Onze verslaggever in Milaan brengt verslag uit van het hernieuwde debuut van Jil Sander, na zeven jaar Raf Simons.
Tijdens de vorige modeweek in Milaan, eind februari, werd Raf Simons door zijn werkgever Jil Sander aan de deur gezet. De ontwerper moest plaats maken voor Sander zelf, die op haar 68ste een zoveelste comeback waagde: voor de tweede keer bij het bedrijf dat ze ooit zelf had opgericht.
Tijdens de laatste, ingetogen-maar-tegelijk-spectaculaire show van Simons voor het merk, liet Yves Saint Laurent weten dat Hedi Slimane dat huis zou vervoegen als artistiek directeur. Het was een mooi staaltje van powerplay in de mode, en een dag die allicht de (gespecialiseerde) geschiedenisboeken haalt.
Drie maanden later staat Simons aan het hoofd van Dior en is het hernieuwde debuut van Sander niet meer dan een voetnoot: een spektakel voor ramptoeristen, in zekere zin. Anderzijds is het tijdens de mannenmodeweek de enige show met nieuwswaarde (Slimane toont zijn mannendebuut voor het herdoopte Saint Laurent Homme volgende week alleen aan kopers, en niet aan de pers). Er was de voorbije maanden veel te doen over de leeftijd van Sander. Zou de ontwerpster niet beter gewoon rentenieren?
Maar dat is naast de kwestie: de modesector wordt gedomineerd door dinosaurussen, vaak ouder dan Sander. De echte vraag was of Jil Sander nog iets nieuws te vertellen had. De Belgische pers in Milaan (slechts een persoon: wijzelf) was dit keer niet uitgenodigd. Het merk, mailde een woordvoerder, verkoos zich te concentreren op markten met een groter potentieel, met onze verontschuldigingen en bla bla… Enfin, we zijn vanmorgen uiteindelijk toch binnengeraakt. De show vond zoals gewoonlijk plaats in het hoofdkwartier van het merk, een maagdelijk witte ruimte met verhoogde catwalk.
“De Jil Sander-man evolueert,” liet de ontwerpster weten in een perscommuniqué. “Hij is geïnteresseerd in vorm en in het formele, in het definiëren van zichzelf en het vormen van zijn voorkomen.” “Hij leeft in de vierde dimensie, surfing while moving in fluid constellations. Altijd op de juiste plek op het juiste moment, altijd presentabel. Het lichaam is het kantoor, zijn outfit: het hoofdkwartier; zacht pulserend ritme, elektrische intuïtie, impeccabele geest.” (Het klonk vooral alsof er iemand op dat hoofdkwartier van Sander te veel weed had gerookt).
Evolueert de Sander-man ook echt? Ja en neen: de collectie greep terug naar het minimalistische vocabularium waarmee de Duitse ontwerpster haar naam heeft gemaakt (marineblauwe en beige pakken, met of zonder mouwen). Maar er was ook geen duidelijke breuk met het imago dat Raf Simons aan het merk had gegeven – een aantal oversized bermuda’s had een hoog Raf-gehalte, en de Mondrianeske kleurencomposities en geometrische prints konden worden gezien als een verwijzing naar de Picasso-obsessie van Simons (in het communiqué wordt verwezen naar kunstenaars Robert Mangold en Blinky Palermo).
Sander is, kortom, trouw aan zichzelf. Maar anderzijds pretendeert ze ook niet dat het merk de voorbije zeven jaar niet bestaan heeft. Een zachte evolutie eerder dan tabula rasa.
Jesse Brouns
