Terroristen in parels en bont, een rapper in penarie, Bowie ad nauseam, en een heel gewone boy next door met negen miljoen volgers: de greatest hits, en enkele missers, van de mannenmodeweken van Londen, Firenze en Milaan. In afwachting van Parijs, waar de internationale modekaravaan morgen zijn tenten opstelt.
In Londen ging David Bowie met de meeste aandacht lopen. Fragmenten uit het oeuvre van wijlen de Thin White Duke weerklonken van show tot show, en de patroonheilige van de ontwerpersgilde lag op ieders tong. Dito Grindr: de show van J.W. Anderson, de invloedrijkste ontwerper op de Londense kalender, werd dit seizoen exclusief gelivestreamd via de populaire gay dating-app, en was dus, behalve in de zaal, nergens anders te zien.
Met nogal wat gegniffel tot gevolg. De date tussen mode, smartphone en de wereldwijde gay community was nochtans ook veelbetekend.
De mannenmode zat decennialang in de kast, gegeneerd en gefrustreerd. Maar sinds enkele seizoenen heerst er een zekere détente. Als mannen in de echte wereld met elkaar kunnen trouwen, dan mogen ze in de conservatieve sprookjeswereld van de mode al eens een rokje dragen, of iets roze. Bovendien valt er poen te scheppen, bijvoorbeeld met make-up voor mannen, een nog grotendeels maagdelijk marktsegment.
Genderbender Bowie
De jongens-in-meisjeskleren trend van komende zomer (nu in de winkels) is het voorlopig hoogtepunt van die kleine, door ontwerpers als J.W. Anderson geleide revolutie.
In zijn tijd was David Bowie de originele genderbender. De hommages van de textielindustrie aan zijn persoon zijn dus zeker relevant, al verliest zelfs Heroes toch wat aan kracht als je dat nummer in enkele dagen tijd een dozijn keer over een catwalk hebt horen galmen. En dan zeker bij een ontwerper als Philipp Plein, in velerlei opzicht de tegenpool van alles waar Bowie voor stond.
Ook het idee van geslachtsloze mode, of hoe je het ook wilt noemen, blijft niet eeuwig duren. Mode heeft een houdbaarheidsdatum, in tegenstelling tot sociale vooruitgang.
De Koreaanse ontwerper Juun J, eregast van Pittimagine Uomo, de mega mannenmodebeurs in Firenze, liet zijn modellen sjaals dragen met daarop de woorden genderless en boundaryless. Het leek intussen oud nieuws. Gratuit, ook.
Bij Gucci, een van de grootste shows in Milaan, leken de fragiele, zogezegd ‘verwijfde’ jongens met wie ontwerper Alessandro Michele precies een jaar geleden de fashionista’s deed verstommen, al iets minder radicaal.
Michele blijft wel een van de sterkste nieuwkomers in de mode. Hoe hij frêle, dandyeske outfits combineert met een Snoopy t-shirt, lijkt een soort goocheltruc. Hij heeft bovendien oog voor detail: van de locatie voor zijn shows (een voormalig goederenstation, gebalsemd in rood fluweel), tot de uitnodigingen (drie zorgvuldig verpakte glazen platen met ouderwetse gravures).
En tussen de maximalistische, opulente overdaad op zijn catwalk: de replica van een jasje uit de film Wir Kinder vom Banhhof Zoo, alias Christiane F. De muziek van Bowie, en Heroes in het bijzonder, is een rode draad in die film, en op het jasje, staat in grote letters de naam van Bowie geborduurd.
Pionier
Donatella Versace is op haar eigen manier radicaal. De show, in een zielloos nieuw congrescentrum, leek geïnspireerd door de science fiction film Gattaca, en zat boordevol verwijzingen naar astronomie, astrologie en ruimtevaart (een boodschap die nog werd versterkt door een flardje Space Oddity). De eerste looks deden wat denken aan de standaard macho’s van Dirk Bikkembergs, maar daarna kreeg de show meer vaart, en leek het alsof je door een telescoop naar een fonkelende nieuwe melkweg zat te kijken. “De Versace man is een pionier,” liet Donatella Versace noteren, “en zijn ambitie is zo groot als het universum.”
Archetypes
In het algemeen blijft de mannenmode gefascineerd door archetypes. Zoals de cowboy in jeans en ruitjeshemd (in linedance-formatie bij Antonio Marras, en in spaghettiwesternversie bij Dolce & Gabbana, met muziek van Ennio Morricone). Of zoals de dandy in ribfluweel en eventueel een likje bont (héél véél bont bij Fendi). Of zoals de in zwart leder gehulde biker (bij de Belgen van Les Hommes, waar aan de achterbroekzak van sommige modellen lederen bandana’s met stalen studs bengelden.
Miuccia Prada gaf het archetype van de matroos nieuw leven, en haalde de vluchtelingenkwestie aan (want, daar kwam het op neer, ook matrozen zijn zwervers, tenzij we haar discours helemaal verkeerd begrepen hebben).
En bij Dsquared2 stond alles in het teken van een ingebeelde Japanese Boy (met de gelijknamige eightieshit van Aneka op de geluidsband, naast de intussen obligate Bowie).
Italo Zucchelli van Calvin Klein Collection rift bijna elk seizoen, met brille, op het cliché van de All American Boy. Dit keer zat er een perfect specimen op de front row: Cameron Dallas, babyface en grapjas, met bijna tien miljoen volgers op diverse sociale media. Voor de poort van Calvin Klein stonden honderden hysterische meisjes hun idool op te wachten. Wij zaten in de zaal pal tegenover Dallas, en bleven een beetje op onze honger. Misschien, wie weet, zijn we in het Justin Bieber tijdperk blijven steken.
Misser van Moncler
Missers waren er ook in Milaan. Bij Philipp Plein, voor wie het woord bombastisch is uitgevonden, zou rapper Lil Wayne optreden, begeleid door akrobatische fietsers en skaters en een volledig klassiek orkest. Na twintig seconden was de rapper weer weg, en werd het orkest aan zijn lot overgelaten. De show zelf was ergens een anticlimax. De collectie, gewijd aan superhelden, leek, zoals wel vaker bij Plein, heel klein in het gigantische Cecil B Demille decor.
De grootste misser viel te noteren bij Moncler, het Italiaanse donsjassenlabel. Thom Browne, de Amerikaanse ontwerper van de lijn Gamme Bleu, stuurde een sinistere militie terroristen over de catwalk, van kop tot teen in camouflage gestopt, met balaclavamaskers en zware laarzen. Was dat, in deze geweldadige tijden, wel zo’n goed idee? Volgens Browne was er echt niets aan de hand. Hij had alleen maar willen spelen met het idee van camouflage. Aan de wereld buiten had hij in zijn atelier geen enkel moment gedacht. Voor wie enkele weken geleden in Parijs was, tijdens of na de aanslagen, of op andere door gratuit geweld gegrepen plekken, was de show van Moncler een slag in het gezicht.
Tot slot: de komende winter ziet heel erg bruin. Of dat goed nieuws is, valt nog af te wachten. En onze favoriete shows waren, behalve Versace, die van MSGM, N°21 en Iceberg, waar na enkele mindere jaren een uitstekende ontwerper is geïnstalleerd, de in Londen gevestigde James Long.
Woensdag reist het mannenmodecircus naar Parijs.
Jesse Brouns
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
