25 september. En plotseling heeft Issey Miyake een modemoment — de pleats van de Japanse meester worden dit seizoen in Milaan overal geciteerd, zoals bij Jil Sander op zaterdagnamiddag, en bij Marni (foto) op zondagochtend. Ontwerpster Consuelo Castiglioni transformeert de plooitjesstof tot jurken die evengoed thuishoren op het Afrikaanse platteland als gewikkeld om een standbeeld in een museum voor oude Griekse kunst.
Castiglioni heeft ook opvallende tassen, die als riemen rond de outfits hangen. De collectie werkt het best in neutrale kleuren, wit of smaragdgroen. De fans van Marni zullen allicht dol zijn op de prints, maar voor de occasionele toeschouwer lijken ze toch wat muf, zeker wanneer Consuelo Castiglioni ze combineert met paillettes. Maar al bij al, een hoogtepunt in een zwakke modeweek.
Domenico Dolce en Stefano Gabbana zijn vol van de Tropico Italiano, een territorium dat in geen enkele atlas terug te vinden is, maar dat volgens de ontwerpers reikt van Napels tot Sicilië. De collectie zit vol met symbolen die volgens Dolce e Gabbana deel uitmaken van ons dagelijks leven, maar die tegelijk ook typisch zijn voor de streek — voedsel, religie, kleuren, bloemen, familie, ijsjes en pizza. En Tarantella, the sound of Napoli.
Er zijn ook nagemaakte valse t-shirts, waarop de zin DG la vera copia staat geborduurd (‘de echte kopie’).
MSGM, het merk van Massimo Giorgetti (die sinds vorig jaar ook Pucci ontwerpt) hoort met N°21 en Andrea Pompilio tot het beste wat Italië voortbrengt aan hedendaagse mode. De stijl van MSGM en co is jong en gemakkelijk draagbaar, met een hoog street-quotiënt, en dus ver verwijderd van de glam en glitter van old-school Italiaanse mode.
Giorgetti mixt naar hartelust, en combineert dit seizoen bikershorts of joggingbroeken in neopreen met ruffels en plooien. En ook bij MSGM zijn er prints van vers fruit. De lente smaakt zoet.
21 september. Gucci opent de modeweek van Milaan. De titel van de show is Magic Lantern, en het oude goederenstation baadt in rood licht, opgelicht door felle flitsen. De sfeer is tegelijk dreiegnd en sereen, en de meisjes zijn als elegante spoken met liefdesverdriet, op de dwaal in een nachtclub uit de seventies. Op de soundtrack leest Florence Welch flarden William Blake.
Van Gucci naar Gigi. En naar Max Mara. Gigi Hadid wordt verwacht voor een receptie in de flagshipstore van het merk. In de winkelwandelstraat staan een paar honderden tieners te gillen. Gigi in gouden jurk poseert voor selfies, neemt de trap naar de eerste en dan de tweede verdieping van de winkel, en dan weer naar beneden. Meer selfies.
Peter Dundas spreekt van Bollywood en sprookjes van 1001 Nacht en westerns in zijn show voor Roberto Cavalli. In vergelijking met Gucci 2016 lijkt Cavalli bijna (met de nadruk op bijna) minimalistisch.
Philipp Plein heeft een pretpark uit de jaren vijftig nagebouwd, met ijskarretjes, een gespierde tuinman, een carrousel, gigantische paddestoelen, zangeres Fergie, rapper Fat Joe en een stralende Paris Hilton, die meestapt als model. En dan is er nog de front row. Wij zitten naast K3. Ze dragen zwart leder, denim en gouden kettingen, in de traditie van Versace in de nineties, en Moschino door de ogen van Jeremy Scott. Op het eind heeft de ontwerper een boodschap. Vanaf volgend seizoen showt hij niet langer in Milaan, maar in New York. Bye, bye Italia.
Nog meer dieren en exotische planten, bij de eerste presentatie, in de tuin van een statig palazzo, van Kalmar.
Max Mara neemt de modekaravaan mee naar het Braziliaanse regenwoud: Gigi en Bella en co dragen plantenprints, en truien met reusachtige kikkers en andere dieren. De muziek is zacht en zwoel — Baby, van de Braziliaanse sixtiesgroep Os Mutantes.
En ook exotisme bij de presentatie, op de binnenplaats van een al even statig palazzo, van accessoiremerk Furla.
Bij Pucci is sinds vorig jaar Massimo Giorgetti aan de slag, de man achter veredeld streetwearlabel MSGM. Voor Pucci is dat goed nieuws. Onder het bewind van Peter Dundas (intussen veel beter op zijn plaats bij Roberto Cavalli) was de mode van Pucci zwaar en pretentieus geworden. De nieuwe Pucci is minder chic, en veel jonger — fris en elektrisch, met spaarzaam gebruik van de prints waar het label in de fifties en sixties zoveel ophef heeft gemaakt.
Bij Moschino weerklinken de Carpenters en het Love’s Theme van The Love Unlimited Orchestra. Jeremy Scott laat zich inspireren door de cut out paper dolls met knip- en plakbare kleertjes. Een show in trompe l’oeil, en het geweldig amusante hoogtepunt van de week tot nog toe.
Fendi, dat in bont is gespecialiseerd, ziet de zomer licht (bont onder de tropenzon is geen pretje, en zelfs in het makke herfstzonnetjes van Milaan gisteren begonnen we al bijna te zweten bij het zicht van een vrouw op de frontrow in vuistdik, knalrood fourrure).
Prada showt in hetzelfde decor als tijdens de mannenshow in juni, een door Rem Koolhaas ontworpen gevaarte van stainless steal. De aandacht van de kleren wordt afgeleid door een op een dozijn schermen geprojecteerd filmpje van David O. Russell, de regisseur van American Hustle en Silver Linings Playbook (een nieuw schoolvoorbeeld van een reclamefilmpje dat zich, geheel ten onrechte, vermomt als kunstwerk). En de collectie? Typisch Prada, met referenties naar huisvrouwen, en veel veren. En de stemmen van Diana Ross en Donna Summer a capella.
De modeweek van Milaan is halverwege. Onze dag begint in het betonnen Teatro Armani van architect Tadao Ando. De architectuur is kil en streng, maar Giorgio Armani, zo suggereert de uitnodiging, is één en al “charmani”. De show is typisch Armani, modern, maar dan vanuit het perspectief van de late twintigste eeuw. Charming? Mja, zo gezien wel. Serena Williams, die ook al bij onder meer Gucci was, zit front row. Volgende week toont de ontwerper zijn nevenlijn Emporio Armani uitzonderlijk tijdens de Parijse modeweek. Benieuwd wat dat zal opleveren.
Sportmax showt na Armani aan de andere kant van Milaan en de show is net begonnen wanneer we toekomen. Een uitstekende roundup van wat op dit moment fris is in de mode, met Janet Jackson op de soundtrack.
Een van de mooiste shows van de week is die van Marco De Vincenzo. Het uitgangspunt voor zijn collectie was een oude postkaart van de riviera. De Vincenzo, een relatief jonge ontwerper met de financiële backing van luxegigant LVMH, heeft oog voor kleur. Als de Italiaanse mode een toekomst heeft, dan maakt hij er absoluut deel van uit.
Rodolfo Paglialunga is sinds 2014 creatief directeur van Jil Sander. Hij verving er Jil Sander zelf, na een glorieperiode voor het merk onder het bewind van Raf Simons. De comeback van Sander duurde slechts even: ze trok zich terug om zich te ontfermen over haar zieke partner. Paglialunga, die eerder Vionnet opnieuw op de kaart zette, bouwt verder op Sanders erfgoed. Het resultaat is minder sterk dan bij Raf Simons destijds, en het label geeft niet echt meer de toon aan. De collectie voor komende zomer is beeldig, maar tegelijk ook schatplichtig aan Vetements (de brede schouders) en Issey Miyake (het plooiwerk). Mode, met andere woorden, die net op tijd komt, maar niet vooruit loopt op de tijd.
Jil Sander designed by Rodolfo Paglialunga.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier