De mannenmode is gefascineerd, zeg maar geobsedeerd, door de millennial. Gevolg: de grenzen tussen luxe en streetwear zijn volledig vervaagd. Een overzicht in vogelvlucht, en de zeven trends van het seizoen.
Er zijn dus geen zekerheden meer. Dat geldt voor politiek en wereldvrede, maar ook voor iets frivools als mannenmode. Zo lag de meest besproken collectie van dit najaar al in juni in de winkels. Of beter gezegd: in een handvol tijdelijke pop-upshops, van Los Angeles tot Tokio. De gezamenlijke capsulecollectie van luxemerk Louis Vuitton en streetweargigant Supreme is om allerlei redenen belangrijk. Voor de mannenmode van de 21ste eeuw in het algemeen, en voor najaar 2017 in het bijzonder.
Ze leverde bijvoorbeeld het ultieme bewijs dat de grenzen tussen luxemode en streetwear bijna volledig zijn neergehaald. De luxemerken kijken niet langer neer op de straatstijllabels. Integendeel, ze hebben ervan geleerd.
Dat geldt zowel voor stijl (zelfs een klassiek herenmerk als Ermenegildo Zegna stopt zijn jongens tegenwoordig in joggingbroeken en hoodies; en logo’s zijn alomtegenwoordig), als voor marketing en business.
De items van Vuitton en Supreme werden in beperkte aantallen geleverd, en de drop werd slechts op het laatste moment aangekondigd, met als resultaat lange rijen fans en inkopers voor de efemere winkels.
Mannen zijn in wezen verzamelaars: sneakers en T-shirts zijn de millennialversies van Panini-prentjes en miniatuurtreintjes (voor de jonge nerds is hébben soms belangrijker dan dragen). Jonge mannen die geïnteresseerd zijn in mode, zijn dat vaak hardnekkiger dan meisjes.
Vuitton X Supreme toont ook hoe snel tegenwoordig alles gaat in de mode: de rode backpacks met wit Supreme-logo en de denimjasjes met monogramprint werden op de wereld losgelaten tijdens de mannenshow van Vuitton voor najaar 2017, in januari. In juni leken ze, voor wie op Instagram een beetje de mode volgt, oud nieuws.
pak en tas
En nu het seizoen feitelijk begint, zijn ze uitverkocht (page not found, zegt de website van Vuitton, en Supreme haalt terwijl we dit schrijven de digitale krantenkoppen met een transparante presse- papier met daarin échte dollarbiljetten). Ach, het najaar van 2017 is zo passé.
En dan nog iets: samenwerkingen lijken intussen belangrijker geworden dan de eigen collectie. Zie ook die andere grote coup van Vuitton dit voorjaar: de verrassende handtassen van kunstenaar Jeff Koons met afbeeldingen van onder meer de Mona Lisa. Die drop was volledig losgekoppeld van het werk (en ook het leiderschap) van damesontwerper Nicolas Ghesquière. Het merk is, kortom, opnieuw machtiger dan de ontwerper (tenzij, misschien, bij Calvin Klein, waar Raf Simons een heel klein beetje voor almachtige God speelt).
Tussen haakjes: ik zag tijdens de modeweken in juni en juli meer mannen dan vrouwen met een Mona Lisa aan hun schouder. Gendervervaging is, tot op zekere hoogte, real. En nu steeds meer merken hun mannen- en vrouwencollecties tegelijk showen, worden de verschillen tussen mode voor mannen en mode voor vrouwen wellicht nog kleiner. Tijdens de komende modeweken gaan ook Missoni, Jil Sander, Etro en Givenchyco-ed, zoals dat in het Engels heet.
normale maten
Even echt als gendervervaging is de obsessie (de angst ook) van luxemerken voor millennials. Ik kan mij niet herinneren dat de mode destijds ook maar een beetje op haar knieën is gegaan voor mijn generatie (X: new beat, grunge…). De industrie had het te druk met het versjacheren van sacochen aan de babyboomers. Maar in 2017 wordt echt álle heil verwacht van twintigers in Qiandongnan en de rijkere suburbs van Dallas.
Soms lijken de pogingen van merken en ontwerpers om toenadering te zoeken tot de kids enigszins pathetisch: Dolce & Gabbana vervingen voor hun twee jongste mannenshows professionele modellen door het nageslacht van celebrity’s en supersterren van de sociale media. Het goede nieuws: we zagen voor één keer ook eens jongens op de catwalk met normalemensenmaten. En met een optreden van zingende nachtegaal Austin Mahone, een Heintje met meer beats, was het ook gewoon een fijne show – misschien zelfs de fijnste in Milaan.
Philipp Plein, die tegenwoordig maar liefst drie shows geeft tijdens de mannenweek van Milaan (voor zijn hoofdlijn, voor Plein Sport en voor Billionaire), speelt in op de gefragmenteerde aandacht van millennials met een overdaad aan too much. Tijdens de marathon in juni noteerden we: vijftig paaldanseressen, een paar dozijn worstelaars in gigantische kooien, een eindeloze stoet gepimpte racecars, tientallen stuntrijders (met vuur en vlam), een loeihard Eye of the Tiger en verscheidene nummers uit de musical Grease, gebracht door een veertigtal Pink Ladies en T-Birds. En toen moest de show nog beginnen.
roze en donzig
De stijldictatuur van de millennials laat zich voelen in de manier waarop merken proberen te communiceren met hun potentiële klanten: op de catwalk en vooral op Instagram en Wechat. Plein en Vuitton zijn lang niet de enige merken die hun credo hebben gemaakt van méér, méér, méér.
Je voelt de macht van de jeugd ook in de kleren van dit najaar. Die zijn in eerste instantie Instagram-ready: een grijze muis genereert geen likes (tenzij die muis heel erg sexy is).
En dus zien we grote logo’s (al dan niet ironisch) en felle kleuren (opvallend veel rood en oranje; en roze blijft wellicht nog even dé jongenskleur van het moment). Het belangrijkste item van het najaar is een extra lange donsjas: voor een soort pimp-effect, maar dan proper. A$AP Rocky is het ideaal van het moment. Rocky rapt over Raf, en draagt Balenciaga, maar hij heeft ook zijn eigen, geslaagde, bovendien betaalbare lijn bij Guess. It’s all in the mix, zoals dat heet.
coca-cool
Tegelijk waait er een nostalgische wind door de mode. Dat zal wel met Donald Trump te maken hebben, en met het terrorisme in de wereld, en met de algehele toestand van onzekerheid. Misschien ligt het ook aan de ontwerpers, die vaak al wat ouder zijn dan hun doelgroep. De meest memorabele collecties van het seizoen refereren aan de Amerikaanse jeugdcultuur in het algemeen, en aan de grungeperiode in het bijzonder: Calvin Klein (waar tijdens de show This is not America van David Bowie door de luidsprekers schalde) of de eigen lijn van Raf Simons (I love NY-truien). De collectie van het Franse Etudes Studio is grotendeels gewijd aan Nirvana en Kurt Cobain (Never Mind in de letters van het Coca-Cola-logo, maar ook een trui met de affiche van Mala Noche, Gus Van Sants eerste film). Het Japanse Christian Dada, dat al enkele seizoenen in Parijs showt, heeft truien met een eigen interpretatie van het Coca- Cola-logo: de ontwerper heeft er Heroin van gemaakt. Voeg daar nog de algehele obsessie van de textielindustrie met rood en zwart geblokte houthakkerstruien aan toe, én de hernieuwde hype van merken als Stüssy en Kappa. Dan zie je dat de mode van 2017 min of meer dezelfde is als die van 1991, het jaar van Smells Like Teen Spirit en My Own Private Idaho. Echt waar: ik had destijds wat meer selfies moeten maken.
oude jogging
Te veel van alles is een van de problemen van de luxe, van een luxeprobleem gesproken. Het lijkt soms of er te veel merken zijn, te veel begerenswaardige kleren.
Bovendien is in 2017 alles min of meer evenwaardig. Een joggingpantalon van Kappa in samenwerking met designermerk Marcelo Burlon (259 euro), een goedkopere joggingpantalon van Kappa zélf (vanaf 25 euro), of een tweedehandse Kappa bij Think Twice (vanaf 1 euro): ze zijn alle drie even relevant. Met wat stylingtalent is de tweedehandsbroek allicht cooler dan het luxe exemplaar. Ook unieker: er is er maar één. Is dat niet precies waar luxe voor staat?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier