Dolle grieten: dagboek van een moeder-dochterreis in de Dolomieten

Fotografe Layla Aerts verlangde naar vakantie in de Dolomieten: natuur, bergen, foto’s maken van alle pracht. Alleen moest de trip ook de moeite zijn voor haar negenjarige dochter Lea. Dagboek van een moeder-dochterreis waarop niemand zich verveelde.

Dag 1: picknick en tiktok

Als we aangekomen zijn in het dorp Dobbiaco staat er een picknick voor ons klaar. We lunchen op een dekentje aan het meer van Toblach. Enkele uren na ons vertrek uit Halle zitten we aan de oevers van een ruig maar glashelder alpenmeer: een beter begin van onze trip kan ik me niet voorstellen. Wanneer we even later aankomen in ons hotel, een boerderij gelegen op 1450 meter hoogte, worden we warm verwelkomd door de familie des huizes. Het onwaarschijnlijke zicht op de Dolomieten maakt ons stil. Tot Lea de wifi ontdekt en Tiktok-filmpjes begint op te nemen.

Dag 2: berg en dalen

Het 3 Zinnen Park is in de winter een skiresort, in de zomer een wandel- en zwemparadijs voor gezinnen. Het gebied is erkend als Unesco Werelderfgoed en bestaat uit vijf bergen of delen. We beginnen op de Helm, waar een skilift ons meeneemt naar een hoogte van 2050 meter. Nergens is het uitzicht zo mooi als hier. We volgen er het blotevoetenpad. Een volgende lift voert ons naar 2010 meter hoogte, waar we helemaal alleen tussen de grazende paarden en koeien belanden. Tot slot nemen we in San Candido een lift naar de berg Haunold of Monte Baranci. Een minidorpje voor kinderen met kasteel en loopbrug weet Lea te boeien. Als afsluiter nemen we de bobslee naar het dal.

Dag 3: mistige maaltijd

In Bruneck, een levendig stadje aan de voet van het Kronplatz-gebergte, nemen we de lift naar het bekendste skiresort van Tirol, Kronplatz. Door de regen en de mist komt geleidelijk het Lumen Museum tevoorschijn, een museum over bergfotografie op 2275 meter hoogte, dat naast foto’s ook een spiegelzaal en interactieve elementen voor kinderen bevat. Lunchen doen we in restaurant Alpinn, dat door de mist in de wolken lijkt te zweven en waar chef Norbert Niederkofler heerlijke gerechten klaarmaakt.

Ondanks de regen lopen we daarna nog naar het Messner Mountain Museum, opgericht door bergbeklimmer Reinhold Messner en een futuristisch bouwwerk van architecte Zaha Hadid, dat uit de rotsen lijkt te rijzen. Het uitzicht over de verschillende bergtoppen en -ketens is spectaculair. Dit is een plek om even te bezinnen, maar dat is buiten mijn dochter gerekend. Zij wil terug naar de boerderij, spelen op de hooizolder met de kinderen daar.

Dag 4: hop paardje hop

We rijden naar Hafling, waar mijn dochters grote droom in vervulling gaat: paardrijden. Trots zit ze in het zadel, ik volg te voet en geniet van het landschap. Na afloop worden we in het Miramonti-hotel ontvangen voor een lunch. De gebouwen van het hotel zijn met de rotsachtige omgeving vervlochten en creëren een gevoel van rust. In de namiddag vinden we na wat zoeken onze laatste bestemming, het Josef Mountain Resort: een zalige plek met zwembaden en een wellness met uitzicht op het bos. Maar wij hebben genoeg gerelaxt; we nemen de lift en maken nog een wandeling tussen de paarden.

Dag 5: beven en zweven

We bezoeken Merano, een oude spastad vol art-nouveauhuizen, omringd door bergen en bossen. Ik heb Lea beloofd dat we elkaar zullen verrassen met cadeautjes, dus splitsen we en spreken we een halfuurtje later af op het plein. Trots arriveert Lea met een volle zak. Ik krijg een Tirools huisje met een magneet om op de koelkast te plakken, een koekoeksklok om op de koelkast te plakken, nog een Tirools huis met een koe, om op de koelkast te plakken…

We gaan lunchen in het Apfelhotel, gelegen aan het begin van de Passeiervallei, tussen de appelbomen. Het is een familiehotel, boerderij en appelkwekerij. We genieten van een heerlijke lunch wanneer plots een paraglider boven ons hoofd vliegt en in het appeldomein landt. ‘Nog zo’n droom van mijn dochter’, vertel ik de uitbaatster, die prompt haar telefoon neemt en regelt dat we over vijf minuten kunnen meevliegen. Ik had gezworen dit nooit te doen, maar plots sta ik op meer dan 2000 meter hoogte, klaar om te springen. Lea is dolenthousiast, ik doe mijn best om mijn zenuwen te bedwingen. Eenmaal in de lucht verdwijnt de angst: wat een zalig gevoel van vrijheid! Op reis met je kind, het hoeft allesbehalve voorspelbaar te zijn.