De leegloop van Milano Moda Uomo: wordt Firenze de nieuwe Italiaanse modehoofdstad?

Zegna © ISOPIX

Steeds minder (Italiaanse) labels kiezen ervoor om in de schaduw van de Duomo di Milano hun nieuwe collecties voor te presenteren. De meesten zetten bovendien in op de vrouwenmodeweek in september. Stelt de Milanese mannenmodeweek überhaupt nog iets voor? Onze reporter nam poolshoogte.

Het gaat goed met de mannenmode. Er waren, voor zover we ons herinneren, nooit zoveel opwindende, fascinerende (niet noodzakelijk ‘draagbare’, maar vaak wel) herenkleren te zien op de catwalks. Millennials zijn meer geïnteresseerd in mode dan vorige generaties én ze durven meer. Zie: Jayden Smith in een reclamecampagne voor de damescollectie van Louis Vuitton. Of A$AP Rocky die rapt over Ann Demeulemeester en Raf Simons. Mannenmode is niet meer voor mietjes.

Waarom lijkt de mannenmodeweek van Milaan dan toch niet meer dan een schim van zichzelf?

De week krimpt, en krimpt. Zijn de voorbije seizoenen van de kalender verdwenen: Gucci, Jil Sander, Calvin Klein, Bottega Veneta, Roberto Cavalli, Missoni, Etro, Costume National, Corneliani, en Brioni. Blijven over: Giorgio Armani, Dolce e Gabbana, Prada, Versace, Ermenegildo Zegna, en een reeks kleinere huizen.

Hoe komt dat?

Verschillende grote merken geloven niet langer in aparte shows voor mannen en vrouwen, zeker als die door dezelfde ontwerper worden getekend. Merken als Gucci, Bottega Veneta en Calvin Klein bundelen voortaan de twee collecties op de catwalk, meestal tijdens de damesweek (Kenzo, Dsquared en Diesel Black Gold opteren voor de mannenweek). Dat is logisch: de mannenmodeweken blijven klein bier in vergelijking met die voor dames, en de mannenshows krijgen doorgaans ook minder aandacht in de sociale en traditionele media. Wedden dat dit artikel bijvoorbeeld, niet eens de top tien van meest gelezen artikels op knackweekend.be zal halen? Vanuit marketingperspectief zijn ze dus minder waardevol.

Een défilé organiseren kost bovendien heel veel geld. Zeker voor de luxemerken, die elkaar graag overtroeven met theatraal bombast en zich imagogewijs geen prutswerk kunnen veroorloven.Vroeger waren shows en advertentiecampagnes zowat de enige manier voor een merk om van zich te laten spreken. Tegenwoordig wordt er geïnvesteerd in influencers, capsulecollecties, aparte megashows voor de precollecties.

Prada
Prada© ISOPIX

De marketingbudgetten zijn niet noodzakelijk kleiner dan vroeger, maar de uitgaven zijn meer versplinterd. Van twee shows één show maken is financieel voordelig. Maar een goede zaak is het niet. Het resultaat: gargantueske, onverteerbare megaspektakels en shows die veel te lang duren. Een doorsnee show duurt tussen de 8 en 12 minuten. Als je twee volledige collecties wilt tonenheb je al wat meer tijd nodig en dat wordt snel vervelend. Uniseks-shows zijn, in onze ervaring, altijd minder sterk.

Dat was een van de redenen waarom Prada dit seizoen zo goed was: het merk toonde tot vorig seizoen altijd de mannencollectie samen met de precollectie voor dames. Voor die laatste organiseert het merk nu een aparte show. Het was fijn om dit keer alléén jongens te zien. Maar kan Prada de leegloop van Milaan tegenhouden? Miuccia denkt er nochtans aan om haar shows naar de modeweek van Parijs te verkassen (het bedrijf toont daar al jaren Miu Miu). Bij Armani staan er, gezien de gevorderde leeftijd van de ontwerper (hij wordt volgende maand 83), allicht ook grote veranderingen op til. Stel dat Prada vertrekt, of dat Dolce e Gabanna en/of Versace mannen en vrouwen laten samenlopen in september en februari, dan klapt de mannenweek helemaal in elkaar. Zover is het nog niet. Maar de week is wel een driedaagse geworden.

Grootste verrassing: Philipp Plein, die vorig seizoen met veel lawaai verkondigde dat hij voortaan tijdens New York Fashion Week zou showen, keerde na één keer al terug naar Milaan. Met maar liefst (tromgeroffel) drie défilés: zijn hoofdlijn, Plein Sport, en Billionaire, een label dat sinds vorig jaar in handen is van de ontwerper. Plein kent nog steeds geen maat. We noteerden: vijftig paaldanseressen, een paar dozijn worstelaars in gigantische kooien, een eindeloze stoet gepimpte racecars, ontelbaar veel stuntrijders, een loeihard Eye Of The Tiger en verschillende nummers uit de musical Grease, gebracht door een veertigtal Pink Ladies en T-Birds.

En toen moest de show nog beginnen.

