In beeld: zeven gebouwen die niet gerealiseerd werden maar het stadsbeeld bepaald zouden hebben
Enkele van de meest opvallende, vooruitstrevende, bijzondere en ambitieuze ontwerpen van gebouwen zijn helaas nooit gerealiseerd. Deze zeven bouwwerken zouden het stadsbeeld grondig veranderd hebben, maar kwamen nooit verder dan de tekentafel.
Charles Tomita toont in deze afbeeldingen, gemaakt voor On Stride Financial, hoe de stad en het gebouw eruit gezien zouden hebben als ze wel werkelijkheid waren geworden.
Het Bangkok Hyperbuilding werd in 1996 door Rem Koolhaas. Het was zijn antwoord op de uitdaging van de expansieve stedelijke groei en energieverbruik. In dit gebouw zouden 120.000 mensen kunnen wonen op een oppervlakte van slechts drie procent van de ruimte die ze normaal nodig zouden hebben. Behalve woonruimte zouden er ook kantoren, allerlei voorzieningen, groene buitenruimtes, kabelbanen, liften en treintjes in het gebouw voorzien worden zodat mensen niet hoefden te reizen voor hun werk.
Frank Lloyd Wright beschreef zijn meest ambitieuze ontwerp al in 1957 in zijn boek A Testament. The Illinois zou plaats bieden aan 100.000 mensen, 20.000 wagens en 180 helikopters. Het meest vernieuwende onderdeel waren atomair aangedreven liften die een snelheid van 95 kilometer per uur zouden bereiken. De toren kwam er nooit omdat de bouwkosten te hoog op zouden lopen.
De Shimizu Mega-City Pyramid ziet eruit als een bouwwerk uit een sciencefiction film. Het zou het grootste bouwwerk ter wereld worden. De piramide boven Tokyo Bay was bedoeld om een miljoen mensen in onder te brengen. Het zou hevige stormen, tsunami’s en aardbevingen kunnen doorstaan. Maar….. de piramide was zijn tijd ver vooruit. In 2004 waren er nog geen geschikte materialen voorhanden om dit geavanceerde megaproject te realiseren.
Parijs en de Arc de Triomphe zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden, maar dat had heel anders kunnen zijn. Er had ook een gigantische olifant kunnen staan als de plannen van architect Charles Ribert werkelijkheid waren geworden. Hij bedacht de olifant in 1758. In de buik van het dier zou een wenteltrap komen zodat bezoekers naar boven konden lopen, uit de slurf zou water spuiten en de uit de oren zou muziek klinken, afkomstig van een orkest dat in een kamer in het binnenste van de olifant zou musiceren.
Een wel heel futuristisch werk stamt uit de jaren zestig toen Ron Herron een wandelende stad bedacht. De stad zou bestaan uit enorme huizen in de vorm van cocons met hoge poten. Deze intelligente cocons zouden overal heen kunnen wandelen, zelfs naar andere steden. De Walking City zou prima passen in een postapocalyptische wereld waarin er geen grenzen meer bestaan en mensen een nomadisch leven leiden, maar niet in onze huidige maatschappij.
In 1919, wilde het Sovjet regime een hoofdkantoor voor de Derde Communistische Internationale bouwen. Het moest zowel functioneel zijn als een monument om de successen van de Revolutie die al bereikt waren en die nog zouden komen, te vieren. Architect Vladimir Tatlin ontwierp een 400 meter hoge gedraaide toren van ijzer, glas en staal. Het was zijn tijd zover vooruit dat het nooit gebouwd werd, maar modelversies van de toren zijn wel te zien in musea in Rusland, Zweden, Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk.
De skyline van New York City staat vol met iconische gebouwen, maar het meest spectaculaire is nooit gerealiseerd: Hotel Attraction ontworpen door niemand minder dan Antoni Gaudi. In het begin van de twintigste eeuw hadden een paar rijke zakenmannen het idee opgevat om iets van de magie van Barcelona naar New York te brengen. Antoni Gaudi stemde toe en maakte dit ontworp van een ronde toren. Het zou toen het hoogste en meest opvallende gebouw in de stad worden. Maar helaas trok de beroemde Spaanse architect zich terug uit het project en bleef het bij plannen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier