5 oktober. Eindelijk: het seizoen van modeweken is achter de rug. De fashionista’s staan vertrekkensklaar, richting Beijing, Qatar of Los Angeles. Behalve Kim Kardashian, die enkele nachten geleden op Le Bourget in een privéjet terug naar de Verenigde Staten werd gestuurd, enkele miljoenen armer.
Wat voor moois hebben we de voorbije twee dagen nog gezien? Deze vrolijk elegante, alles welbeschouwd heel Franse show van Vanessa Seward, met een hoop célébrités op de premier rang, van Ludivine Sagnier tot Arielle Dombasle.
Carol Lim en Humberto Leon van Kenzo keken terug naar een show in 1977 van ontwerper Kenzo Takada in de legendarische discotheek Studio 54 in New York. Grace Jones trad toen op, Jerry Hall liep mee als model. Daarnaast werkten Lim en Leon met de archieven van mode illustrator Antonio Lopez. Resultaat? Een collectie in het teken van disco, maar dan wel vertaald voor 2017. De mooiste vrouwencollectie van Lim en Leon voor Kenzo tot nog toe.
Louis Vuitton ruilde de gebouwen van Frank Gehry in het Bois de Boulogne voor een oud pand op de hoek van Place Vendome rue Saint-Honoré. Binnenkort komt daar een nieuw, enorm flagshipstore van het merk. In afwachting gebruikte Nicolas Ghesquière de werf als decor voor zijn laatste show voor het merk. Die stond in het teken van Parijs, met romantische muziek uit de film Rive Droite Rive Gauche en t-shirts met afbeeldingen van de 18de eeuwse faunen op de façade van het gebouw aan Place Vendôme, en veel kant en leder. Er wordt gefluisterd dat dit wel eens de laatste show van Ghesquière voor Vuitton zou kunnen geweest zijn. Als dat zo is, dan was dit een uitstekend afscheid. En als hij op post blijft? Gewoon een uitstekend, memorabel defilé.
De Libanese Mira Mikati werkt samen met de Amerikaanse fotograaf en kunstenaar Jack Pierson, met als resultaat een jasje met opschrift Teenage Runaway, nog een voorbeeld van mode als display voor kunst (zie ook Kenzo, Raf Simons, en nog een aantal andere merken).
We besluiten de modeweek met Moncler Gamme Rouge, de door Giambattista Valli ontworpen lijn van het Italiaanse merk. In het Grand Palais was een woestijn bij nacht nagebouwd. Vallis stuurde een leger vrouwelijke legioensoldaten over de catwalk, met soldatenkepi’s en capes met zilveren folie, als ter bescherming tegen de koude. Voorwaarts, mars, winter 2017-18 komt er snel aan!
1 oktober. Veronique Leroy is dit jaar 25 jaar aan de slag. In die periode heeft ze ongeveer alles uitgevonden, is ze iedereen voor geweest, en een kwarteeuw later blijft ze misschien de beste Belgische ontwerper. In feite verdiende zij de job bij Dior.
Deze collectie, met prachtige broeken en mantels in gebleekt denim, was geïnspireerd door de Raëlieten, een knotsgekke Franse religieuze sekte.
Veronique Leroy
Leroy begrijpt vrouwen. Elie Saab, daarentegen, handelt in fantasieën die het goed doen op rode lopers, en eventueel in de private denksfeer van sommige mannen.
Maar welke normale westerse vrouw droomt van een gouden discojurk die zelfs in 1978 net iets too much zou zijn gevonden?
30 september. De invloed van Issey Miyake is dit seizoen bij verschillende merken te zien. Pleats, sterke kleuren, experimenten met materiaal en techniek.
Het merk zelf heeft een van de mooiste jurken van het seizoen, hierbij afgebeeld.
En daarnaast zijn er handtassen die van kleur en patroon veranderen. Ze zijn gemaakt met elektronisch papier van Sony.
