Tisci’s debuut voor Burberry mist urgentie: bourgeoisiemode en koeienprints

Burberry SS19: 'We Should All Be Cows' © ISOPIX

Riccardo Tisci onthulde zijn visie op Burberry tijdens London Fashion Week. Die bleek opvallend braaf.

Eerder dit jaar installeerde Burberry, het grootste Britse luxemerk, een nieuwe tandem aan de leiding, met CEO Marco Gobbetti en ontwerper Riccardo Tisci. Hun gedeelte ambitie: van Burberry nog meer een luxemerk maken. Met hogere prijzen en een grotere focus op lederwaren.

Tisci, die meer dan tien jaar voor Givenchy werkte en daarvoor kortstondig zijn eigen label had in Italië, onthulde de voorbije weken een nieuw logo van grafisch ontwerper Peter Saville en een door de archieven geïnspireerd monogram in geel, wit en oranje. Daar werden de voorbije dagen zowel gebouwen als websites mee verpakt. Vorige week lanceerde Burberry via Instagram een T-shirt in beperkte oplage, met een groot TB-logo, waarbij de T staat voor stichter Thomas Burberry (en allicht ook voor Tisci). Rihanna werd al gefotografeerd in een joggingbroek en een sweatshirt met datzelfde logo, op de luchthaven van JFK in New York.

Bekijk de beelden van de Burberryshow hier.

Tisci mag dan al gevraagd zijn om het luxequotiënt van Burberry op te pompen, hij was tijdens zijn periode bij Givenchy ook zowat de eerste modeontwerper die streetwear toonde op de catwalk van een traditioneel Frans huis.

Intussen is de combinatie van streetwear en luxe bijna karikaturaal geworden. Tijdens de mannenshows in juni werden al de eerste pogingen tot verzet gesignaleerd, onder meer door Raf Simons, die nochtans al jaren bijna uitsluitend T-shirts en sweatshirts verkoopt aan duizelingwekkende prijzen. Maar de geest is wel uit de fles. Je kunt je afvragen of je de Millennials opnieuw in keurige jurkjes krijgt.

Burberry SS19 London Fashion Week
Burberry SS19 London Fashion Week© ISOPIX

Ook Tisci keert zich nu tegen streetwear. Zij het halfslachtig. Zijn show telde meer dan 130 looks en bestond uit drie delen, plus twee parentheses met mannenkleren. Dat is heel veel, een beetje zoals een voetbalwedstrijd met meer dan een uur verlengingen.

Deel 1: brave, saaie bourgeoismode in variaties van Burberry-beige, met eindeloos veel variaties op de Burberry-trench, en evenveel variaties van de Burberry-ruit. Deel 2: Burberry voor de kids, met logo’s, referenties naar Shakespeare en de Sex Pistols, en Tisci’s versie van het We Should All Be Feminists t-shirt van Maria Grazia Chiuri’s debuut voor Dior. Why Did They Kill Bambi, stond er bij Burberry, zonder vraagteken. Het was een verwijzing naar een nummer van de Sex Pistols (Who Killed Bambi?) én een verwijzing naar Tisci’s eigen repertoire: bij Givenchy gebruikte hij het hertenjong meermaals op sweatshirts. Er was ook een outfit met een combinatie van lederhosen en bondage-short in koevel-print, met daarop een T-shirt met het woord COW op de borst, op de wijze van Virgil Abloh, maar dan zonder aanhalingstekens. We Should All Be Cows, zeg maar.

En dan was er deel 3: een korte passage met avondkledij — het soort Oscar-jurken waar Burberry, als oer-Brits bedrijf, nooit echt iets mee had.

Burberry SS19 London Fashion Week
Burberry SS19 London Fashion Week© ISOPIX

De mannenkleren gluurden naar Saville Row met overwegend propere pakken, op de catwalk gecombineerd met een soort parapluharnassen. Klinkt absurd. Is het ook.

Tisci zei achteraf dat hij van Burberry een label voor het hele gezin wou maken, voor moeders en dochters, vaders en zonen. Dat is een commercieel uitgangspunt, en daar is niets mis mee. Maar met Tisci aan boord, rekende de verzamelde textielindustrie wel op een big bang voor Burberry, #anewera volgens de Instagram van het bedrijf.

Christopher Bailey, de voorganger van Tisci, die het bedrijf dertien jaar leidde, waaronder enkele jaren als CEO (ongezien in de mode), was een subtiele ontwerper en een ambitieuze zakenman. Hij maakte van Burberry een pionier op het gebied van digitale marketing en het see now, buy now fenomeen, dat nooit echt van de grond geraakte. Het bedrijf had het de voorbije jaren moeilijk, maar vanuit creatief oogpunt was Baileys laatste jaar bij Burberry opmerkelijk, met uitstekende capsules van de Russische ontwerper Gosha Rubschinskiy, en een bijdetijdse, piepjonge afscheidscollectie vol joggingpakken en retro-logo’s. Bailey combineerde de Burberry-check met regenboogstrepen, en zo leek die afgepeigerde ruit niet alleen fris, maar ook relevant voor 2018. Tisci’s debuut, daarentegen, mist urgentie. De hele collectie had net zo goed in 2008 gemaakt kunnen zijn. En we zouden ze ook toen al saai gevonden hebben. Het leek meer een contrarevolutie, dan een revolutie.

Victoria Beckham
Victoria Beckham © ISOPIX

De modeweek van Londen is afgelopen en Milaan neemt het over. London Fashion Week was volledig bontvrij, en het was de eerste keer dat een van de grote modesteden een dergelijk diervriendelijk initiatief nam (We Should All Be Cows, bis). Verder werden er in Londen twee markante verjaardagen gevierd. Zowel Victoria Beckham als Mary Katrantzou zijn tien jaar aan de slag. Bij Katrantzou stond een museale display van oudere outfits opgesteld. Vangelis, een landgenoot, zorgde voor de soundtrack, met onuitgegeven muziek. Beckham kwam voor haar verjaardag naar huis: ze showde dusver altijd in New York. Het défilé, dat ook live geprojecteerd werd op een enorm billboard in Piccadilly Circus, was slechts een onderdeel van een heuse mediablitz. Zondagnamiddag deed de Spice Girl een shift achter de kassa van haar flagship store in Dover Street en ze lanceerde ook een opmerkelijk reclamecampagne in de vorm van een remake van een oude, legendarisch geworden advertentie voor Marc Jacobs waarin alleen Beckhams benen te zien waren (de rest zat verstopt in een papieren winkeltas van Jacobs). Jürgen Teller was, net als toen, de fotograaf van dienst; de tas is dit keer van Victoria Beckham.

Londen blijft een uitstalraam voor jong talent en een visvijver voor de luxegroepen. Maar een échte openbaring ontbrak dit seizoen. New York Fashion Week was in dat opzicht succesvoller: de trage implosie van eens grootse merken, zoals Marc Jacobs of Donna Karan, creëert ruimte voor jonge labels, zoals Pyer Moss of Vaquera, en de Amerikaanse ontwerpers kijken ook verder dan de mode. Ze zijn alerter en diverser. De politieke situatie in de Verenigde Staten heeft daar allicht mee te maken. Misschien schudt Brexit straks de Britse ontwerpers wakker.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content