Paris Homme: de week van Raf Simons

De Parijse mannenmodeweek begon met een ijzersterke prestatie van Raf Simons.

Maandag, tijdens de coutureweek, debuteert Raf Simons bij Christian Dior, en op dat moment begint, allicht, een nieuwe hoofdstuk voor de modegeschiedenis. Wat doet Dior, en de Parijse ateliers, en Parijs zelf, met een man?

Allicht blijft Simons gewoon zichzelf. Zoals gisteren, toen hij in afwachting van zijn couturdebuut, de zomercollectie van zijn eigen merk showde. De zaal, een galerie in de schaduw van Place de la Bastille, was klein voor een ontwerper met zijn status (iedereen wilt naar Raf Simons), net als vorig seizoen. Het publiek zat over twee verdiepingen verdeeld, rond een atrium. En het publiek was verdeeld over twee verdiepingen.

We kregen een klassieke Raf Simons-show voorgeschoteld: zelfzeker, intens, vooruitstrevend en, alles welbeschouwd, uiterst romantisch. De ontwerper herinterpreteerde een aantal van zijn greatest hits. Pakken en krote broeken, bijvoorbeeld. Maar de focus lag op meisjesachtige jongensmode. Lange jongens die als t shorts over korte broekjes werden gedragen, en hybrides van mantels (langs de voorkant) en plooijurken, al dan niet met bloemenprint (langs de achterkant). De kapsels hadden iets van de New Romantics uit de jaren tachtig, terwijl de bloemetjesjurk misschien verwees naar getormenteerde rockster Kurt Cobain. Maar Raf Simons is geen nostalgiscus, en zijn mode spreekt vooral van nu: een tijdperk waarin de grens tussen mannen- en vrouwenmode stilaan vervaagt. En hoe sneller hoe liever.

Voor Simons showde gisten nog een handvol andere, vooral kleinere merken hun nieuwe zomercollecties. De stoet werd geopend door Tillmann Lauterbach, een Duitse ontwerper die na enkele magere jaren zijn mannencollectie opnieuw lanceert. De inspiratie kwam van een goed gedcoumenteerde reis naar China die Andy Warhol in 1980 maakte met een vriend, fotograaf Christopher Makos. Er liepen hoofdzakelijk Azoatische modellen mee, in uiterst draagbare kleren die ergens de rechte lijnen en cleane vormen van de klassieke Chinese garderobe evoceerden. Fijne materialen, een neutraal kleurenpalet.

Hardy Amies, een gevestigde Britse tailor met adres op Saville Row sinds 1946, showde vorig seizoen tijdens Pitti in Firenze. Dit keer koos creatief directeur Claire Malcolm voor de Parijse mannenkalender. Een eigenaardige keuze, aangezien Londen net dit seizoen een eigen mannenmodeweek begon. De show werd ingeleid door een film van de Israelische fotograaf Ori Gersht: een vaas met bloemen die na enkele minuten exploseert. Boem! De pakken op de catwalk waren een stuk minder explosief.

Het Japanse merk John Lawrence Sullivan van ontwerper Arashi Yanagawa showt sinds een seizoen of vier op de openingsdag van Parijs. Dit keer boog Yanagawa zich over Bauhaus. Duitsland, design en architectuur, geëvoceerd door primaire kleuren en geometrische vormen. Onze favoriet: een rode mantel in een transparant materiaal.

Nicola Formichetti maakte van Mugler een erg bijdetijds merk, met bijvoorbeeld een hyperactieve online component. Dit seizoen bleef Formichetti van het Internet: geen online previews of livestreaming. Het thema van de collectie was onderwater, want daar is geen wifi te vinden. Net als vorige keer bleven Formichetti en mannenontwerper Romain Kremer eerder voorzichtig: veel gewone pakken, die door stylingeffecten interessanter worden gemaakt dan ze eigenlijk zijn.

Christian Lacroix is net als Mugler een merk waar de stichter niet langer bij betrokken is. In het geval van Mugler doet dat het er niet zo toe: Formichetti en zijn medewerkers hebben een eigen visie, met hier en daar een knipoog naar het universum van Thierry Mugler. Mugler staat er terug als merk, al zijn de collecties niet altijd even succesvol. Bij Lacroix is de situatie schrijnend, misschien omdat Christian Lacroix zelf nooit een overtuigend mannenontwerper is geweest.

Jesse Brouns