Maria Grazia Chiuri, ex-Valentino, volgt Raf Simons op bij Dior, en is de allereerste vrouw aan het hoofd van dat bedrijf. Een kleine feministische revolutie, die Chiuri viert met een voorname invité op de frontrow: de Nigeriaanse schrijver Chimamanda Ngozi Adichie, van wie het TedX discours We Should All Be Feminists in 2013 viriel ging, nadat Beyoncé eruit citeerde voor Flawless. Achidie zat tussen ‘gewone’ sterren als Marion Cotillard en Rihanna, en We Should All Be Feminists stond als citaat op een paar tops.
Maar in feite stond de collectie vooral in het teken van schermuniformen. Een veelbelovend, bijzonder commercieel debuut. Feministisch? Misschien in de zin dat de kleren realistischer zijn dan die van voorgangers John Galliano en Raf Simons.
Christian Wijnants speelt dit seizoen met prints en grafische motieven, van bolletjes tot bloemen (al zijn een aantal van de meest overtuigende outfits gewoon monochroom).
Hij is geïnspireerd door het werk van landschapkunstenaar Christo op jet Italuaanse Iseo-meer, afgelopen zomer.
Wijnants, een uitstekend ontwerper, stelde in het verleden vaak teleur op de catwalk, maar dit was een schot in de roos. Heel mooi.
De shows van Jun Takahashi van Undercover blijven na al die jaren intiem, zelfs vertrouwelijk. Dat is jammer, want Undercover is altijd op zijn minst de moeite.
Dit seizoen staat in het teken van jazz — muzieknoten, instrumenten, maar ook op lange rokken afgedrukte platenhoezen uit de jaren vijftig, van onder anderen Bill Evans en Miles Davis.
Het effect is enigszins vergelijkbaar met wat Raf Simons komende zomer doet met het archief van Robert Mapplethorpe. Kleren als draagbare musea van iconische beelden uit de popcultuur.
29 september. 10u ’s ochtends in het Grand Palais: we dromen nog even verder bij Chloé, dat opent met I’m Not In Love van 10CC. Romantische sportswear? Check.
De Indische pop-couture van Manish Arora blaakt van zelfvertrouwen. De ontwerper heeft samengewerkt met My Little Poney, en de collectie zit vol regenboogmotieven (op schoenzolen, in glitterjasjes). Er loopt ook een blauw geverfde hond mee, en een handvol allesbehalve conventionele modellen.
Artistiek directeur Sebastien Meunier brengt Ann Demeulemeester terug naar de essentie, grotendeels zwart en wit (plus rood en mauve), veren en franjes. Het is een bijzonder mooie show, maar ook een waarbij je je afvraagt wat nu precies de pointe is. Kan het label Ann Demeulemeester blijven bestaan in een soort vacuüm waar de tijd en de mode geen vat op hebben ?
Ook bij Paco Rabanne refereert Julien Dossena meer naar het erfgoed van Paco Rabanne dan in eerdere collecties. Maar hij zet tegelijk een flinke stap vooruit. Zijn Rabanne is futuristisch, en van 2017.
We bumpen tot twee maal toe into Kim Kardashian. Bij Balmain zitten we vlak tegenover haar. Op de catwalk passeert de ene spektakeljurk na de andere, maar de show is allesbehalve spectaculair. Of misschien zijn we immuun geworden voor glitter. En gehypnotiseerd door de Kardashians: pas na afloop beseffen we dat de soundtrack live is gespeeld door een symfonisch orkest, opgesteld achter het fotografenpodium.
Later die avond zien we Kardashian en Kanye West bij Off White, het label van Virgil Abloh, creatief directeur van West. Na de show (ergens tussen Vetements en Yeezy, aanstekelijk maar amper memorabel) glijdt Abloh van een trapleuning de zaal in.
