Corsica

Ik was verblind. Alles schijnt, alles glanst, alles is kleur, alles is licht, schrijft Henri Matisse na zijn verblijf op Corsica. Maar dit Franse eiland, ondoorgrondelijk, toont na elke bocht een ander gezicht. Bergen als reuzen, meren als parels en inboorlingen als monumenten.

‘Ik was verblind. Alles schijnt, alles glanst, alles is kleur, alles is licht’, schrijft Henri Matisse na zijn verblijf op Corsica. Maar dit Franse eiland, ondoorgrondelijk, toont na elke bocht een ander gezicht. Bergen als reuzen, meren als parels en inboorlingen als monumenten: Columbus, Bonaparte en Tino Rossi.

Bezienswaardigheden
Gastronomie
Algemene informatie

In de haven van Bastia leggen de ferry’s uit Marseille aan. Sommige toeristen rijden meteen door naar hun plaats van bestemming. Anderen verwijlen een tijdje in deze historische stad. En wie de moeite neemt om gewoon de Place Saint-Nicolas over te steken, kan in het Maison Mattei meteen kennismaken met allerlei Corsicaanse streekproducten.

Corsica is in vele opzichten een merkwaardig eiland. “Een berg in de zee,” zo noemde Guy de Maupassant het. En dat is het ook: het gebergte beheerst het eiland en splijt het in twee. Alleen aan de kust wordt het wat vlakker.

De kuststrook werd in het verleden bovendien vaak ingenomen door “vreemden”: de strategische ligging van het eiland bekoorde zowel de Genuezen als de Fransen. En de oorspronkelijke bevolking trok zich dan ook steeds meer terug in de bergen.

Afstandelijk en teruggetrokken

De geschiedenis en de constitutie van het eiland hebben in grote mate de aard van zijn bewoners beïnvloed. Hier vind je geen uitbundige zuiderlingen. Corsicanen zijn veel meer een volk van de bergen. Wat afstandelijk en teruggetrokken, trots en op zichzelf, laten ze slechts zelden een vreemdeling in hun keuken kijken.

Corsicanen hebben niet de naam grote zeevaarders en avonturiers te zijn. Uitzondering daarop zijn de Cap Corsicanen, die de Cap Corse bewonen, het noordelijke schiereiland dat werkelijk als een berg uit het water verrijst. Dorpen vind je er vooral aan de kust of tegen een bergflank geplakt.

In de loop van de achttiende en negentiende eeuw trokken velen naar Zuid-Amerika om er hun geluk te beproeven en fortuin te maken in de koffie- en theeproductie of in de goudmijnen.

Bij hun terugkeer op Corsica – elke Corsicaan keert vroeg of laat naar zijn geboorte-eiland terug – bouwden ze grote villa’s in een stijl die herinnert aan Zuid-Amerika: paleizen, theaters, landhuizen… ze werden geheel of gedeeltelijk gekopieerd. Op de Cap Corse zijn momenteel nog zo’n veertigtal maisons américaines te vinden.

Verdedigingslinies

Een van de oudste steden is Bonifacio, gelegen in het uiterste zuiden van het eiland op een kalkrots die als een tong in de Middellandse Zee priemt. Bonifacio dankt haar naam aan graaf Bonifacius van Toscane die er in 828 een vesting bouwde. En dat is de stad nog steeds: een vesting die in de loop der eeuwen talloze aanvallen en belegeringen weerstond.

Op het Point du Timon, het uiterste puntje van de landtong net voorbij het Cimetière Marin en zo’n 60 meter boven de zee uitstekend, zie je de recentste verdedigingslinies: de Batterie Saint-Antoine is een grote betonnen bunker. Aan de andere kant van de bovenstad ligt een restant van de oude verdedigingslinies: het Bastion de l’Etendard is een zestiende-eeuws fort, gebouwd door de Genuezen.

Italiaanse invloed

Zoals elders in Corsica is ook hier de Italiaanse invloed zichtbaar. De Rosette in de façade van de kerk Sainte Marie Majeure, een van de zeldzame gotische kerken op Corsica, verraadt Piseriaanse invloeden.

In een klein straatje tegenover de ingang van het Bastion herinneren twee plakkaten aan het verblijf van twee beroemde figuren uit de geschiedenis: in 1541 verbleef Karel V in deze stad, en ruim tweehonderdvijftig jaar later logeerde Napoleon Bonaparte hier enkele dagen om een aanval op Sardinië voor te bereiden.

Minder oud dan de Dame van Bonifaco, maar daarom niet minder interessant is Filitosa. Midden in de groene, glooiende Taravovallei trof archeoloog Roger Grosjean een prehistorische site aan. De grote megalithische stenen (ca. 1500 voor Christus) waarin een gezicht werd uitgehaald, zijn een merkwaardige vondst.

Ooit was het een heiligdom. Vandaag staan de stenen al lang niet meer op hun oorspronkelijke plaats, maar wanneer de rode middagzon lange schaduwen werpt, is het nog steeds een mysterieuze plek.