Corona en de catwalk: dit waren de modeweken voor het najaar 2020

Het coronavirus heeft de hele mode aangetast. Het drukte zijn stempel op de Milanese en Parijse modeweek. De kwaliteit heeft er gelukkig niet onder geleden, het was een uitstekend seizoen.

Aan opwinding was er geen gebrek in Milaan. Alleen kwam die eerder van corona en de persconferentie van Prada dan van de kleren. En toch was het een uitstekend seizoen. Er was weinig nieuws te zien, maar wel veel moois: draagbare, met vakmanschap gemaakte kleren die elke vrouw in haar kast wil én houdt. Duurzaamheid op zijn Italiaans dus. Prada, Jil Sander en Bottega Veneta leverden opnieuw sterke collecties af, maar het was Silvia Venturini Fendi die dit seizoen de harten van het publiek veroverde. Het nieuwe Fendi is, een jaar na de dood van Karl Lagerfeld, zachter en tegelijk meer powerful dan ooit. Net als de vrouw die er nu aan het roer staat.

Tegen het einde van de week zorgde het coronavirus voor enige ongerustheid, als een donderwolk die boven het nochtans zonnige Milaan hing. Tot dan deden enkel de afwezigheid van de Chinezen tijdens de shows en de verwelkoming met thermometer op de luchthaven vermoeden dat er iets aan de hand was. Nadat bekend raakte dat in het dorp Codogno, op een uur van Milaan, enkele besmettingen waren geconstateerd, liet de Camera Nazionale della Moda weten dat het aan de merken zelf was om te beslissen of hun show zou doorgaan of niet. Giorgio Armani besloot daarop zijn show van zondagmiddag zonder publiek te livestreamen.

Hoe ingrijpend de vrees voor corona ook was, het nieuws dat Raf Simons en Miuccia Prada vanaf 2 april samen de creatieve directie van Prada opnemen, zorgde in de modewereld voor meer beroering. De Britse krant The Guardian vergeleek de samenwerking met ‘het mode-equivalent van Madonna en Bruce Springsteen die een duo vormen’. Simons en Prada noemen het ‘een uitdaging van de singulariteit van het creatieve auteurschap’, maar ‘als de tijden veranderen, moet ook de creativiteit veranderen’, zo staat in het persbericht. De eerste collectie van het nieuwe powerkoppel, die ‘in theorie, voor altijd’ is, wordt in september in Milaan voorgesteld en zal voorjaar 2021 in de winkels liggen.

Een en al Franje

Er zit schwung in de wintermode. Franjes, in alle formaten, brengen beweging.

De debutant van Tod’s

Walter Chiapponi presenteerde zijn eerste collectie als creatief directeur van Tod’s in het uitgestrekte magazijn van het merk in de Via Savona, voor de gelegenheid ingericht met Gio Ponti-achtige fluwelen banken. De ontwerper, die zijn strepen verdiende bij onder andere Bottega Veneta en Gucci, lichtte voor de show zijn visie toe: ‘ Ik wil de Italiaanse goede smaak terugbrengen, niet als regel maar als een manier van leven.’ Het nieuwe Tod’s staat voor klassiekers (trenchcoats, oversized mannelijke pakken, broeken van dik ribfluweel) in warme kleuren als tabak, camel en olijfgroen. Het silhouet is relaxed en praktisch, maar ook verfijnd. Kortom, Chiapponi nam een geslaagde start. Zijn debuut was een van de mooiste in Milaan.

Parels voor Pucci

Na een afwezigheid van drie jaar keerde Emilio Pucci terug naar de catwalk, onder de leiding van Christelle Kocher: de Française die vorig jaar de Andam Grand Prize won voor haar label Koché. Zij mocht het merk, dat sinds het vertrek van Massimo Giorgetti zonder creatief directeur zit, nieuw leven inblazen als gastdesigner. Het gaat dus, in principe, om een eenmalige samenwerking. Dat weerhield haar er niet van om Pucci, bekend om zijn kleurrijke, grafische prints, grondig door elkaar te schudden. De prints mochten blijven, maar werden verwerkt in de sporty couturestijl van Koché. Er waren sensuele jurkjes in een mix van kant en technische jersey, en joggingpakken bezet met parels en kristallen. Kocher ontwierp ook een nieuw logo voor het Florentijnse modehuis, dat gedrukt op T-shirts werd uitgedeeld aan de genodigden van de show. Een nieuw tijdperk voor Pucci is ingezet.

Waar het virus in Milaan voor enige ongerustheid zorgde, was er in Parijs bijna sprake van paniek. Het zoveelste bewijs dat de zwarte zwaan-theorie klopt: een ongewone, bijna ondenkbare gebeurtenis kan grote gevolgen hebben die achteraf gezien haast vanzelfsprekend lijken. De mode is de tijdgeest nu eenmaal altijd een stapje voor en ziet de bui al hangen. De modehuizen presenteerden de collecties voor de komende herfst-winter en het is niet gezegd dat de textielfabrieken, waarvan er veel in China zitten, op tijd zullen kunnen leveren.

