Catwalkfotograaf Etienne Tordoir: ‘Werken in de media is een les in discipline en bescheidenheid’

Etienne Tordoir (60) is de man achter Catwalk Pictures en blikt al decennialang wereldwijd de modeweken in, maar ook concerten. Zijn liefde voor mode en voor muziek vertaalt hij in beeld en soms ook in woorden.

Ik ben een fatalist-optimist. Enerzijds ben ik ervan overtuigd dat je leven op de een of andere manier uitgestippeld is en dat je daar weinig aan kunt veranderen. Anderzijds geloof ik dat je het lot naar je hand kunt zetten door de kansen te grijpen wanneer ze zich aandienen. Het kleinste vonkje kan een mooi vuur worden, maar je moet het wel zien. Het komt erop aan je talenten te ontwikkelen. Zonder inspanning lukt het niet. Deze attitude geldt zowel privé als professioneel.

Ik krab graag het laagje aan het oppervlak weg om te zien wat eronder zit. Kant-en-klare leerstof heeft mij nooit geboeid op school, ik zocht het graag zelf uit. Tijdens mijn humaniora, op mijn zestiende, ben ik begonnen als freelance muziekverslaggever voor de plaatselijke krant. Ik mocht samen met een leeftijdsgenoot de jongerenrubriek verzorgen. Ik maakte mijn foto’s zelf. Een opleiding fotografie heb ik nooit gevolgd. Ik leerde de basisprincipes van mijn eerste lief, een studente fotografie. Ik heb altijd van taal gehouden, vandaar dat ik destijds niet wou kiezen tussen fotografie en journalistiek. Een tekst moet een zeker ritme en zekere muzikaliteit hebben, het is als een muziekstuk dat je componeert. Na mijn middelbaar heb ik sociale communicatie gestudeerd in Louvain-la-Neuve, toen een gloednieuwe richting die het best aansloot bij mijn interesses.

Het kleinste vonkje kan een mooi vuur worden, maar je moet het wel zien

Je bereikt nooit iets alleen, er is altijd wel iemand die een deur opent voor jou. Een van die sleutelfiguren in mijn professionele leven is Christine Laurent, een hoofdredactrice die onder meer voor Le Vif Weekend gewerkt heeft. Zij vroeg me destijds om een portret te maken van de finalisten van de laatste Gouden Spoel-wedstrijd. Zo ben ik in de mode beland. Ik ben niet geïnteresseerd in kleren, maar in de mensen achter de creaties: wie zijn ze, door wie of wat worden ze beïnvloed? In de muziek geldt hetzelfde, de wereld van de mode en de muziek zijn nauw verwant met elkaar.

Die interesse voor het menselijke aspect heb ik wellicht van mijn moeder. Als thuisverpleegster was ze erg begaan met haar patiënten. Ze kon goed luisteren en leefde met hen mee. Na haar dood hebben we door de vele reacties en verhalen van patiënten en hun families beseft hoeveel ze voor hen betekende. Nu ik zelf vader ben, vraag ik mij af hoe ze het allemaal klaarspeelde om haar job te combineren met een gezin met drie kinderen. Toen ik als startende muziekreporter de laatste trein naar huis nam na een concert, kwam ze mij altijd ’s nachts oppikken aan het station. We babbelden dan nog na, het waren fijne gesprekken waar ik met een warm gevoel aan terugdenk.

Ik hou van de magie van de catwalk. Een modeshow duurt zo’n tien minuten, je moet als fotograaf het beste van jezelf geven om dat moment zo raak mogelijk vast te leggen. Ik verkies het eerste defilé van een jonge, onbekende ontwerper boven het zoveelste van een groot modehuis. Ik hou van die frisse energie.

De digitale evolutie heeft ons metier compleet veranderd. In het analoge tijdperk kozen we onze filmrolletjes in functie van het licht. We wisten welke ontwerpers in welke lichtomstandigheden hun defilé gaven. We fotografeerden ook heel gericht en doordacht, want we moesten zuinig zijn op onze filmrolletjes. Ik maakte toen foto’s op maat van mijn opdrachtgevers. Met de digitalisering is dat aspect van de job verloren gegaan. Nu moet iedereen alles hebben en het liefst onmiddellijk.”

Werken in de media is een les in discipline en bescheidenheid. Je bent maar een schakel in de ketting, maar de manier waarop je accenten legt, kan wel mensen raken. Het doet mij plezier wanneer mensen mij vertellen dat ze dankzij mijn muziekrecensies van destijds bepaalde artiesten hebben leren kennen. Ik heb nooit de behoefte gevoeld om een artiest in de vernieling te schrijven. De pen kan een gevaarlijk wapen zijn, je moet er omzichtig mee omspringen. Respect en nuance vind ik belangrijk, het zijn zaken die tegenwoordig totaal ontbreken op de sociale media.”

Als ik achteromkijk, weet ik niet of ik nu nog dezelfde keuzes zou maken als toen. Het zijn onzekere tijden. Toch kijk ik tevreden terug op mijn traject. Door mijn job heb ik de wereld afgereisd en heb ik fantastische mensen ontmoet. Alles waarvan ik droomde, heb ik kunnen realiseren. Ik beschouw mezelf als een geluksvogel.