In Parijs werd de modeweek afgesloten met shows van Chanel en Louis Vuitton en het emotionele eerbetoon van 44 van ’s werelds belangrijkste ontwerpers aan de op 24 april overleden Alber Elbaz.
Na een coutureweek op halve kracht in juli, was dit de eerste modeweek sinds het begin van de covidpandemie met een forse portie catwalkshows. Een aantal grote namen ontbrak nog op de kalender, zoals Dries Van Noten, Celine, Sacai en Comme des Garçons.
Vanop afstand
Dries Van Noten hield het zoals de voorbije twee seizoenen bij een online video, geregisseerd door Albert Moya, en een fotoshoot van Rafael Pavarotti. De felgekleurde collectie was geïnspireerd door het Holi-festival in India. “De collectieve energie en vreugde van een rumoerig publiek, vuurwerk, pop- en rockconcerten, Burning Man,” mijmerde Van Noten in zijn collectienotities. “Bring the passion and joy! Let the party begin!” Maar een party in absentio blijft moeilijk.
Ook Christian Wijnants besloot voorlopig te verzaken aan de catwalk. “Ik voelde me er nog niet klaar voor,” vertelde de Belgische ontwerper. “De Fédération de la Haute Couture et de la mode drong aan, maar we moesten eigenlijk al in de zomer de knoop doorhakken, en toen was de situatie nog te onzeker om zo’n groot financieel risico te nemen.”
Van Noten is doorgaans een vaste waarde tijdens de modeweek. Zijn shows werden altijd druk bijgewoond, zeker voor een merk dat nooit adverteert, en tot voor kort volledig onafhankelijk was. Vorig jaar was hij een van de initiatiefnemers van een beweging van ontwerpers en andere modeprofessionals die streefden naar een minder opgefokt systeem. Nu de ‘echte’ shows terug zijn van weggeweest, en alles weer net zo opgefokt lijkt als vroeger, rest de vraag of er nog veel enthousiasme overblijft voor films en andere digitale activaties, en voor ‘slower fashion’ in het algemeen. Het is wachten op definitief cijfermateriaal van YouTube, Instagram en de Chinese sociale media om te zien of de afwezigen al dan niet gelijk hadden.
Want het bleef natuurlijk wel een modeweek met mankementen. Er waren amper Aziatische toeschouwers, tenzij Europese correspondenten. Maar zelfs uit Europa leken de delegaties kleiner. Zo zagen we veel minder Belgische en Nederlandse journalisten dan weleer. De edities van Vogue die rechtstreeks worden aangestuurd door de Amerikaanse uitgever Condé Nast, sturen niet langer afzonderlijke teams naar de modeweken.
Olivier Rousteing viert feest
Maar soms leek in Parijs dus alles bij het oude gebleven. Dat was bijvoorbeeld het geval bij Balmain, waar ontwerper Olivier Rousteing zijn tiende verjaardag als artistiek directeur vierde met een groots opgezet muziekfestival op een eiland in de Seine, net buiten de stadsgrens. Franz Ferdinand en Doja Cat speelden voor een paar honderd journalisten en zesduizend enthousiaste fans. Beyoncé las een vooraf opgenomen brief aan Rousteing voor, en in de catwalkshow liepen onder anderen Naomi Campbell en Carla Bruni mee. We zagen hen in close-up, op schermen als wolkenkrabbers zo groot. Het is opmerkelijk dat een ontwerper die astronomisch geprijsde prinsessenjurken ontwerpt tegelijk zo dicht bij ‘het volk’ staat.
Knipogende modellen en optimisme
Zo’n feestgevoel, dat je al naargelang je karakter bevrijdend kunt vinden of misplaatst, werd ook elders gecreëerd. Bij Chanel recreëerde Virginie Viard de vroege nineties, met een verhoogde catwalk die deed denken aan de shows van Karl Lagerfeld in de kelders van het Carrousel du Louvre, lachende en knipogende modellen, en ‘Freedom’ van George Michael op de soundtrack, zij het in de coverversie van Christine and the Queens. Dior koos voor het optimisme van de sixties.