28 september. Bij Maison Margiela, in een verduisterde zaal van het Grand Palais, toont John Galliano delicaat gekleurde, romantische robotten. Galliano lijkt zich eindelijk thuis te voelen bij het legendarische huis. Naar sporen van de Margiela van weleer is het met een vergrootglas zoeken. Maar misschien is het beter zo. Galliano is, zo vertellen de geschiedenisboeken van de mode, een genie. Laat die man gewoon zijn ding doen. En laten we van de oude Margiela mooie herinneringen bewaren. En misschien wat archiefstukken in onze kleerkasten.
Bouchra Jarrar toont haar eerste echte collectie voor Lanvin in de opulente salons van het stadhuis van Parijs, begeleid door de muziek van Carlos d’Alessio voor India Song, de film van Marguerite Duras uit 1975. ‘Ik zoek naar de essentie, en naar harmonie,’ zegt Jarrar in een communiqué. ‘Ik kleed graag vrouwen, ik wil ze onthullen, ze sublimeren, ik wil de grenzen tussen vrouwelijk en mannelijk oversteken. Vandaar een garderobe die zal evolueren van seizoen tot seizoen, als een echo van zichzelf.’ Net als Saint Laurent de avond ervoor keert Lanvin terug naar een eerder traditionele visie op Parijse mode. Donker, decadent, chic, verfijnd, en ernstig. Jarrar leidde tot voor kort haar eigen couturecollectie, en dat zie je aan haar Lanvin.
Bij Yang Li, die in Londen is gevestigd en met Belgisch kapitaal wordt gefinancierd, zingt Jehnny Beth van de rockgroep Savages een beklijvende coverversie van Tim Buckleys Song of the Siren. Kippenvelmoment.
Dries Van Noten heeft een Victoriaans moment, en Yma Sumac en Madonna op de soundtrack. Er is meer zwart dan anders: de collectie is eerder somber, en niet onmiddellijk zomers, zwaar, eerder dan licht. De catwalk is versierd met blokken ijs waarin prachtige boeketten bloemen zijn bevroren. Maar hoort schoonheid niet vrij en vergankelijk te zijn, in plaats van voor eeuwig gevangen bij, we zeggen maar iets, min twintig graden?
28 september. De Parijse modeweek opent met een mooi défilé van Paskal, het label van de jonge Oekraïense ontwerpster Julie Paskal, twee jaar geleden genomineerd voor de LVMH Prize. Minimale, met de laserstraal gesneden jurken in fijn roze, oranje en geel.
Olivier Theyskens maakt zijn comeback met de helderheid van ervaring en een hernieuwde energie. Echte mode voor kenners, maar in een stijl die discreter is, en toegankelijker, dan vroeger.
Onze favoriete show van de dag is die van Koché, het label van Christelle Kocher. Ze keerde terug naar winkelcentrum Les Halles, waar ze vorig jaar debuteerde. Toen ondergronds, nu onder de Canopée, de onlangs geopende stalen reuzenluifel die over de mall is gespannen. De 61 modellen banen zich een weg door verbaasde shoppers en forenzen (Les Halles is het drukste metrostation van Europa). Kocher, die artistiek directeur is bij het couture-atelier Maison Lemarié, mengt couturetechnieken met streetwear, en dit was haar mooiste collectie tot nog toe.
Balenciaga, waar Demna Gvsalia zijn tweede damescollectie onthulde, lijkt een beetje een tweede lijn van Vetements te worden, aangevuld met subtiele verwijzingen naar het erfgoed van de couturier (de juwelen komen uit het archief). Knack Weekend is niet uitgenodigd op de show — van de Belgische pers is, zoals gewoonlijk, niemand welkom, net zoals bij Valentino en Comme des Garçons. Maar op Instagram ziet de collectie er voorspelbaar spectaculair uit. Enorme schouders, spandex, reusachtige boodschaptassen.
Het is zondag, maar de modeweek (of eerder: de modemaand) loopt gewoon door. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat: er komt geen einde aan de shows, presentaties, re-sees, interviews, andere afspraken, cocktails en verplichte feestjes (op zondag: een winkelopening van Vivienne Westwood en de Gold Obsession Party van L’Oréal, waar Kim Kardashian haar laatste verschijning van de dag maakt alvorens te worden beroofd in haar slaapkamer). De dag begint met een van de hoogtepunten van de week: de show van Maison Rabih Kayrouz, die zijn fantatsisch mooie atelier in Saint-Germain-des-Prés omtoverde tot een klein theater (in 1953 zou in dezelfde ruimte Wachten op Godot van Samuel Becket in première zijn gegaan). Op het podium: een klein dozijn ballerina’s van de Parijse Opera, in een choreografie van Marie-Agnès Gillot, die zelf ook een indrukwekkende solo bracht. Een verfijnd, elegant moment.
Maison Rabih Kayrouz
Givenchy: Riccardo Tisci van Givenchy liet zich inspireren door ‘de spiritualiteit van de natuur’. Het merk heeft de Jardin des Plantes ingepalmd voor een défilé in openlucht. Het regent niet, en dat is al iets, maar het is wel koud. Op elk zitje ligt een vel aluminiumfolie, waarmee de Kardashians en co zich warm kunnen houden. Na driekwartier wachten in de kou van de vroege herfst, is de show een beetje een anti-climax — de collectie wordt gedomineerd door een reeks onaantrekkelijke omajurken met bolletjes in vieze kleuren. Maar wel goede punten voor de elegante, huidkleurige jurken van Tisci.
Givenchy
Sonia Rykiel overleed op 26 augustus — ze was 86 — en verdient dus een hommage. In de hal van de Ecole des Beaux Arts staan tv-schermen met archiefbeelden van Rykiel, op elke stoel ligt een envelop met daarin een beroemd portret van fotografe Sarah Moon (en gestreepte sokken), en de show zelf begint met een reeks meisjes in truien waarop telkens één grote letter staat — samen: RYKIEL FOREVER. De collectie van Julie de Libran is uitstekend, met volumineuze marinetruien en cabans, en oversized tassen in canvas. En dan is er glitterconfetti.
Chitose Abe neemt haar tijd. De ontwerpster heeft vijftien jaar gewacht voor ze in Tokyo de eerste winkel van Sacai opende, en het duurde nog langer, tot gisteren, voor het merk een eigen handtassenlijn lanceerde. De shows van Sacai behoren sinds een aantal seizoenen tot de absolute hoogtepunten van de Parijse modeweek. En elke keer overtreft Abe zichzelf. Ze heeft, in tegenstelling tot veel Europese merken, een volledig eigen, moderne signatuur. Zelfs als ze, zoals gisteren, nostalgie als uitvalsbasis neemt voor een collectie. Game-changers, heette de collectie. Abe keek naar Jane Birkin, Kurt Cobain, Jimi Hendrix, Pablo Picasso, Joe Strummer en een aantal andere iconen van de popcultuur, en transformeerde hun garderobes — de streepjestrui van Picasso, de mantel met tijgerprint van Kurt Cobain (en zijn t-shirts met de cover van Daniel Johnstons album Hi, How Are You?) — tot iets geheel nieuws.
Giorgio Armani verhuist dit seizoen zijn Emporio Armani show voor één keer naar Parijs, om tien uur ’s avonds, in een sporthal van Bercy. De verzamelde modekaravaan is te moe — het showseizoen is intussen een maand aan de gang — om er echt van te kunnen genieten.
Veronique Branquinho doet verbleekt behangpapier uit de achttiende eeuw herleven op romantisch Victoriaanse jurken, overwegend in zwart en licht beige. De muziek was al even melancholisch: Lady Jane (de Stones), Lady d’Arbanville (Cat Stevens), Lady Rachel (Kevin Ayers). Maar hier en daar verankert Branquinho haar mode in 2016 (bijvoorbeeld met een verbluffend mooie hoodie, of de schoenen met kanten sokjes die, bij nader inzien, van leder zijn, en deel uitmaken van de schoen). De mooiste show van Branquinho sinds haar comeback, enkele jaren geleden.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier