De nieuwe Belgische garde in Parijs: nostalgie, werkelijkheidszin en aanstekelijk slechte smaak

© Saint Laurent

Anthony Vaccarello debuteerde gisteren bij Yves Saint Laurent, Olivier Theyskens is terug van weggeweest en Glenn Martens dobbert mee op het succes van de trash.

In Milaan viel dit seizoen weinig te rapen. Prada en Dolce e Gabbana hadden de automatische piloot ingeschakeld en de rinascente van Gucci door Alessandro Michele begint nu al, zij het zachtjes, tekenen van vermoeidheid te vertonen. Dra volgt de grote terugkeer van het minimalisme, allicht begin volgend jaar bij Raf Simons en Calvin Klein, en daarna misschien bij Giorgio Armani, wanneer die de fakkel doorgeeft.

Er viel in Milaan soms meer te beleven op de front row (Serena Williams bij Armani!) dan op de catwalks. Dolce e Gabbana hadden de hele eerste rij gereserveerd voor millennials met een hoog bereik in de sociale media: kampioen Cameron Dallas en zijn dertig miljoen volgers, Rafferty Law (Jude Junior), it-boy Luka Sabbat, Brandon Thomas en Dylan Jagger Lee (de kids van Pamela Anderson en Tommy Lee), Lucky Blue Smith en zijn zingende zussen, Sistine Stallone (Sly Junior), Sarah Snyder (het vriendinnetje van Jaden Smith, met 883k volgers), Sofia Richie (halfzus van Nicole en dochter van Lionel), Talita von Furstenberg (de kleindochter van Diane von Furstenberg), Isabel Getty (van het Amerikaanse oliefortuin), en een enkele Chinese actrice, Huiwen Zhang, wat gezien de betreurenswaardige situatie van de luxesector in China allicht volstond.

Zondagskinderen

Geen slecht woord over de jeugd. Maar wat betekent het als de modesector denkt dat fortuin en succes afhankelijk zijn van een kleine elite zondagskinderen?

Of heeft de modesector gelijk? Zondagochtend hoorde ik tot in mijn hotelkamer het hysterisch gekrijs van een omvangrijke troep pubers, enkele honderden meter verder, aan de overkant van Piazza della Reppublica, waar Cameron Dallas resideerde. Ik moest mijn koffers pakken, en had geen tijd om te gaan kijken hoeveel van die millennials iets aanhadden van, pakweg Dolce e Gabbana of Calvin Klein. Daar veroorzaakte Cameron twee seizoenen geleden tijdens de mannenshows een nooit geziene stormloop, waarna hij werd ingehuurd voor een onderbroekencampagne van het merk.

Cameron Dallas bij Dolce e Gabbana
Cameron Dallas bij Dolce e Gabbana Ā© AFP

Gigi Hadid was de grootste ster van Milaan, een evenement op zichzelf. Ze was overal, altijd. Op reclameaffiches, op catwalks, in het nieuws (nadat ze bij de taille werd gegrepen en vervolgens in de lucht gehesen door een engerd). Ik zag haar van dichtbij op een receptie van Max Mara, met wie ze een handtas ontwikkelde, nadat ze in New York al een volledige collectie had getoond in samenwerking met Tommy Hilfiger. Voor de flagshipstore van Max Mara in Corso Vittorio Emanuele II stonden honderden fans en nieuwsgierigen te wachten op de blijde intrede van Gigi. Wij van de geschreven pers stonden net zo goed te wachten, maar dan binnen, met een glas spumante, en fototoestel in de aanslag. Gigi kwam, poseerde voor selfies met fans in de massa, stapte met haar bodyguards naar de eerste en vervolgens de tweede verdieping van de winkel, kwam daarna weer naar beneden, poseerde voor meer selfies, en was weer weg.

Kleren? Ach.

Spannende dagen

Misschien (allicht!) doet Parijs beter. Er valt in elk geval meer nieuws te rapen. Gisteren, tijdens de lange eerste dag van de modeweek, was er meer spannends te zien dan in de volledige modemarathon van Milaan. En ook de komende dagen beloven spannend te worden, met de eerste shows van Bouchra Jarrar voor Lanvin (vanmiddag), en Maria Grazia Chiuri voor Dior.

Het belangrijkste moment van het seizoen is al voorbij. De Belgische ontwerper Anthony Vaccarello maakte gisterenavond om acht uur zijn debuut bij Saint Laurent. En deed hij dat goed? Eigenlijk wel.

Vaccarello ontwierp eerder de collecties van Versus, de jongere lijn van Versace. Voor zijn eigen label, dat hij heeft opgeschort om zich volledig te kunnen concentreren op Saint Laurent, kleedde hij het liefst topmodellen in ultrakorte, behoorlijk sexy rokjes.

