Het gaat momenteel in Milaan vooral over schoenen. Die aan onze voeten (stevige bergbottines van Visvim, of is dat too much information?), en die in de vaak palatiale showrooms van twee dozijn merken.
De schoenen van Santoni worden sinds dit seizoen ontworpen door een intern team. De looks leunen dichter dan vroeger aan bij de mannenschoenen van het merk: loafers, Oxfords, rijglaarzen, met craquelé afwerking en andere vintageaccenten, in eerder mannelijke kleuren als cognac en bordeaux.
Ook Fratelli Rossetti buigt op zijn roots in mannenschoeisel. België blijft een bijzonder belangrijke markt voor het merk, dat in de nabije toekomst overweegt om er een derde winkel te openen, in Knokke. De viriele kant van Rossetti wordt ook uitgespeeld in de presentatie: twee modellen in strenge pakken, met bibliothecaris-bril en veterloze mannenschoenen aan de voeten.
En nog schoenen…
Stuart Weitzman, een Amerikaans merk, lanceert een nieuw label: SW1 (naar de Londense postcode, en de initialen van de stichter). De creatief directeur is Alvaro Gonzalez, voormalig designdirecteur accessoires bij Jimmy Choo (hij ontwierp er onder meer de handtassen). Een collectie geïnspireerd door de architect Santiago Calatrava en art deco uit de jaren dertig.
Geox zet zijn samenwerking verder met Patrick Cox. In de jaren tachtig en negentig was de Canadese ontwerper bijzonder geliefd in modemiddens, maar sindsdien was de man een beetje op een dwaalspoor geraakt (hij opende blijkbaar zijn eigen patisserie). Voor Geox brengt hij hedendaagse adaptaties van zijn eigen klassiekers. Het merk lanceert komende winter ook een kleine denimlijn. Aha.
Giorgio Armani presenteert zijn accessoires in een gestroomlijnde suite van het onlangs geopende Armani Hotel in via Manzoni. De maestro heeft een ponyledermoment.
Van het défiléfront
We zagen gisteren ook een aantal catwalkshows. Waaronder Just Cavalli, de herrezen nevenlijn van Roberto Cavalli: wildedierenprints, bonkende disco uit de luidsprekers (I’m Bustin’ Out van Nona Hendryx), zilver, lurex en bont. De tijd van toen/herinneringen/aan pronkerige dingen.
Maar dus toch vooral luipaarddessins (op de catwalk: een tapijt met discrete Cavalli-signatuur; maar ook om de schouders van nogal wat dames in het publiek). Er lopen ook jongens mee, in eerder coole glitterschoenen.
’s Avonds was er Versace, en daar zat het publiek als Smurfen onder blauwe spotlampen. Donatella Versace is nog nostalgischer dan Cavalli: ze herinterpreteerde de laatste collectie van Gianni Versace, voor die in Miami werd vermoord, anno 1997. In het Ritzhotel in Parijs showde Versace toen een collectie gebaseerd op het Bizantijnse kruis. De gotische glitter van 2012 blijft redelijk trouw aan die van vijftien jaar geleden.
Glitterkruistekens
De show opent met zwarte jurkjes met geïncrusteerde blinkers, vaak in de vorm van kruisen. Een geel topje met een reusachtige glittercrucifix, een aantal jurken met een fotoprint van Bizantijnse kruisen en enkele van Gianni gerecycleerde stukken waarover de letters uit de naam Versace zijn gestrooid, kunnen niet echt overtuigen (het zijn louter relieken).
Maar de finale is fantastisch: een kruisvaart met als horrorfilm-actrice Barbara Steele opgemaakte modellen, in verblindende ridderrobes. Door de luidsprekers klinkt Tainted Love in de versie van Soft Cell: “But I’m sorry I don’t pray that way.” Nog meer nostalgie voor onze laatste afspraak, in het vlaggenschip van het uitstekende merk Mauro Grifoni, waar plaats is gemaakt voor een fotogalerie. In een gang van de zaak was een preview te zien van ‘Diana Vreeland After Diana Vreeland’, een tentoonstelling die vanaf begin maart loopt in Palazzo Fortuny in Venetië: smaakt naar meer.
Jesse Brouns
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier