg krap en je houdt het dus beter bescheiden wat je handbagage betreft. Laptop, wat boeken, beautyspullen en een comfy outfit zullen moeten volstaan. De rest gaat in een grote koffer die je vooraf kunt inchecken en op je bestemming weer mag oppikken, net zoals bij een vliegreis. We gaan zitten in de grote wachtruimte tot onze trein wordt aangekondigd.

Er zijn verschillende manieren van treinen. Reserved coach wil zeggen dat je een gewoon zitje hebt, zonder meer. Bij de – veel duurdere – sleepers heb je een stapelbed en zijn de maaltijden inbegrepen. Er zijn ook sleepers voor een gezin van vijf of met een tweepersoonsbed voor wie moeilijk te been is. De hoogste klasse zijn de sleepers met eigen toilet, maar gezien de beperkte ruimte lijkt ons dat niet echt een upgrade.

De car attendant verwelkomt ons, checkt de tickets en zal later ook rondgaan om dinerreserveringen op te nemen. Hij klapt ’s avonds de bedden uit en maakt er ’s ochtends weer zitjes van. Elke halte wordt aangekondigd met de mededeling dat het een designated smoke stop is of niet. Soms is de stop zelfs te kort om een luchtje te scheppen. Op andere plaatsen is er meer tijd, in theorie zou je zelfs een uitstap kunnen maken, maar vaak wordt die tijd gebruikt om een vertraging in te halen. De car attendant houdt gelukkig in het oog wie op de trein zit en ook wie graag uitstapt om wat foto’s te nemen. De hoofdreden dat we de California Zephyr nemen zijn de fantastische landschappen onderweg. We worden niet teleurgesteld. Van het lentegroen in Californië gaat het via het woestijnlandschap van Nevada naar de besneeuwde bergtoppen van de Sierra Nevada. We stoppen in Sacramento, Lake Tahoe, Reno.

7 staten, 3 tijdzones

Met de overgang naar Utah verlaten we de eerste tijdzone. Hier wordt elke wiskundeleerkracht enthousiast van: met de Zephyr zullen we drie tijdzones, zeven staten en verschillende weerzones doorkruisen. De temperatuur varieert tussen 27 graden en min tien. Alles wordt opnieuw netjes aangekondigd door de luidspreker. Af en toe krijgen we weetjes mee over de omgeving of wordt er een beer, roofvogel of ander wild gesignaleerd. Plots horen we onze naam: tijd voor lunch.

De restauratieruimte lijkt op een Amerikaanse diner en heeft maar een beperkt aantal zitplaatsen. Als duo deel je bijgevolg altijd de tafel met een ander stel reizigers, wat in de praktijk neerkomt op drie speeddates per dag. We komen in alle leeftijds-categorieën terecht, van dertigers die niet graag vliegen, over zestigers op weg naar een huwelijk, tot een koppel dat rond de tachtig moet zijn en er een sport van maakt om alle treinroutes te ontdekken. Er is de gepensioneerde militair die helikopterpiloot was tijdens de Vietnamoorlog, de webprogrammeur, de Britse lerares en aan de andere tafels zien we volledige gezinnen, verschillende generaties en ook best wat amish (vooral tussen Utah en Denver). De gespreksonderwerpen lopen al evenzeer uiteen. Zo moeten we kunnen meespreken over oldtimers (een landbouwerskoppel met een voorliefde voor rode Pontiacs uit 1969), het Amerikaanse kiessysteem (de webprogrammeur), Trump (een voorstander) en jeugddelinquentie (een ex-leerkracht).

We rijden door Utah, door de vallei van Salt Lake City, langs de Green River. We zien sneeuw in Colorado, op een skipiste (Aspen) en in de Rocky Mountains. Spectaculaire bergpartijen en ravijnen volgen elkaar op zonder einde. In Denver, de hoofdstad van Colorado, kun je de geschiedenis van goudzoekers, mijnwerkers en cowboys nog terugvinden. Terwijl we door deze stad rijden, zitten we echter alweer aan het ontbijt. Het menu lijkt op het eerste gezicht uitgebreid, met een aantal vegetarische opties, maar na twee dagen ben je toch toe aan iets anders dan plat- gekookte groenten uit de microgolf en het te gesuikerde dessert. Het is ook een kunst om je glas op tafel te houden: Amerikaanse treinen schokken veel harder dan de Europese. En het continue claxonneren bij elke overweg achtervolgt je nog tot weken nadien.

Het voortkabbelende landschap bewonderen kan ook vanuit de observation car, waar je vanuit een makkelijke stoel door een panoramisch venster kunt staren. De zitjes zijn echter gegeerd en we belanden al snel terug in onze sleeper. De boeken, laptop en magazines blijven onaangeroerd, de gevreesde verveling blijft uit. Er is ook ruim de tijd voor een dutje – erg welkom bij een jetlag en de wat mindere nachtrust in een hobbelige trein. We zien Nebraska voorbijkomen, steken de Mississippi en Missouri over, voor we de volgende ochtend de slaperige provinciestadjes en dorpen van Iowa en Illinois aandoen. Afgelegen houten huisjes, ter grootte van een stacaravan, met een pick-uptruck ervoor. Verlaten stations. Denk alle auto’s weg en het lijkt of je in de vorige eeuw bent beland. Dan worden plots de gebouwen groter, wegen breder en Union Station – het derde drukste station in de VS – wordt aangekondigd. We zijn in Chicago.

Windy City Chicago

De ‘Windy City’ blijkt haar naam niet gestolen te hebben. Regenvlagen en een stevige wind dirigeren ons die eerste namiddag richting bar. Het beruchte verleden van Chicago is nooit ver weg en je vindt er nog altijd enkele authentieke speakeasy’s of bars waar ooit illegaal alcohol verkocht werd. De volgende dag klaart het op en worden we bijna geveld door een stuk ijsschots dat van op een wolkenkrabber komt gegleden.

De skyline van Chicago moet niet onderdoen voor die van andere wereldsteden. Een goeie manier om de geschiedenis ervan te leren kennen mét spectaculair uitzicht, is de Architectural Boat Tour over de Chicago River. Na de ‘Great Chicago Fire’ van 1871 was de stad compleet verwoest, op de Chicago Water Tower na. Bij de heropbouw ging men aan de slag met stalen frame constructies, waardoor hogere gebouwen konden worden gebouwd, en nog wat later met grote glasoppervlakten. Dat werd de basis van de moderne wolkenkrabber. Maar ook Frank Lloyd Wright en Mies van der Rohe drukten een stempel op de stad. Nog een tip om de stad op een unieke manier te verkennen is een wandeling of fietstocht langs Lake Michigan en de Navy Pier. Van de Navy Pier wandel je in een halfuurtje naar het Millenniumpark met de Cloud Gate, aka The Bean – een reusachtig, weerspiegelend kunstwerk. We keren terug naar Union Station – het is intussen 20 graden warmer dan bij aankomst – voor het volgende traject.

We zijn vertrokken voor een nachtje op de Capitol Limited – de trein tussen Chicago en Washington D.C. Net genoeg om nog zeven staten aan te doen. Het landschap is groener nu, we rijden voorbij bossen en rivieren.

Bizonballetjes

’s Middags bereiken we Washington D.C. Na een middagje rondslenteren, hebben we de toeristische trekpleisters – het Witte Huis, Capitool, Washington Monument, Lincoln Memorial en National Mall (het park tussen het Capitool en het Washington Monument) – er al op zitten. Aan de rand van National Mall liggen gelukkig ook nog heel wat groots opgezette én gratis musea, zoals het hoog aangeschreven National Museum of Natural History (inclusief volledige dinosaurusskeletten), dat deel uitmaakt van het Smithsonian Institution (waar Emily Deschanel lijken ontleedt in de serie Bones). Fans van ruimtevaart halen hun hart op in het National Air and Space Museum. Wij waren dan weer onder de indruk van het National Museum of the American Indian en – we geven het toe – van het Mitsitam Native Foods Cafe waar je gerechten (Buffelburger! Bizonballetjes!) kunt eten uit indianenculturen van Mexico over Peru tot de noordwestkust, zelfs met het bijbehorende bier.

Dan rest ons nog een laatste etappe: we sporen van Washington naar New York in drie uur en twintig minuten. Na bijna zeventig uur treinen een peulenschil.