“Van de Wibra met streken”: de modeweek door de modeleek

In onze jaren als lifestyleredacteurs hebben we al zodanig veel provocerende creaties over de catwalks zien schrijden dat we van een weinig nog opkijken – tenzij om de perfecte instagramfoto te maken. Maar hoe ziet de buitenwereld de glitter, glamour en overdadige creativiteit van mode-ontwerpers? Wij vroegen enkele collega’s om de toonaangevende collecties voor het komende winterseizoen te bespreken.

“Onderschat nooit de zware opdracht die aan modejournalisten wordt toevertrouwd. Zij moeten voor ons aller heil immers een onwrikbaar baken van vertrouwen en goede smaak vormen in een wereld van decadentie en lichte zeden. Zoals bovenstaande creatie uitvoerig bewijst, dient de modejournalist niet enkel kennis te hebben van tere weefsels en kleurpaletten. Zij dienen zich tevens te bekwamen in duistere folkloristische gebruiken. Zonder de basisbeginselen van de voodoo en het betere werk van Jan Verheyen is het immers volslagen onmogelijk dit ensemble van enige duiding te voorzien.“

“Zoals de meeste high fashion creaties vraag ik me ook hier af hoe en waarom je zoiets aantrekt. Comfortabel lijkt het me geenszins, maar ook qua stijl lijkt dit stuk me eerder thuishoren in de categorie ‘Wibra met streken’ De rok is een blauw-rood-groene kakofonie die me doet denken aan de stofjes die mijn grootmoeder vroeger op de markt kocht. Gelukkig worden ze vakkundig aangevuld door de donkerrode golf(?) en de oversized sjaal die zijn eigen pluis tot op het hoofd van het model heeft gespuwd. De (plastic?) botjes lijken me dan weer wel een fijne afwisseling, al vind ik de bijhorende voetbalsokken minder geslaagd. Een outfit om indruk mee te maken. Maar welke indruk dat is laat ik in het midden.

Geschatte winkelwaarde:

Sjaal: 30 euro

Botjes: 60 euro

Voetbalsokken: 10 euro

paars/bordeaux ding: 25 euro

Rok van omastofje: 40 euro (10 euro per meter in de betere stoffenzaak)”

“Ik vind dat mooi, alleen al omdat die franjes me doen denken aan indianen, Wild Bill Hickock en Dolly Parton. En ook wel een beetje aan chocolade. Jammer dat het meisje niet echt vrolijker kijkt. Misschien omdat haar taille – wat haar veel hunkeren naar chocolade, zweet en honger zal kosten – verloren gaat? Mogelijks een verkoopsargument voor wie niet voor Adolf Zeisings Gulden Snede-examen zou slagen. Wie draagt dit overigens? Maken ze dit voor de kunst, of voor wie op Kerstavond eens écht de show wil stelen? De schoenen zijn interessant. Elegant, die twee streepjes die het voetje doorkruisen.”

“Meer dan aan een kledingstuk, doet mij dit veeleer denken aan een valscherm of aan een knus dekentje om onder te kruipen in de sofa op een koude, regenachtige herstdag. Ik zal ook nooit begrijpen waarom een vrouw met een mooi figuur, dat wil verstoppen onder zo’n vormloos kleed. Anyway, ik hoop dat míjn vrouw er nooit mee thuiskomt. Die schoenen zijn er ook over, maar kunnen voor mij wel. Vrouwenschoenen mogen wat mij betreft excentriek zijn, zolang het binnen de perken blijft.”

Saskia Cuperus, e-marketing manager, bespreekt Ashish

“Is deze mevrouw een furry? Is dat echt bont? Dat stuk met die vlekjes ziet er nogal nep uit, maar je weet het maar nooit zeker? Is dit een jurk? Een tuniek? Waar zit haar achterwerk? Heeft ze een achterwerk? U ziet: Modebeelden roepen bij mij vooral vragen op. Het zullen vast de verkeerde vragen zijn: hoe zou ik hiermee staan? Moet ik dit als kunst beschouwen? Wat was nu ook alweer het doel van mode? Ik begrijp mode niet zo goed. Kleren begrijp ik. Trek ik braaf elke dag aan wegens sociale conventies en omdat het toch wel praktisch is. Eén keer per jaar check ik of beenwarmers alweer terug ‘in’ zijn en daar blijft het wel ongeveer bij. Zo lang ik niet in de kortpittig kapsel categorie beland maak ik me weinig modezorgen.”

“De mode-industrie is verder toch nog altijd een beetje de feministische antagonist want die zou ons aansporen tot dikke en lelijke gedachten. Geen man die staat te jubelen als je in zo’n patchwork bontjurk thuiskomt dus het is maar goed dat we het niet deden voor de mannen. Het gaat erom hoe we ons er zelf bij voelen, amirite ladies? Hoe zou ik me voelen in aan elkaar gestikte stukjes dood beest met het woord SEX op mijn voorgevel? Zo te zien bloedheet van boven en veel te fris in de onderste regionen.”

“Mijn eerste gedacht bij dit beeld: ik weet niet of het een man of een vrouw is, en dat zint me wel. Mijn tweede gedacht: dat is een open deur die de voorbije honderd jaar al talloze keren op provocerender wijze is ingetrapt. Alsof je naar een ontsekste versie van de Bowie uit de jaren zeventig zit te kijken. Is het lelijk? Nee. Is het opium voor de shoppende burger? Ieder zijn drug zeker. De catwalk voelt me te vaak als kunst kopen aan de place m’as tu vu in Knokke: het past uitstekend bij de Porsche Cayenne in de garage en het gecoiffeerde hondje. En laat me nu met rust, Katrin!”

“Roadkill of the Rings: de bovenlip van dit model gilt stil maar scherp ‘More cowbell’: een eigenwijs geluid dat in deze creatie mooi contrasteert met het donzen vestje, gemaakt van aangereden babyquokka’s. Het geel in deze compositie is dan weer zacht en warrelend: een onverhuld symbool, voor de pracht van de natuur. Net daarboven: de felgekleurde neusring, als ode aan de veeteelt. De look wordt afgemaakt met een verplichte nineties-knipoog. Die komt mooi tot uiting in de met gel besmeerde frou, een kaarsrechte middenstreep, en de sombere blik in de ogen van het model, dat net haar tattoo choker is verloren.”