'Toen ik in 2011 deelnam aan de Weekend Photo Award was ik nog commercieel verantwoordelijke bij A.F. Vandevorst. Ik volgde 's avonds fotografie aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen en daar ging bijna al mijn vrije tijd ook naartoe. Ik zat toen in mijn laatste jaar, maar ik twijfelde nog hoe ik het nadien zou aanpakken: fotograaf worden in bijberoep of er toch honderd procent voor gaan. Uit mijn comfortzone stappen, loslaten wat ik had opgebouwd, zelfstandige worden - zo evident was dat allemaal niet. De fotografieprijs van Knack Weekend was een kantelmoment. Ik kon er mijn eerste professionele full-frame camera mee aanschaffen en de erkenning hielp me om in mijn werk te geloven en de knoop door te hakken. Zeker in het begin was dat mijn drijfveer om aan wedstrijden deel te nemen: een oordeel krijgen en uitzoeken waar ik stond tussen andere fotografen.
Mij tot één onderwerp of discipline beperken ligt niet in mijn aard: als fotografe ben ik snel en vaak nieuwsgierig.
Het thema van de wedstrijd was 'food is fashion'. Mijn inzending was een reeks rond een keukenprinses: een schoonheid in een gouden kooi die zichzelf moet vermaken, met een knipoog naar de saaiheid van zo'n leven en het traditionele rollenpatroon. Later heb ik in mijn vrij werk wel vaker rond vrouwen gewerkt, rond hun kwetsuren en het keurslijf waarin ze gedwongen worden. Na het overlijden van mijn grootmoeder in 2013 heb ik ook afscheid van haar genomen met een reeks zelfportretten en stillevens, in haar appartement, met haar kleren en juwelen. Niet dat ik alleen maar verhalen wil vertellen over vrouwen. Ik heb ook de ruimtes van het Universitair Ziekenhuis Antwerpen gefotografeerd na de bezoekuren, en jonge acrogymnasten. Maar mijn vrij werk ontstaat wel uit mezelf en de thema's waar ik in mijn leven mee te maken krijg.
Mij tot één onderwerp of discipline beperken ligt niet in mijn aard: als fotografe ben ik snel en vaak nieuwsgierig. Het trekt me aan om modereportages te maken en dingen met mensen te doen, maar ik werk net zo graag rond architectuur en andere culturen. De contrasten daartussen zijn verfrissend. Enkele jaren geleden bezocht ik Iran met Nasser Nadjmi, de Antwerpse topchirurg die zich met zijn stichting inzet voor kinderen met een hazenlip, en meteen daarna moest ik met modellen aan de slag. Ik zal ook niet snel nee zeggen wanneer het om mensen met een verhaal gaat en de opdracht een uitdaging biedt, zoals de foto's bij de duogesprekken in dit nummer. Maar een fotograaf moet ook weten wat hij niet kan. Ik ben geen Jimmy Kets die van een ongeïnteresseerde politicus toch iets weet te maken.' (lacht)