De Franse luxehuizen zagen de modeweek eerder grootschalig, terwijl iemand als Paul Smith voor piepklein ging. De immer vrolijke Brit gaf in een kamer in zijn Parijse hoofdkwartier, een zeventiende eeuws herenhuis in de Marais, persoonlijk commentaar bij een dozijn outfits, telkens voor groepjes van een twintigtal toeschouwers. “Ik vond het fijn om na de horror van Covid een face to face presentatie te doen,” zei hij terloops, “we hebben elkaar zo lang niet meer gezien.” Smith toonde tailoring, strepen, tops van fietstruitjesmateriaal, en door zijn Toscaans buitenverblijf geïnspireerde kleuren. Voor de presentatie zong de Franse, in Londen gevestigde Anaiis een drietal nummers, onder het goedkeurend oog van Smith.
De rode loper werd uitgerold
Balenciaga leverde de sterkste prestatie van het seizoen: een simulatie van een rodeloper-evenement, waarbij de toeschouwers een onderdeel vormden van de show — we passeerden allemaal voor de camera’s — en de modellen tegelijk ook toeschouwers waren. Toen iedereen eindelijk had plaatsgenomen in de zetels van het klassieke Théâtre du Châtelet, werd een speciale aflevering van The Simpsons geprojecteerd: Marge, Homer en Bart op de catwalk van Balenciaga in Parijs, met glansrollen voor artistiek directeur Demna Gvasalia en Anna Wintour, de laatste zelf present in een jurk van Balenciaga.
Het eerbetoon aan Alber Elbaz op de laatste avond van PFW was tegelijk een feest en een begrafenis. Enerzijds was het een mooi moment. De champagne vloeide, op het einde was er confetti, en dansten de modellen, het ene meisje al wat overtuigender dan het andere. Maar het was ook een wrang moment: Elbaz overleed in april aan de gevolgen van COVID, amper 59. De tijd staat nooit stil.
Tien observaties vanop de Parijse modeweek
1. Er werden geen grote revoluties ontketend. Het was een spannende modeweek, maar adembenemende mode werd er amper getoond. De meeste ontwerpers trappelden ter plaatse. Ze claimden hun plek op de kalender, en deden waar ze goed in waren, zonder echt nieuwe paden te verkennen. Dat is logisch: op dit moment komt het er voor veel merken op aan de verliezen van de voorbije seizoenen te stelpen, en om klanten terug te winnen.
2. De mooiste show van de week: Rick Owens, aan de fonteinen van het Palais de Tokyo, met een rookmachine en de ochtendzon als enige props. Michèle Lamy, de excentrieke partner van Owens, opende de show, en op het einde gooiden twee modellen op het dak van het Palais de Tokyo blaadjes naar beneden die Owens op het terras van zijn appartement in Venetië bij elkaar had geraapt.
3. Er was, net als in Milaan, heel veel ‘sea, sun and sex‘, om zanger Serge Gainsbourg te citeren. Bij Hermes straalde de zon op immense geverfde panelen van kunstenaar Flora Moscovici, die rond de cirkelvormige catwalk open en dicht schoven, en in de gele en oranje tinten van de collectie van Nadège Vanhee-Cybulski. De show vond plaats in een gigantisch entrepot op de luchthaven van Le Bourget. Tijdens de finale gleed de achterste wand weg, en kregen we de tarmac te zien. Op hetzelfde moment daalde als bij wonder een vliegtuig neer, en piekte de zon door de grijze wolken. Seks, en naakt of halfnaakt, was er in overvloed. Bij Vivienne Westwood, waar vooral de mannelijke modellen met minstens één bil bloot liepen. De linkerbil, met name (“Waarschijnlijk omdat ik rechtshandig ben,” zei ontwerper Andreas Kronthaler achteraf backstage).
Maar ook bij Miu Miu, waar Miuccia Prada de ‘low rise’ minirok van circa Y2K heropviste: Christina Aguilera blijkt plots een stijlicoon. Lycra was populair bij labels van Saint Laurent tot Xüly Bet. Koché introduceerde een collab met Tinder. En de zee? Bikini’s en badpakken waren er in veelvoud, niet in het minst bij Chanel. Waarom bandeaus en beha’s zo populair zijn? Misschien hoopt de textielindustrie dat we in 2022 dan toch de ‘hot girl summer‘ krijgen die eigenlijk voor 2021 was aangekondigd, maar die in Europa letterlijk en elders op zijn minst figuurlijk in het water is gevallen. Maar het zou ook wel eens kunnen dat bikini’s en crop tops gewoon voordelig zijn: er moet minder in stoffen worden geïnvesteerd.
