Wat is een modelabel zonder ontwerper?

Kunnen modelabels blijven bestaan zonder de ontwerper die het creatieve brein is achter de naam? Voor de oprichters van Sigerson Morrison lijkt het alvast van wel.

Kari Sigerson en Miranda Morrison konden niks fout doen toen ze afstudeerden van het Fashion Institute of Technology. Hun NoLIta winkel was onmiddellijk geliefd bij grote namen als Cameron Diaz en Sarah Jessica Parker droeg hun witte enkelbotjes in de eerste ‘Sex and the City’ film. Hun gladiatorsandalen werden zelfs zo populair dat Vogue in 2010 schreeuwde dat “iedereen deze zomer een Sigerson Morrison sandaal moet hebben”.

Toch kan het ook snel verkeren, zelfs voor de meest beloftevolle ontwerpers. Vandaag wachten beide dames angstvallig af of ze hun rechtszaak zullen winnen, al zijn ze niet echt positief. Wat is er dan toch gebeurd? Hoe kan het zo snel verkeren dat het creatief talent dat de ziel is van een label aan de deur wordt gezet?

Zakendeal

In dit geval betreft het een zakendeal die zwaar fout is gelopen, namelijk met zakenman Marc Fisher. Niet alleen zijn ze hun bedrijf kwijt, ze werden ook aangeklaagd voor een bedrag van 2 miljoen dollar.

“Het is zeker en vast een lastige situatie”, zegt Valerie Steele, de directeur van het museum in het Fashion Institute van New York. “Je vraagt je af waarom ze het contract niet beter hebben gelezen of waarom ze toch getekend hebben, maar het probleem is dat de meeste ontwerpers creatieve geesten zijn en geen zakenmensen.”

Dat is een probleem dat we de laatste tijd wel vaker zien opduiken. Denken we maar aan de faillissementen van Walter Van Beirendonck en Christophe Coppens. Aan talent absoluut geen gebrek, maar aan zakelijk instinct misschien wel. “Beginnende ontwerpers krijgen te weinig training op zakelijk vlak, het is nochtans een belangrijk onderdeel van de modewereld”, voegt Steele toe.

Een beloftevol modelabel

De twee jonge ontwerpsters hebben mekaar ontmoet in 1987 tijdens de accessoire opleiding aan het F.I.T. Nadat ze afgestudeerd waren, begonnen ze hun eigen collectie te ontwerpen. “We wouden een Amerikaanse versie van de Europese schoen maken”, zegt Morrison. De Sigerson Morrison collectie werd geïntroduceerd in 1991 waarop een eigen winkel volgde in 1994. De schoenen werden onnoemelijk populair bij grote namen als Julia Roberts en Naomi Campbell. Snel volgden nieuwe filialen in Tokyo en Los Angeles en ook een prestigieuze CFDA Award in 1996.

Tegen 2005 was Sigerson Morrison 30 miljoen dollar waard, maar de dames wouden meer en gingen op zoek naar investeerders. Zo werd een ontmoeting geregeld met Marc Fisher die ook schoenen produceert voor onder andere Guess, Tommy Hilfiger en J.C. Penney. Een jaar later kocht Fisher Sigerson Morrison voor 2,6 miljoen dollar. Zo verkreeg hij de intellectuele rechten op de naam terwijl de dames elk 10 procent aandelen houden en de creatieve directeurs bleven van het merk.

De samenwerking leek veelbelovend en beide partijen waren enthousiast over de fusie. “Er was zelfs sprake van nieuwe winkels en het lanceren van een brillencollectie, maar toen liep het fout”, zeggen de dames.

Sigerson en Morrison vonden dat hun ontwerpen werden gekopieerd door de goedkopere collectie van Marc Fisher en bovendien besloot Fisher om de productie te verhuizen van Italië naar China. Daarbovenop werd Marc Fisher ook beschuldigd voor ongewenste intimiteiten waardoor het in 2011 tot een clash kwam tussen de zakenman en de ontwerpsters.

Na een spoedvergadering werden ze op staande voet ontslagen en volledig afgesloten van het merk. Om het allemaal nog erger te maken, werden ze drie weken later aangeklaagd door Marc Fisher omdat ze een collectie niet tijdig hadden afgewerkt. Hij eiste een schadevergoeding van 1,95 miljoen dollar. De dames bleven echter niet bij de pakken zitten en klaagden Mr Fisher zelf aan voor 6 miljoen dollar. Ze menen dat de laattijdige collectie niet hun fout was en dat Fisher op de hoogte was van de vertraging en akkoord ging met de beslissing om de collectie op een later tijdstip uit te brengen.

Terwijl deze rechtszaken aan de gang waren, bleven de winkels open maar zonder nieuwe collecties. Kan het label dan blijven bestaan? Voorlopig lijkt het van wel. Zo hebben enkele anonieme ontwerpers voor een nieuwe collectie gezorgd en werd Taylor Tomasi Hill – blogster en voormalig accessoire redacteur bij Marie Claire – aangenomen als creatief consulent.

De schoenen zijn goedkoper geworden en het merk heeft zich opnieuw uitgevonden zonder Sigerson en Morrison. Alle verwijzingen naar de vrouwen zijn verdwenen alsof ze nooit hebben bestaan.

Ondertussen zijn de vrouwen beiden actief als ontwerpster voor merken als Anthropologie en Steve Madden. Ze mogen echter niet meer onder hun eigen naam ontwerpen en ze zijn niet al te positief over de toekomst aangezien ze zich dagelijks moeten bezig houden met de lopende rechtszaken. “Het enige wat ik wil doen, is wat ik deed voor Sigerson Morrison”, zegt Sigerson.

Label zonder ontwerper?

Modehuizen hebben altijd al beroep moeten doen op een geldschieter om te kunnen groeien of blijven bestaan. Daar is op zich ook niks mis mee, als die financier het beste voorheeft met het label en de ontwerper. Denken we maar aan heel succesvolle samenwerkingen tussen Pierre Bergé en Yves Saint Laurent of Chanel en de Wertheimer familie.

Dat kan niet gezegd worden van de ‘samenwerking’ tussen Fisher en Sigerson Morrison. Het lijkt ons enorm zonde dat de twee creatieve breinen – die voor het succes van het label gezorgd hebben – zo schaamteloos aan de kant zijn gezet. Het is dan ook voor beginnende ontwerpers van essentieel belang om de zakelijke kant niet uit het oog te verliezen zodat situaties zoals deze vermeden kunnen worden.

Renske De Maesschalck