‘De zee is als een magisch medicament, een gratis pilletje zonder voorschrift’

‘In de zee stappen is afstand nemen van deze wereld, alsof je een grens oversteekt’, schrijft Knack Weekend-redactrice Veerle Helsen in haar column.

Je zou het niet geloven, maar de golf op de cover van Knack Weekend Black Reizen is een piek op de Noordzee. Oceaanfotograaf Michal Pelka maakte het beeld aan de Nederlandse kust op een koude dag in februari. Bij het eerste ochtendlicht lag hij in de zee, het water amper vier graden Celsius. Gemiddeld krijgen foto’s op de Instagramaccount van Michal duizend tot tweeduizend likes. Deze foto meer dan dertienduizend. Het beeld toont de Noordzee van haar beste kant. In België kennen we haar vooral als een grijze mus, hier is ze een zwarte zwaan.

Zelf ken ik die black beauty al langer. Want ik surf soms in onze Noordzee. De grijze golvende wolvin, ik ga met plezier de confrontatie aan. Of beter gezegd: ik mag in haar natte vacht schuilen. In de zee stappen is afstand nemen van deze wereld, alsof je een grens oversteekt. Vorige vrijdag bolde mijn rug krom van de werkstress. Maar op de parking van Roularta in Brussel wachtte een ticket naar therapie: een surfboard op mijn autodak. ‘Dat maakt mij ook vrolijk’, zei een collega over het surfboard. Dat klopt, het zien van een surfboard doet denken aan het paradijs. Om 19 u vertrok ik in Brussel, even later lag ik in de zee. Vanaf het moment dat mijn handen het water raakten, ebde de knoop in mijn maag weg. De zee als magisch medicament, een gratis pilletje zonder voorschrift. Het paradijs heette die dag Oostende.

Als we proberen te omschrijven welk effect de zee op ons heeft, vervallen we vaak in clichés. Het is weinigen gegeven om dat wondermooie gevoel in even mooie woorden te vatten. ‘Een zandkasteel bouwen met de kinderen tot het tij keert, indommelen bij het repetitieve geluid van de golven, staren naar de horizon tot je de zon ziet zakken, couteautjes zoeken en bloemen van crêpepapier kopen, met verse garnalen en een fles rosé in de duinen aperitieven, drijven en dromen: de zee doet relaxeren, revalideren en ook een beetje relativeren.’ Het zijn niet mijn woorden, maar die van journaliste en sea lover Klaar Wauters, die hier uitzoekt waarom we allemaal fan zijn van de zee.

Er zijn ook chef-koks die Noordzeemagie op tafel toveren. Ook hier geldt: velen praten erover, maar weinigen kunnen het zonder clichés. Ik interviewde chef Willem Hiele in Koksijde, over wie ik durf te schrijven dat hij op een dag The World’s 50 Best Restaurants haalt. Ga nu naar zijn restaurant, voor hij wereldberoemd is als De Surfende Chef. Zijn zeeverhalen werkten zo aanstekelijk dat ik diezelfde dag nog een tafel boekte. Bij elk gerecht komt hij in de zaal vertellen over zijn familie van paardenvissers, over zilte historiek. Zalm, tonijn of scampi’s komen nooit in zijn keuken, hij bereidt enkel Noordzeevis. Halverwege serveert hij een gerecht dat je nooit meer vergeet. Een bisque van ziftelingen, kleine garnaaltjes die door de mazen van het net glippen. Met twee soorten boter en huisgemaakt brood. Beeld je nu in dat je een stukje van het brood breekt, boter erop en nog een paar garnalen. En dán in de soep dopen. Krokant Noordzeegeluk.

Er zit nog meer North Sea bliss in de Knack Weekend Black Reizen van deze week. Zo staat er een stukje over de North Sea Surfsisters. Yogacoach Joke Devreese startte die community omdat ze meer vrouwen in het water wil. Ze komen één keer per maand samen in Oostende. Het maakt niet uit hoe oud je bent (ik word 38 binnenkort), en of je al dan niet kunt surfen (ik ploeter nog elke sessie). Iedereen is welkom. Vrouwen gaan in de zee, mannen mogen supporteren. De volgende editie is op 21 juni, een vrijdagavond, perfecte timing voor een apero in het paradijs. Ik zie jullie daar?