‘Ik ben een storend element’: ons gesprek met de levende pop die je op de modeweken spot

© Wim Denolf
Wim Denolf
Wim Denolf Wim Denolf is journalist bij Knack Weekend. Liefst schrijft hij elke week over een ander thema.

De Accessible Art Fair haalde het levende Britse kunstproject Pandemonia naar Brussel. Een poging tot een interview: ‘Mijn naam verwijst niet toevallig naar chaos.’

Voor je verder leest: dit is geen interview met de Britse performancekunstenaar achter Pandemonia. Daarvan is enkel geweten dat hij aan de kunstschool druktechnieken studeerde uit fascinatie voor kunstreproducties, omdat die er vaak beter uitzien dan de werken zelf.

Verder blijft de man Banksy-gewijs anoniem en spreekt hij enkel met de pers als de 213 centimeters tellende blondine die hij rond 2009 creƫerde. In die hoedanigheid levert de kunstenaar ook sculpturen en portrettenreeksen af. Maar Pandemonia is vooral bekend als graag geziene gaste van de Londense modeweek, vernissages en kunstbeurzen zoals de Accessible Art Fair. Daarnaast had Pandemonia ook een cameo in Absolutely Fabulous en werd ze vorig jaar ingehuurd als uithangbord voor de schoenen van Camper.

‘Mijn enige angst is deflatie, dat ik op een dag leegloop. En bad hair days uiteraard. Mijn haar heeft lucht en volume nodig. Anders gaat het klitten.’

‘Mijn naam verwijst niet toevallig naar chaos, disruptie en een figuur die dingen op zijn kop zet’, vertelt Pandemonia in het gezelschap van haar opblaasbare hondje Snowy. ‘Ik weet wel zeker dat ik hier in deze ruimte (de lobby van het Brusselse clubhouse en restaurant Louise 345, WD) een storend element ben. Dat ben ik eigenlijk overal. Tegelijk is het net die ontwrichting die creativiteit voortbrengt en nieuwe ideeĆ«n mogelijk maakt. Maar op straat en de events waarop ik verschijn ben ik nog nooit uitgescholden. Bij aankomst met de Eurostar in Brussel ben ik even tegengehouden voor een veiligheidscontrole, maar verder kan ik overal vrij bewegen. Ook in China en Azerbeidzjan kreeg ik niets dan positieve reacties.’

Vanwaar de keuze voor een vrouwelijk alter ego?

‘Voor mijn maker is het de meest radicale manier om de wereld door andere ogen te bekijken. Maar ik denk dat er geen andere weg was. In de kunsten is de vrouw als thema niet weg te denken. Net als in de reclamewereld zijn het altijd vrouwen die ingezet worden om dingen te verkopen. Bijna alle grote schilders hebben vrouwen afgebeeld, bekend Ć©n onbekende. Misschien omdat zowel mannen als vrouwen er graag naar kijken, zij het dan met andere ogen.’

Je maakt zelf je latexpakjes. Erg comfortabel kunnen die niet zitten.

‘Zwijg me ervan, latex is gewoon verschrikkelijk. Maar het materiaal past wel helemaal bij een cartoon- en logo-achtig typetje als mezelf. Het is glanzend, glad, artificieel en tegelijk flinterdun, net als onze popcultuur, en latex heeft ook seksuele connotaties. In die zin prikkelt het meteen ons onderbewustzijn, waar ook de archetypes ronddwalen waaraan ik als langbenige vrouw met glanzende lokken appelleer.’

Kost het veel moeite om je klaar te maken voor je uitstapjes?

‘Niet in vergelijking met wat andere vrouwen moeten doorstaan. Ik moet me alvast geen zorgen maken over ouder worden – ik hĆ©b niet eens een leeftijd. Mijn enige angst is deflatie, dat ik op een dag leegloop. En bad hair days uiteraard. Mijn haar heeft lucht en volume nodig. Anders gaat het klitten.’

Als gefabriceerde en nadrukkelijke artificiƫle celebrity ben je naar eigen zeggen een reflectie op de media- en consumptiecultuur en de manipulatie van de werkelijkheid op de sociale media. Moeten we je serieus nemen?

‘Ach, wie zou dat nu nastreven? Dat lijkt me zo saai. Nee, ik wil vooral voor een ironische en humoristische kijk op de wereld zorgen. Dat opent hoe dan ook deuren. Humor werkt vaak veel beter om mensen te prikkelen en nieuwe ideeĆ«n te verspreiden dan een doorwrocht betoog. Zelf hoef ik trouwens niet veel te doen: dankzij de sociale media en de ontelbare foto’s en selfies van het publiek ben ik een levend en interactief kunstwerk dat onophoudelijk gereproduceerd wordt.

Blijkbaar ben ik het soort verleidelijke illusie waar onze cultuur zo van doordrongen is. Maar het is niet aan mij om te zeggen hoe mensen naar mij moeten kijken. Ik ben een doos waar iedereen zelf iets in kan stoppen. Kunstenaars die zeggen wat je van hun werk moet denken, maken trouwens geen kunst maar propaganda. Echte kunst is per definitie flexibel: je kan ze op verschillende manieren interpreteren, de kunstenaar dicteert zelf niet de betekenis.’

http://therealpandemonia.com/

https://www.accessibleartfair.com/

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content