De uitdaging bij YSL is groot. Hedi Slimane heeft met Saint Laurent wonderen verricht. Of tenminste, dat legendarische merk volledig naar zijn hand gezet, bovendien met commercieel succes. Hoe brei je daar als relatief jonge ontwerper (Vaccarello is 35) een vervolg aan?

Saint Laurent
Saint LaurentĀ© Belga

De voorbije maanden stuurde het huis Saint Laurent gemengde signalen de wereld in. De Instagram-account met foto’s van Slimane werd volledig gewist. Maar de nieuwe structuur die de ontwerper voor Saint Laurent bouwde, zo werd in de gespecialiseerde pers verklaard, zou min of meer bewaard blijven.

Vaccarello showde in de bouwwerf van het toekomstige hoofdkwartier van Yves Saint Laurent, in een voormalig ministerie in rue de Bellechasse. Over de binnenplaats hing een metershoog YSL-logo in neonlampen van een enorme kraan, en in de leeggestripte zaal van bruut beton was als enig decoratief element een vals spiegelplafond bevestigd.

Vaccarello maakte tabula rasa met de grunge en glamour van Hedi Slimane. Hij bracht het label terug naar vroeger, naar de decadente Saint Laurent van de jaren tachtig: zwart leder en goud, blote schouders, assymetrie, variaties op de smoking, sex en kitsch en echo’s van Catherine Deneuve en Guy Bourdin . Die enigszins vermoeide codes van het huis liet hij versmelten met zijn eigen woordenschat (de hogervermelde minirokjes). Vaccarello’s interpretatie van Saint Laurent is minder radicaal dan die van Slimane, minder Los Angeles en meer Parijs, minder morgen en meer gisteren.

En toch was dit een geslaagd, hapklaar debuut. Er werd in de modesector zwaar getwijfeld of Vaccarello Saint Laurent zou aankunnen. Gisteren heeft hij alvast bewezen dat hij dat kan.

Werkelijkheidszin

Olivier Theyskens
Olivier TheyskensĀ© Belga

Weten de millennials nog wie Olivier Theyskens is?

En kan de Belgische ontwerper nog iets betekenen voor de mode in 2016?

Theyskens, die destijds zijn eigen merk opgaf om als huursoldaat te werken voor achtereenvolgens Rochas en Nina Ricci in Parijs (luxemerken van het tweede plan) en daarna Theory in New York (een veredeld winkelstraatmerk dat het creatief talent van Theyskens eigenlijk niet verdiende), showde gisteren opnieuw onder eigen naam, na enkele jaren stilte, in een klein, vensterloos zaaltje in de Marais.

Er waren hoop en al tachtig mensen uitgenodigd, door Theyskens zelf geselecteerd. De ontwerper, bijna twintig jaar geleden het wonderkind van de tweede generatie Belgen in Parijs, blijft enorm getalenteerd. Hij toonde gisteren een distillaat van zijn eigen geschiedenis, met hier een gotische referentie en daar een baljurk. Maar het was toch vooral een ingehouden, gereserveerde Theyskens, met veel ogenschijnlijk simpele jurkjes en weinig showpieces. Een Theyskens met werkelijkheidszin.

Lelijkste groen

Y-Project
Y-Project

Glenn Martens stopte, net als Theyskens en Vaccarello, met zijn eigen merk om in loondienst te gaan, in zijn geval bij Y-Project. Het duurde even voor hij met dat eerder obscure label de aandacht van fashionista’s kon wekken. Tot hij een seizoen of twee geleden werd opgezogen in de vortex van Vetements, met wie hij een persattachĆ© deelt en een passie voor trash. En nu zingt Rihanna van work, work, work, work, work in de kleren van Martens, en wordt er geduwd en getrokken om op zijn shows binnen te geraken. Martens deelt met VĆŖtements en nogal wat andere jonge labels een zekere slechte smaak (Ć©Ć©n jurk gisteren was uitgevoerd in het lelijkste groen dat ik ooit heb gezien). Maar zijn mode werkt, is aanstekelijk, en absoluut van vandaag.

What’s next? Voor de Belgische mode is de rest van de week min of meer business as usual. Dries Van Noten showt vanmiddag, Ann Demeulemeester (met Frans ontwerper Sebastien Meunier), Veronique Leroy en Veronique Branquinho later op de week. Christian Wijnants is terug van weggeweest (hij showt een uur voor die andere Christian), maar zowel CĆ©dric Charlier als A.F. Vandevorst slaan de modeweek over. Ook terug, zij het in de marge, is Jurgi Persoons, een ontwerper van de generatie van Olivier Theyskens die even vergeten dreigde te worden, maar die nu opnieuw onder de aandacht wordt gebracht door het magazine Dust, dat een volledige bijlage aan hem wijdt, alsook een cocktail. SantĆ©!

Jesse Brouns vanuit Parijs

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content