Modeweek Parijs: “Che spettacolo!”

Onze verslaggevers in Parijs zagen onder meer Jean Paul Gaultier, Viktor&Rolf, Haider Ackermann, Cacharel, Yohji Yamamoto, Véronique Leroy en Tsumori Chisato.

In feite was de vertoning bij Jean Paul Gaultier, gisterenavond, een beetje zielig: het eeuwige enfant terrible bracht een eerbetoon aan de popsterren van de jaren tachtig, die hem destijds zo geïnspireerd hebben: Grace Jones, Madonna, Mylène Farmer, Michael Jackson, Annie Lennox, David Bowie en Jane Birkin.

De popsterren droegen veredelde versies van de kleren uit hun oude video’s. Ze werden voor de gelegenheid gespeeld door topmodellen: Karlie Kloss was Boy George, Joan Smalls was Sade, en Jessica Stam was Madonna. De Belgische Hannelore Knuts speelde eerst Annie Lennox, en daarna David Bowie (in Thin White Duke-costuum, eigenlijk van de jaren zeventig, het decennium waarin een beetje popliefhebber ook Jane Birkin en ABBA zou situeren, maar kom).

Je kon op verschillende manieren naar de show kijken — als de modeversie van zo’n cruise waar de gala-avonden worden verzorgd door charmezangers of disco-acts die al lang niet meer meetellen; of als de impliciete bekentenis van Gaultier dat hij eigenlijk een has-been is, en dat zijn beste jaren zeer ver achter hem liggen.

Of je kon ook gewoon genieten, verstand op nul, van tien minuten amusante kitsch: van het handvol vrolijke Voguers hoog op een stelling. Van de imitatoren van Kiss op de frontrow. En vooral: van disco-icoon Amanda Lear (alweer: meer seventies dan eighties) in de finale — ze lipte haar oude hit The Fashion Pack, stripte tot een roze latex badpakje, en schreed uitdagend over de catwalk (de spotlampen kleurden onderwijl in alle tinten van de regenboog). De tijd van toen, herinneringen.

De show van Viktor & Rolf, eerder op de middag, was al net zo goed een cliché: de überelegante Hollywooddiva uit de jaren dertig, die in een lange godinnenjurk (soms met stukjes spiegel) van een art-decotrap afdaalt. De meeste modellen zagen er allesbehalve elegant uit, terwijl ze op hun hoge hakken van het trapje aan het eind van de catwalk sukkelden.

“Che spettacolo!”, riep een fotograaf op het einde van het defilé van Haider Ackermann. En gelijk had ie. Zonder dat hij daarvoor Kiss-imitatoren of mannelijke dansers moet inhuren, slaagt Ackermann er ieder seizoen in om een show neer te zetten die de zaal tot tranen toe beweegt. Zeer langzaam en op de gesproken woorden van een oude klassieker van Billie Holiday schreden de modellen over de catwalk. “Some day he’ll come a long, the man I love. And he’ll be big and strong, the man I love.”

Ackermann toonde dit seizoen geen explosie van kleuren, maar een prachtige, serene collectie in zwart, grijs- en bruintinten. Met uitzondering van drie volledig witte silhouetten op het einde. De collectie was ook uitgepuurder dan anders, met nog meer nadruk op tailoring en grafische elementen. Een referentie naar twee van zijn belangrijkste inspiraties: Yves Saint Laurent en de Japanse klederdracht. Alweer een uitmuntende collectie van Haider Ackermann.

Na drie seizoenen voor Cacharel lijkt het Chinese ontwerpersduo Ling Liu en Dawei Sun eindelijk de spirit van het merk te vatten: jong, Frans en met een liefde voor prints. De collectie oogde frisser dan voorheen, dankzij felle kleuren als blauw en oranje, en bevatte enkele mooie stuks, zoals het slotsilhouet: een strapless zomerjurk met kleurrijke, abstracte print. Het geheel miste wel wat finesse.

Dit zou het seizoen van Véronique Leroy moeten worden. Technisch uitgewerkte materialen en sculpturale silhouetten domineren de Parijse catwalk, en laat dat net de sterktes van de Belgische ontwerpster zijn. Ze experimenteerde met uitvergrote, geborduurde steken (op de catwalk gedragen over een body, in de winkel gecombineerd met een nude onderjurk) en gaf een speelse maar o zo chique interpretatie van de sexy luipaardprint. Leroy is komende zomer helemaal ‘on trend’, niet dat ze daar echt om geeft.

Tijdens de show van Yohji Yamamoto, vrijdagavond, kwam plotseling een groepje soldates in kaki vliegenierspakken opdraven (Jane Birkin kirde de hele tijd op de soundtrack). De Japanse ontwerper onthulde daarmee een nieuw label: REGULATION moet volgens zijn woordvoerders gedisciplineerde mode brengen, aan schappelijke prijzen — trefwoorden; ‘orde, controle, leiding, supervisie’. Ten oorlog, dan maar.

Als we de kamertemperatuur als graadmeter nemen, dan had Maison Martin Margiela de meest zomerse show van het seizoen: het publiek smolt bijna weg in een aantal volledig in wit plastic verpakte kamers, bovendien luchtdicht gemaakt, en met felle spotlampen verlicht. De mooiste stukken — enkele de vloer aanvegende jurken –waren uitgevoerd in een licht ijsblokjesblauw (wishful thinking, misschien).

Tsumori Chisato is de Tiny van de Parijse modeweek. Vorige winter ging ze skiën, en nu ontdekt ze de landschappen van Amerika, meer bepaald: Sedona in Arizona. Een typische Chisato-collectie vol lieflijke prints, maar niet haar beste werk (met uitzondering van een wijde plastic regenjas).

Van onze verslaggevers in Parijs, Jesse Brouns en Ellen De Wolf.