 Philipp Plein
Philipp Plein © ISOPIX

Pleins publiek is gek op zijn megalomane fratsen, maar de fashion crowd heeft er doorgaans moeite mee, tenzij ze op de loonlijst staan (zoals in het recente verleden onder anderen stiliste Carine Roitfeld). Vertegenwoordigt outsider Philipp Plein een nieuwe orde in Milaan, zoals Donald Trump in Washington? Misschien wel, misschien niet. Maar de schijnbare hegemonie van Plein was op zijn minst bizar.

Ook Dolce e Gabbana schoppen met regelmaat tegen schenen. Stefano en Domenico zijn fans van Melania Trump, godbetert! #Boycott Dolce & Gabbana stond voor en na de show te lezen op de t-shirts van hun zaalpersoneel, en daarmee wilden de ontwerpers lachen met hun slechte reputatie. De ontwerpers zijn al jaren hashtag-friendly, en hun catwalk in Milaan werd, net als vorige keer, bevolkt door kids met, alles samengeteld, een miljard of wat followers. Onder wie de zonen van Pierce Brosnan, Isabella Rossellini, Puff Daddy, Shaquille O’Neal, en Pamela Anderson. De collectie leek gesourced op de sociale media door een tiener met ADHD. Ze was cool en eclectisch en letterlijk adembenemend. Figuurlijk? Minder. Daarvoor was het Gucci-gehalte net iets te hoog.

De show van Emporio Armani werd afgesloten met de projectie van een reclamefilmpje voor een smartwatch van het merk. Waarna de ster van dat filmpje, de Canadese zanger Shawn Mendes, ten tonele verscheen, een triomftochtje over de catwalk maakte, daarbij gesticulerend naar het horloge aan zijn pols. Het was, eerlijk gezegd, misschien het meest pathetische moment van de week.

Dolce e Gabbana
Dolce e Gabbana © ISOPIX

Andere ontwerpers in Milaan waren ambitieuzer.

Bij Zegna toonde Alessandro Sartori zijn tweede collectie voor het vereerde mannenmerk uit Biela. Het decor suggereerde aloude traditie: de binnenkoer van een universiteitsgebouw dat blijkbaar nog van de Renaissance dateert, met zand in de kleur van bloedsinaasappel in plaats van gras. Hoewel de show eerder traditioneel oogde, waren de jongens op de catwalk opvallend fris, net als de kleren.

Bij Marni, waar Francesco Risso eveneens voor de tweede keer showde, zagen we uitstekende riffs op ouderwetse strandkledij. Fendi is, net als Marni, beter in mannenmode dan in vrouwenmode. Die geweldige collectie, een dronken update van de kantoorgarderobe, was minder naïef-met-bont dan voorbije seizoenen. Er waren transparante jassen met ruitmotief, en jassen die voor de helft van zacht daim en de andere helft van een soort parachutestof waren gemaakt. Trendy, cheeky, en tegelijk ook heel chic. Dezelfde avond overleed in Rome op 80-jarige leeftijd Carla Fendi, een van de vijf legendarische zussen die van het merk een succes maakten.

N° 21, het label van Alessandro Dell’Acqua, maakte een goede beurt, met al even lichte zomertenues, en This Charming Man van The Smiths op de soundtrack. Of een handvol sterke shows volstaat om Milaan te redden als mannenmodestad, valt nog af te wachten. De jongere merken die vorige week de gaten in de kalender opvulden varieerden van veelbelovend (de Italianen Sunnei en GCDS, de Japanner Sulvam) tot “hmmm, kan beter.”

Fendi
Fendi © ISOPIX

In de nieuwe rangorde staat Firenze te wachten om Milaan voorbij te steken als de plek waar mannenmodegeschiedenis wordt geschreven. Net als vroeger, toen Italiaanse ontwerpers van Pucci tot Valentino afspraak gaven in de legendarische Sala Bianca van het Palazzo Pitti. De mannenbeurs, die bestaat sinds 1972, trekt elk seizoen zo’n dertigduizend professionals. Pitti is leuker dan een doordeweekse mannenmodeweek. Het evenement heeft een weerklank in de hele stad. Het is meer vergelijkbaar met de designweek van Milaan, dan met de fashion week. Veel volk en een goede sfeer: geen wonder dat veel merken Pitti graag gebruiken als lanceerbasis.

De beurs nodigt elk seizoen een aantal gastontwerpers uit, met budget voor een spectaculaire show. Dit seizoen: Off White, het veredelde streetwearmerk van Virgil Abloh, die bij de Amerikaanse kunstenares Jenny Holzer een lichtinstallatie bestelde ­– op de muren van het Palazzo Pitti werd tijdens de show een reeks bloedernstige gedichten geprojecteerd.

En J.W. Anderson, die defileerde in de tuin van de gigantische Villa La Pietra op een heuvel buiten de stad. De ontwerper tekent dit najaar een collectie voor Uniqlo, en zijn eigen lijn is veel commerciëler dan tot nu toe het geval was. ‘Ik heb voor het eerst kleren ontwerpen die ik zelf wil dragen’, vertelde hij na afloop tussen twee welriekende citrusplanten en het scherm waarop hij filmklassieker Room With A View liet projecteren. And what a view it was.

Off-White
Off-White © ISOPIX

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content