‘Was ik een dokter, dan schreef ik iedereen een zomer aan de Belgische kust voor. In badpak. Kwestie van dat onrealistische schoonheidsideaal aan diggelen te slaan’, schrijft Knack Weekend-redactrice Nathalie Le Blanc.
46 werd ik en om niet weer dezelfde mensen dezelfde drankjes in dezelfde living aan te bieden, verhuisde mijn verjaardagsfeestje voor een keer naar zee. Tantes Mireille en Diane boden genereus hun strandcabines aan, er werd drank en eten aangevoerd en de zon scheen. Het resultaat was een van de fijnste verjaardagen ooit, eentje waar bij de combinatie van familie en vrienden schitterende momenten opleverde. En grappige beelden ook. De zeemensen legden het concept Tour de France (zandbaan, knikkers, plastieken coureurs) uit aan de landrotten, en dus werd er gegraven en gesculpteerd op het harde zand. Het plaatje had iets komisch. De kustenaars waren in bikini/badpak/Speedo, ook als ze geen maatje 38 hadden en een stuk boven de 40 waren. De binnenlanders hielden het bij shorts met vlotte T-shirts voor de heren en jumpsuits en flowy jurken voor de dames. Van alle landrotten had er eentje een badpak bij zich. Eentje. Met bijpassende kimono, uiteraard. Mooi, daar niet van, maar de tantes waren verbijsterd. Ze begrepen oprecht niet dat je naar het strand komt en je kleren aanhoudt. Dat is een beetje zoals skiën in een trenchcoat en pumps. Raar, onhandig en misschien zelfs ongepast.
Het idee dat alleen perfecte lijven zwemkledij aan mogen, vond ik te absurd om te overwegen
Ik kan ze geen ongelijk geven. Ik ben op het strand opgegroeid, en heb daar van kleins af aan geleerd dat lichamen in de meest uiteenlopende versies voorkomen. Jong en oud, dik en dun, kort en lang, behaard en glad, goed functionerend en niet. Ik verhuisde naar het binnenland toen ik tien was, en u begrijpt mijn verbijstering toen mijn vriendinnetjes zich niet in bikini op het strand waagden, omdat ze niet de juiste maten hadden. Het idee dat alleen perfecte lijven zwemkledij aan mogen, vond ik te absurd om te overwegen. Een korte rondvraag bij de landrotten op mijn feestje, bleek inderdaad vooral schroom op te leveren. Je in zwemkledij vertonen aan mensen die je al jaren kent bleek voor velen een onoverkomelijke drempel. Witte buiken, dikke kuiten en blubberbillen moeten undercover blijven. Dat ze daardoor het heerlijke gevoel van de zon op hun huid misten, of niet konden gaan zwemmen, namen ze erbij.
Wij en ons lijf, het blijft een moeilijke zaak. Uit wereldwijd onderzoek van Dove in 2016 blijkt dat amper 4% van de ondervraagde vrouwen zichzelf als ‘mooi’ omschrijft en meer dan de helft van de vrouwen (54%) gaf toe extreem zelfkritisch te zijn. En het begint jong, ontdekte de WHO. Vlaamse kinderen scoren gemiddeld op het vlak van obesitas. 13% van de vijftienjarige meisjes en 16% van de jongens heeft overgewicht. Maar 58% van diezelfde meisjes en 28% van de jongens voelt zich wel te dik. Een onredelijk laag zelfbeeld, zo omschreven de WHO-onderzoekers het. Zij wezen naar het slankheidsideaal in media en maatschappij en naar het feit dat Vlaamse tieners vaak moeilijk met hun ouders communiceren. Dat zou extreme druk en onzekerheden niet ten goede komen, was de conclusie. Was ik een dokter, dan schreef ik iedereen een zomer aan de Belgische kust voor. In badpak. Kwestie van dat onrealistische schoonheidsideaal aan diggelen te slaan.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier