Paris Fashion Week: geborduurde prikkeldraadprints en Mao-jasjes

Knack Weekend-redactrice Ellen De Wolf zit middenin het modecircus van de Parijse Fashion Week. Lees hier wat ze van de shows op dag 2 vond.

10u De dag begint goed met de show van Christophe Lemaire in de tuin van een prachtig oud pand op de avenue Ledru-Rollin, nabij Bastille. Lemaire bleef trouw aan zijn pure, vaak Oosters geïnspireerde stijl en een beperkte kleurenkeuze van overwegend wit, blauw en zand. Voor het silhouet ging hij te leen in de mannengarderobe.

Toch had deze collectie iets verrassend sensueels en vrouwelijks. De broekpakken en Mao-jasjes oogden elegant in combinatie met gedrapeerde blouses. En de hemdjurken, van een zachtgroen exemplaar met ronde kraag en hoge split tot een wit katoenen jurkje tot op de knie, balanceerden mooi tussen zachtheid en structuur.

11u De show van de Kroaat Damir Doma bevestigde wat we de voorbije dagen en weken al zagen in New York, Londen en Milaan: volgende zomer ligt de nadruk op monochrome kleuren, vaak wit, en gestructureerde silhouetten. Die structuur komt er door het gebruik van onder andere asymmetrische coupes en (ronde) cutouts, zoals Doma gisteren deed. Zijn nieuwe zonnebrillen, een samenwerking met Mykita en geïnspireerd op de Amerikaanse artiest Sterling Ruby, gaven de show extra allure.

12u We springen snel even binnen in de showroom van het Belgische Maison Ullens, die in januari een eigen winkel openen in Parijs, alvorens we afzakken naar het vernieuwde Musée Galliera voor een exclusieve preview van de tentoonstelling over couturier Azzedine Alaïa.

13u De persrondleiding zou plaatsvinden in aanwezigheid van monsieur Alaïa zelf, maar die stuurt zijn kat. Het is de curator van de tentoonstelling, Olivier Saillard, die uitleg geeft over de opbouw en het concept van de tentoonstelling. 74 jurken uit het persoonlijke archief van Alaïa staan als sculpturen in groepjes opgesteld, verspreid over enkele kamers. Alaïa begon zijn carrière als beeldhouwer, en dat zie je. De opstelling van de expo is sober, om het oeuvre van de maestro te laten schitteren. Wie meer over de man zelf hoopte te leren, blijft hier wat op zijn honger zitten.

14u30 Er is geen tijd om te eten voor de show van Dries Van Noten, dus kopen we snel iets kleins voor onderweg. Niemand wil riskeren om te laat te komen voor wat voor veel Belgische journalisten de show van de week moet worden.

15u De show vindt plaats in de Halle Freyssinet, met aan de ene kant tribunes en aan de andere een lange muur van met bladgoud bezette panelen. In het midden van de zaal staat een grote versterker en een basgitaar. De soundtrack van de show wordt live gebracht door één man: Colin Greenwood van Radiohead. Hij liet zich inspireren door zijn favoriete silhouet in de collectie, met geborduurde prikkeldraad, en speelde een aangepaste versie van de baslijn van het Radiohead-nummer ‘My Iron Lung’.

Ter voorbereiding van zijn retrospectieve in het Musée des Arts Décoratifs in Parijs in februari dook Van Noten in de archieven en vond negentiende-eeuwse jacquards – rijke, opulente bloemenprints – die hij voor deze show reproduceerde. Verder zagen we ook zwarte en gouden ruches (geplooid, gedraaid en bijeen gefronst), Byzantijns goud, Ottomaanse kwasten, etnisch geïnspireerde tassen en geborduurde prikkeldraadprints. De opulente versiering werd afgezwakt door het gebruik van ruwe, utilitaire materialen als linnen en katoen.

Na de show bleven de modellen nog minutenlang roerloos staan, zodat iedereen de collectie van dichtbij kon bekijken en fotograferen, een voorrecht dat vaak alleen voor de gasten op de eerste rij is weggelegd. Op de achtergrond bleef Colin Greenwood jammen.

Ellen De Wolf