4. Van Gainsbourg gesproken: dochter Charlotte onthulde afgelopen week een capsulecollectie voor Zara, eerder opmerkelijk voor een winkelstraatketen, die doorgaans ver weg blijft van de fashion week, in tegenstelling tot bijvoorbeeld H&M of Etam.
5. Er vielen enkele catwalkdebuten te noteren, vooral van ontwerpers die tijdens of net voor de pandemie van werkgever wisselden, onder wie Matthew Williams bij Givenchy (in de sporthal achter La Défense waar Jacquemus ooit showde), Nicolas di Felice bij Courreges (op een stuk witgeschilderd gazon in een achterhoek van het Bois de Vincennes), of Gabriela Hearst bij Chloe (met zicht op de Seine).
Raf Simons showde dan weer voor het eerst tijdens de Parijse damesweek, met minder spektakel dan we van hem gewoon waren geworden. De gemengde collectie was minder verrassend dan zijn experimenten tijdens de pandemie, en ook eleganter, met rokjes voor jongens en begeerlijke tailoring.
6. Het mooiste debuut was misschien dat van het Brusselse duo Ester Manas, dat zijn ‘one size fits all’ filosofie voor het eerst naar de catwalk bracht. Ester Manas kleedt vrouwen met alle maten, in kleren die minder simpel zijn dan ze er op het eerste zicht uitzien. Hun diverse casting mag een voorbeeld zijn voor de hele industrie.
7. Ann Demeulemeester stond er opnieuw. Het Belgische merk veranderde onlangs van eigenaar en wordt nu gerund door Claudio Antonioli, een Italiaanse modeondernemer. De lijn wordt ontworpen door een intern team, met dit seizoen bijna uitsluitend zwart en wit en een focus op denim. Voor de styling van de show werd Olivier Rizzo aangesproken. Demeulemeester zelf zat op de front row en zei achteraf, toen we haar toevallig tegenkwamen in de Gare du Nord, dat het een emotioneel moment was geweest, maar dat ze tevreden was.
8. Cardi B was overal. Het voorbije anderhalf jaar werden er nauwelijks celebs in Parijs gesignaleerd. Zelfs tijdens couture was er nog een deficit aan echte sterren, ondanks de verschijning van Kanye West in de salons van Balenciaga. Zelfs in Milaan, twee weken geleden, waren er relatief weinig VIP’s. In Parijs keken we na verloop van tijd al niet meer op toen Cardi B nog maar eens haar opwachting maakte in een excentrieke tenue. Evan Mock, skater, model en acteur in de nieuwe versie van Gossip Girl, was eveneens alomtegenwoordig: hij slalomde op zijn skateboard door de zuilen van het Palais Brougniart voor Raf Simons, en droeg wit voor de juwelenshow van Messika en Kate Moss. De populairste celebs van de week: de meisjes van Kpop-sensatie Blackpink.
9. Het ging dit seizoen zelden over duurzaamheid, met uitzonderingen als Marine Serre, Stella McCartney (die een hele show wijdde aan champignons) of Gabriela Hearst bij Chloé. Maar in de marge wordt wel gewerkt aan groenere mode: zelfs Cartier introduceerde horlogebandjes gemaakt van appelpulp. Olivier Theyskens ging tijdens de lockdown aan de slag met overgebleven restjes stoffen. Hij maakte er weergaloze patchworkjurken mee.
10. Diversiteit stond daarentegen wel hoog op de agenda: er waren ronde meisjes en donkere meisjes en meisjes met een beperking. De LGBTQ+ community wordt nog zelden onder het tapijt geveegd. We zagen ook nooit zoveel jongens in rokken en op hoge hakken. En ook oudere vrouwen mochten op de catwalk. De topmodellen van twintig jaar geleden hadden een hoogseizoen, met cameo’s van Naomi Campbell, Kate Moss, Amber Valletta, Shalom Harlow, Carmen Kass, Natasha Poly en Mariacarla Boscono.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
