Juweelontwerpster Charlotte Lynggaard: ‘Mijn enige beperking is mijn verbeelding’

Charlotte Lynggaard (52) is creatief directeur en ontwerpster van het Deense juwelenmerk Ole Lynggaard Copenhagen, opgericht door haar vader in 1963. Het merk is sinds kort verkrijgbaar op Net-a-Porter, waarvoor het ook exclusieve juwelen bedacht.

Ik wilde nooit zomaar ‘de dochter van’ zijn. Iemand voor wie het bedje gespreid was. Dat was het ook niet, want ik ben in 1987 in het bedrijf gekomen als leermeisje en was pas na vier jaar een volleerd goudsmid. Goed worden in mijn vak was de enige manier om erkenning te krijgen. Ook van mijn vader, want hij vond wat ik deed niet automatisch geweldig. ‘Ik denk dat je beter kunt’, zei hij. Al maakte ik er bij mijn eerste collecties wel een punt van om mijn eigen ding te doen en juwelen te creëren die hij nooit ontworpen zou hebben.

Creativiteit hangt voor mij samen met instinct en intuïtie. Ik zou me kunnen afvragen welke juwelen vrouwen graag zien en kopen, maar dan zou ik als ontwerper vervreemden van mezelf. Ik heb altijd juwelen ontworpen die ik zelf zou willen dragen en die persoonlijke aanpak is ook de kracht van familie- bedrijven als het onze. Grote groepen hebben in het verleden weleens op een overname aangestuurd, maar dat lijkt me riskant. Daar kan onze creatieve vrijheid enkel onder lijden.

Ik ben een levensgenieter die orde en structuur nodig heeft. Die twee horen voor mij samen: het is omdat ik alles goed plan en voorbereid, omdat ik op vaste tijdstippen opsta, eet en onder de wol kruip, dat ik plotsklaps een diner met vrienden kan organiseren of een citytrip boeken. Zulke contrasten zijn typerend voor mij: ik heb mensen, drukte en tegelijk momenten in mijn eentje nodig. Zo netjes als ik het huis graag heb, zo graag maak ik mijn handen vuil in mijn atelier. Een bedrijf kan trouwens evenmin zonder spontaniteit: om te groeien moeten we plannen en organiseren, maar als je alleen maar van overleg naar overleg gaat, wordt het saai.

De kunst is om elkaar vrij te laten. Ik werk nauw samen met mijn vader, mijn man Michel, mijn broer Søren en zijn vrouw Hanna (respectievelijk commercieel directeur, CEO en retail manager van Ole Lynggaard Copenhagen, red.), maar we respecteren elkaars verschillen, opvattingen, talenten en verantwoordelijkheden. Zelf heb ik ook altijd de nodige ruimte gekregen van mijn vader. ‘Ik weet niet of je gelijk hebt en of ik akkoord ga,’ zei hij vaak, ‘maar ik laat het je proberen.’ Daardoor wilde ik me nog meer bewijzen en is onze band nu nog sterker. Een voortdurend gevecht had ik niet zien zitten, dan was ik wel iets anders gaan doen.

Ik wil beoordeeld worden op mijn werk. Het is fijn dat journalisten me op mijn 52ste een stijlicoon noemen, maar ik zou niet willen dat het mijn juweelontwerpen overschaduwt. Sociale media zijn overal en dat maakt het soms moeilijk om niet met mijn uiterlijk bezig te zijn, maar ik sta ’s ochtends heus niet op met de gedachte dat ik een trendsetter ben. Ik kan maar één persoon zijn en dat is mezelf. ‘Daar komt het stijlicoon’, grapt mijn zoon Julius soms als ik helemaal bezweet en vol modder terugkom van een boswandeling. ( lacht)

Uitgedaagd worden is een zegen. Toen ik erin stapte, was de juwelensector veel meer een mannenwereld dan nu, maar dat heb ik me nooit beklaagd, integendeel. Hindernissen halen vaak het beste in jezelf naar boven, dus moeten de dingen ook niet te gemakkelijk zijn. Al ben ik uiteraard wel blij om te staan waar ik vandaag sta. Als juweelontwerper werk ik met goud en edelstenen, maar mijn enige beperking is mijn verbeelding.

Ik verdraag geen luiheid. Ik begrijp het perfect wanneer mensen iets niet kunnen, maar het is een ander verhaal wanneer ze hun best niet doen. Maar dat geldt uiteraard ook voor mezelf. Nietsdoen vind ik moeilijk. Koken, lezen, tuinieren, naaien, schilderen, schoonmaken – ik ben altijd bezig. Op het einde van de dag het resultaat zien van een inspanning, dat maakt me enorm gelukkig.