Enerzijds baljurken, anderzijds balaclava’s. De coutureweek van Parijs slalomt tussen traditie en de eenentwintigste eeuw en van het ene uiterste naar het andere.
Eerst: de eenentwintigste eeuw. Vetements, het label van Demna Gvsalia, krijgt het al enkele maanden hard te verduren. Zijn vorige show, op de rommelmarkt van Clignancourt in januari, was voor veel critici een al te letterlijke hommage aan het werk van Martin Margiela — om niet te zeggen: een brutale rooftocht door de archieven van de meester van de avant-garde.
Niet veel later publiceerde de veelgelezen website Business of Fashion een nogal tendentieuze enquête over de vermeend slechte verkoopcijfers van het label. Tezelfdertijd bleef Gvsalia scoren met zijn werk voor Balenciaga, het label met de sterkste groeicijfers in de luxesector. Balenciaga’s Triple S sneaker is een popcultureel fenomeen.
Gvsalia is, in verschillende opzichten, de belangrijkste ontwerper van zijn generatie en van het moment. Hij heeft de voorbije vier jaar eigenhandig de mode veranderd: zijn door straatstijl en rommelmarktkleren ingegeven, oversized esthetiek is de dominante stijl van de voorbije jaren.
De ontwerper uit Georgië, die gestudeerd heeft aan de Academie van Antwerpen, durft ook de structuur van de textielindustrie in vraag te stellen. Hij verhuisde zijn bedrijf van Parijs naar Zwitserland. En hij hopte de voorbije seizoenen van modeweek naar modeweek: vrouwen, mannen, en dit seizoen voor de tweede keer couture.
Haute couture op tuinmeubels
En zo belandden we onder een brug van de Périphérique, de ringlaan rond Parijs, in een verre uithoek van het negentiende arrondissement, achter een leeg parkeerterrein. Dat is radicaal ver, maar minder radicaal ver dan Raf Simons, die ons enkele weken geleden naar de voorstad Montreuil haalde. Of Ralph Lauren, die vorig jaar een show organiseerde in zijn garage, op twee uur rijden van Manhattan, New York.
Op die plek, waar je eerder een vluchtelingenkamp verwacht, had Vetements een lange, U-vormige bruiloftstafel geïnstalleerd, omringd door witte plastic tuinstoelen. Dat kwam niet uit de lucht gevallen, want Gvsalia is onlangs getrouwd.
De modellen stormden over de tafel – zij het minder snel dan we van Vetements gewoon zijn geworden – met sneakers en boots, versierd met spijkers, op ooghoogte van het publiek. Het eerste model, een jongeman, droeg een met tattoos bedrukt T-shirt in transparant tule. Daarna volgde een parade van outfits die perfect passen in het universum van Gvsalia: camouflagepakken, herwerkte trainingpakken (waaronder een mooie hybride van klassieke pantalon en joggingbroek), anoraks gemaakt van de Amerikaanse en de Turkse vlag, jassen met extrawijde schouders, hoodies en sweatshirts met Georgisch schrift, outfits die geknipt leken voor de openingsceremonie van de Olympische Spelen, lederen maskers, en T-shirts met een doelwit vooraan en kogelgaten langs achteren.
Persoonlijke insteek
‘Ik wou dit keer een verhaal vertellen’, zei Gvsalia achteraf. De show was grotendeels autobiografisch, met uitweidingen over familie, oorlog en geweld. ‘Ik heb altijd shows gedaan waar het alleen over de kleren ging, maar ik ben veranderd. Ik ben verliefd geworden, en mijn aanpak is anders geworden. Ik ben teruggegaan naar de donkerste plekken in mezelf, en ik heb aan storytelling gedaan.’
Hij beschreef de manier waarop maskers worden gebruikt om identiteit weg te gommen. En zei: ‘Als ik iets kon veranderen, dan was dit mijn eerste show geweest.’ Het werd dus een huwelijksfeest en een wedergeboorte.
Belgische accessoires
De coutureweek begon in de vergulde salons van het ministerie van Cultuur, met de uitreiking van de modeprijzen van de Andam. De Grand Prix ging naar het jonge Franse merk Atlein, en de accessoireprijs ging naar d’Heygere, het merk van de Belgische Stephanie d’Heygere, die ook juwelen ontwerpt voor Y-Project. Zaterdag had het modecircus een dag vrijaf. Parijs had het druk genoeg met de Wereldbeker voetbal (Frankrijk won van Argentinië) en vooral de Pride parade. Maar zondagochtend was het al om 10u verzamelen geblazen voor de officiële opener van de coutureweek: de uitstekende Nederlandse ontwerper Ronald Van der Kemp, met zijn ethical couture label RVDK.
Met Acne Studios (een collectie in het teken van ballet), Sonia Rykiel (een hommage naar aanleiding van de vijftigste verjaardag van het merk), en Vetements was een groot deel van de dag gewijd aan prêt-à -porter.
Moon River
Maar met Givenchy, tussen een receptie van Dior in de tuin van de Britse ambassade en een cocktail van Chaumet op het dakterras van het Centre Pompidou, zaten we weer onmiskenbaar op het terrein van de couture. Het was nog maar de tweede coutureshow van Clare Waight Keller, en haar eerste show sinds ze een trouwkleed ontwierp voor Meghan Markle.
Hubert de Givenchy overleed enkele maanden geleden, en Waight Keller was de enige van zijn opvolgers die een ontmoeting regelde met de oude couturier toen ze de job begon. En, in tegenstelling tot Alexander McQueen en Riccardo Tisci, is ze ook de eerste ontwerper die opnieuw aansluiting zoekt met het erfgoed van de favoriete ontwerper van Audrey Hepburn.
De setting van de show was prachtig: een met spiegel belegde catwalk in de statige tuin van de Archives Nationales in de Marais in Parijs (een beetje verborgen, maar toegankelijk voor publiek: sowieso een aanrader), net voor valavond.
De collectie, een ode aan Hubert de Givenchy, kreeg de titel Caraman, naar het adres van de couture ateliers van Givenchy, het door Louis Parent ontworpen Hotel de Caraman in Avenue George V.
Waight Keller liet zich inspireren door het vocabularium van de couturier en deed er haar ding mee — zoals bijvoorbeeld de Intrigante, een bijna abstracte blouse geïnspireerd door een zakje voor juwelen, uit 1972. Of de Exquise, een cape met Roodkapje-allure uit 1956. De show was heel erg couture. Klassiek, maar nooit ouderwets. De jongens die meeliepen, in met zilveren pailletten bestrooide overmantels, waren minder overtuigend dan de meisjes.
De show eindigde – hoe kan het ook anders – met Moon River, uit de soundtrack van Breakfast at Tiffany’s. Prachtig.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
