De Transsiberische spoorweg: Tijdreizen voor gevorderden

© Karel Dierickx

Over de trein. 10 wagons en een restauratiewagen zullen tot Vladivostok sporen, twee hebben als eindbestemming Pyongyang, Noord-Korea.

Karel Dierickx trok deze zomer rond met de Transsiberische Express. Hij hield halt in Rusland, Mongolië en China. Zijn doorboemelde wedervaren blogt hij in deze rubriek.

Over de trein. Dertien wagons worden getrokken door een locomotief die zowel op elektriciteit als diesel kan rijden – op sommige plaatsen is er nog geen bovenleiding. 10 wagons en een restauratiewagen zullen tot Vladivostok sporen, twee hebben als eindbestemming Pyongyang, Noord-Korea.

Bij elke stop stappen vier fel bewapende militairen uit die wagon, niemand stapt er ooit af of op. Elke wagon bestaat uit tien coupés waarin telkens vier mensen samenhokken. Voor veertig mensen zijn er twee wc’s, die tegelijk als wasplaats dienen.

Een reisbegeleidster snauwt ons in haar hardste Russisch toe wanneer we de trein mogen verlaten, en wanneer we die weer bestijgen. Ze deelt de lakens uit, en brengt op gezette tijden een bakje eten. Niemand weet hoe ze heet – ze refereren naar haar met Provodnik. Ook wil ze niet met mij op de foto. Ondanks het Russisch van Irina.

Het eindeloze deinen van de trein, de cadans van vier dagen en vier nachten. Niets dan naaldbossen flitsen voorbij, en af en toe een troep barakken met golfplaten daken. Het leven van boomkappers in het achterland van Moskou en de datsjazomers van stadsrussen.

In onze coupé kijkt Irina tv op een flat screen. Iets te laat gedubde, oude Amerikaanse films. Dat, en het deinen van de trein, het treinen van de deining.

Haltes zijn er in Kirov, Perm en Ekaterinenburg. De babouschka’s staan met lokale specialiteiten te leuren op elk perron. Fruit en vodka en water worden door de internationalen uitgevochten. De Russen op de trein hebben meer belangstelling voor de plaatselijke artefacten zoals gevlochten mandjes, kristallen kathedraaltjes en gedroogde vis.

Deze avond is buurman Yevgueni uit Amoer in onze kajuit komen postvatten. Amoer is een oblast in het verre oosten van Rusland, op de grens met China. De grens wordt gevormd door de rivier de Amoer.

Eerder op de dag, bij de stop in Perm, had hij zich in gebroken Amerikaans bewonderend uitgelaten over mijn analoge Pentax. Jammer genoeg zou de foto waar we samen opstaan later mislukken door de felle hitte in Rusland. En dat ik ook nog een Zenith had, een oud Russisch analoog fototoestel, dat brak het ijs.

Hij heeft een oud boekje over Kitai – Russisch voor China – bij. Vanuit zijn huis in Amoer overschouwt hij de grens met China, en dat zijn nog echte grenzen – en ook nog een oud familiealbum met foto’s van zijn vader, die gestreden had tijdens WOII. “Yitler kill!”. Brede grijns.

We hebben de indruk dat veel Russen nog doordrongen zijn van het concept oorlog, Irina werkt trouwens in het leger. Dat een land een leger moet hebben, en dat een land dient verdedigd, of niet soms?

Tijdreizen kan dan toch. In Brussel is het nu 19u05, in Moskou 21u05, in Ekaterinenburg 23u05. We houden hier 23 minuten halt. De trein tankt ondertussen water, reizigers strekken verstramde benen, Gianluca snurkt rustig verder. Het is alsof er verschillende cognitieve kernen in je hersenen huishouden. Eén voor Brussel, één voor nu, en dan nog één voor Moskou, want alle tijden aangeduid voor de trein, zijn Moskou-tijd.

Het wordt pas echt playtime als – bij wijze van ontspanning – die cognitieve kernen in mekaar gaan overlopen, als schakelaars die die parallelle circuits gaan verbinden, door vodka vieringen tijdens pijkens zot trekken, waarbij mijn lief mij telkens onder de mat veegt. Ik heb dan ook af te rekenen met parallelle cicuits. Voor wie reist, tikt de klok altijd sneller. Dat is Einstein.

Karel Dierickx

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content