In Parijs was er sprake van vele tinten somberheid en een crisisachtig sfeertje: borrels werden afgelast en enkele defilés werden volledig geschrapt. De angst voor een wereldwijde epidemie stond op de gezichten te lezen: het witte mondmasker was het accessoire bij uitstek. Marine Serre toonde het zelfs op de catwalk, al was ze niet de enige die een apocalyptisch beeld van de wereld ophing: ook Rick Owens en Demna Gvasalia voor Balenciaga toonden vrouwen, mannen, kinderen en genderloze figuren die van top tot teen ingeduffeld zijn om het einde van deze wereld te overleven. Anderen zochten het in de nostalgie en gaven een uitvergrote versie van de jaren 70: Hedi Slimane voor Celine en Anthony Vaccarello voor Saint Laurent grepen terug naar herinneringen uit hun kindertijd en de collecties van het huis. Ze brachten vintage mode met uitgesproken bourgeois accenten.

Eén ding is zeker; streetwear is voorbij. Zelfs Virgil Abloh en zijn Off-White willen er niet meer van weten. En terwijl lichtstad Parijs zichzelf nog altijd als dé creatieve hub ziet, werd de rode loper ook uitgerold voor ontwerpers uit Afrika. Zo opende de Nigeriaanse Kenneth Ize met de inmiddels vijftigjarige Naomi Campbell als gezicht en peetmoeder. Thebe Magugu, winnaar van de LVMH Prize 2019, komt dan weer uit Johannesburg, en schetst eigentijdse silhouetten die refereren aan zijn roots en die van zijn continent. Daarmee is hij een mooi rolmodel voor de talentvolle vrouwen en mannen die tot nu toe in de schaduw bleven. En ook dat is het doel van mode.

De grote finale

Op het eerste gezicht leek het decor voor de show van Louis Vuitton niet meer dan een simpele zwarte doos, in een glazen constructie gebouwd op de Cour Carré van het Louvre. Tot de lichten doofden en van achter een doek een koor van 115 zangers en 85 extra’s tevoorschijn kwam, allemaal gekleed in historische kostuums van de vijftiende eeuw tot 1950. Creatief directeur Nicolas Ghesquière riep hiervoor de hulp in van Milena Canonero, de vaste costumière van regisseur Stanley Kubrick. Ook op de catwalk wist Ghesquière heden en verleden te combineren. Er waren jarentachtigbikerjasjes met barokinvloeden, onderrokken bezet met pailletten gedragen op een broek en wollen sweater, en prachtige sportieve parka’s. Het was de grote finale die deze toch bewogen modeweken verdienden.

Lang leve latex

Dit elastische materiaal, afkomstig van de rubberboom, vormt zich tot op de millimeter naar de huid. Latex empowert, houdt warm en oogt badass.

Vrouw-factor

De mode blijft in de ban van de strijd om gelijkheid van man en vrouw. Maria Grazia Chiuri bij Dior gebruikte voor het decor de kleurige neonletters ‘We are all clitoridian women’ en ‘Feminine beauty is a ready-made’. Dries Van Noten geeft zijn modellen een vrijgevochten look met nachtvlinderachtige make-up en weelderige kleding in kleuren en stoffen die gemaakt zijn om te feesten tot in de vroege uurtjes. Virginie Viard bij Chanel stuurde een vriendinnenclubje de catwalk op, terwijl Marine Serre koos voor moeder en kind.

Kenzo’s nieuwe wonderboy

Hij heeft talent, vakkennis en ademt Kenzo. De 44-jarige Felipe Oliveira Baptista heeft een foutloos parcours afgelegd: hij werd geboren op de Azoren, volgde zijn opleiding in Londen, werkte voor Max Mara en Christophe Lemaire, was in 2002 laureaat van het internationale modefestival in Hyères en won in 2003 en in 2005 de Andam Fashion Award. Hij heeft oog voor functionaliteit, detail en discrete sensualiteit. Nu creëerde hij zijn eerste collectie voor dit LVMH-merk dat acht jaar lang in handen was van Amerikanen Carol Lim en Humberto Leon. Kenzo Takada kwam assisteren bij het defilé en gaf daarmee duidelijk zijn goedkeuring. Alles zit in Baptista’s collectie ‘Going Places’: het erfgoed van het huis, uitbundigheid en de emblematische tijger van het merk. Zijn collectie heeft een minimalistische vibe: dit is mode van een verleidelijke schoonheid, voor eigentijdse nomaden die van top tot teen in de ‘huiskledij’ gehuld zijn.