Milano Uomo: Flikkerende macho’s

Dsquared maakt van de catwalk een klaslokaal, gevuld met stoute leerlingen. Slecht rapport?

Bij Giorgio Armani is het business as usual: loungemuziek uit de jaren negentig (afgewisseld, achteraf, met Nina Simone), oubollige choreografie (nu eens een model alleen, dan twee jongens, dan een meisje geflankeerd door twee jongens, dan een groepje jongens met berets, gelukkig zonder stokbrood onder de arm). Voor de stijl van Armani zal er altijd wel een markt zijn. Maar die wordt met de ontwerper ouder. Zo gaat dat in de mode.

Brioni loenst net als Prada naar Hollywood. In de tentoonstellingszalen van de Triennale worden een aantal tableaux afgebeeld: een dag in het leven van de Brioni man. Een vergadering op kantoor, sigaren en whisky in een bar, en tussenin een afspraak bij de klerenmakers van Brioni. De mannen in de taferelen zijn ‘echt’ (modellen zijn, volgens die levensbeschouwing, van plastic): een welopgevoede zakenman, enkele acteurs.

Met de V van Viriel Ik ben altijd een fan geweest van de damesshows van Versace. De mannencollecties waren altijd iets minder, maar sinds vorig seizoen is dat anders. De show van gisteren was absoluut het hoogtepunt van de week in Milaan. Geen deprimerende, loodzware 19de-eeuwse theaterkostuums bij Donatella, maar een zorgeloze, lichtjes ironische oefening in machopostuur.

In de ogen van Versace wordt dat zo overdreven dat het resultaat iets helemaal anders wordt (nooit gedacht dat met Swarovski-kristallen bestrooide pakken sexy konden zijn: de man van winter 2012 is een flikkerende macho). Er zijn merken met een gelijkaardig programma: DSquared, Dirk Bikkembergs. Maar Donatella Versace is van dat groepje de enige die van absolute kitsch toch echte mode weet te maken.

Jesse Brouns