Een debutant in Parijs: zo verliep de eerste modeweek van Cyriel Bourez

Hoe ziet het leven eruit van een jonge Belgische ontwerper die voor het eerst naar Parijs trekt om zijn collectie tijdens de modeweek voor te stellen? Dat is hopen op zo veel mogelijk afspraken, veel contacten leggen en, indien nodig, een snelle reparatie. Een dag in het spoor van Cyril Bourez.

In de Parijse showroom 09:30 uur

Het is eind juni, Parijs leeft op het ritme van de mannenmodeweek. In de grote hal van de Esmod-modeschool, in de rue Cathérine de la Rochefoucauld, presenteert Cyril Bourez zijn collectie voor lente-zomer ’23. In de collectieve showroom van Untitled heeft hij naast dertien andere ontwerpers zijn kleren op een rek gehangen. Om het gloednieuwe merk bekend te maken bij de professionals, wandelen er ook twee modellen mee rond.

Cyril Bourez organiseert nog geen defilé, daar is het te vroeg voor. Zijn merk staat nog in de kinderschoenen, maar hij pakt de zaken ernstig aan. Negen dagen lang legt hij hier zijn collectie Hommes en Femmes uit aan belangrijke aankopers die uit alle hoeken van de wereld komen. Het zijn afgevaardigden van Parijse en Amerikaanse warenhuizen zoals La Samaritaine, Au Printemps, Galeries Lafayette, Neiman Marcus, Bergdorf Goodman en trendy boetieks in Seoel, Chicago, Los Angeles of Dubai. Hij heeft al zo’n zeventig afspraken achter de rug en nog een twintigtal te gaan. Niet slecht voor een eerste keer.

Bourez weet dat zijn collectie vrij ‘niche’ is, en dat het voor een boetiek altijd een uitdaging is om een jonge ontwerper die net begint, in huis te halen. Het gaat immers over vrij dure stukken, die ambitieus van constructie zijn, gemaakt van mooie materialen, in Europa, in kleine hoeveelheden. Dat alles verklaart de hoge prijs.

10:00 uur

Op het scherm meldt zich een Japanse koper aan. Bourez gaat met hem in videogesprek en beschrijft, in vloeiend Engels, zijn thema voor lente-zomer ’23. Hij legt uit dat het zijn bedoeling was om de constructie van elk kledingstuk te laten zien. Hij neemt een hanger uit het rek, gaat in op details, toont de materialen: “Een Engelse katoen, een Japanse jersey, een biologische katoen uit Portugal.” Hij keert een jasje om en laat terloops vallen dat hij al samenwerkte met een van zijn stoffenleveranciers toen hij nog bij Lanvin aan de slag was.

10:17 uur

Het gesprek is afgelopen, maar voor we verdergaan, wil Cyril Bourez eerst een etiketje vastnaaien dat dreigt los te komen. Dit kan niet wachten, hij houdt niet van ‘bijna goed’ en hij pakt zijn naaigerei. Het zit in een transparant tasje, “want het is belangrijk om onmiddellijk te zien wat erin zit” – garen van alle stukken in de collectie, spelden, naalden, een schaar, een plastic vingerhoedje, veiligheidsspelden. Ziezo, dat zit weer goed, een paar kleine steekjes hechten en het zwarte label met witte letters zit weer vast.

Hij lacht als ik hem vraagt of hij gestrest is. Hij geeft niet die indruk, maar ik begrijp dat stress zich bij hem diep vanbinnen verbergt. “Op rare plekken”, zegt hij met een knipoog. Hij vertelt dat hij goed georganiseerd is. “Ik heb geen keuze, ik werk sinds september 2020 tegelijkertijd aan mijn eigen collectie en bij La Cambre als assistent bij de tweedejaars.”

11:00 uur

Een model heeft zich omgekleed en toont een andere look aan de aankoper van twee grote Amerikaanse warenhuizen. De ontwerper maakt van de gelegenheid gebruik om erop te wijzen dat enkele van zijn 21 stukken in het zwart zijn uitgevoerd. “Bepaalde stukken, die complex zijn van constructie, verkopen beter als ze in het zwart zijn gemaakt, omdat ze dan makkelijker te dragen zijn. Bovendien is zwart al sinds de middeleeuwen een symbool voor rijkdom.”

Hij beseft dat je een beetje gek moet zijn om vandaag een eigen lijn te starten, maar hij heeft er goed over nagedacht, zegt hij: “Het is een van de positieve gevolgen van de pandemie: je weet dat iets moeilijk is en zelfs een beetje gek, maar als je iets echt heel hard wilt, moet je er helemaal voor gaan.” In zijn geval betekent dat “een plan hebben, het concreet maken en het laten groeien”.

“Ik heb voor mezelf uitgemaakt dat kleding maken is wat ik wil doen, en ik zal die keuze blijven verdedigen. Omdat ik nog aan het begin sta, is het wat moeilijk om precies uit te maken tot wie ik me richt met mijn collectie. Maar ze is bedoeld voor mensen die een zekere modecultuur hebben en die merken dragen waar ik zelf van hou, zoals Undercover, Raf Simons en Craig Green. Mensen die echt van mode houden, die niet vallen voor een groot logo op een hoody, maar die kleren willen dragen waarmee ze uitdrukken wie ze zijn. Ik zeg niet dat ik kunst maak, want kleren blijven gebruiksvoorwerpen, maar het gaat in die richting.”

Zijn ontwerpen hebben een beetje een Engels trekje. “Ik vind dat er in de materialen en in de aanpak een zachtheid zit in de mannelijkheid die je associeert met een bepaalde Britse visie.” Zijn referenties variëren van Virginia Woolf tot Hugh Grant en Pete Doherty. Tussen de liefdevol gekozen materialen zit een stof die in Engeland is vervaardigd, en het etiket draagt van ‘The British Millerain outerwear fabric’, met een belangrijk opschrift: ‘…met behulp van de ervaring die zes generaties lang is doorgegeven en die u sinds 1880 beschermt tegen de elementen van de natuur’. Bij Cyril Bourez is de binnenkant even verzorgd als de buitenkant.

In de metro van Parijs 12:40 uur

Bourez wil een snelle lunch halen. Hij klapt zijn laptop dicht, waarop hij bezig was de productie van de wintercollectie te regelen, en de verkoop en promotie van de volgende zomercollectie.

Hij vertelt hoe hij in Lille, waar hij opgroeide, zijn eerste naaimachine kreeg toen hij zestien was. Hij twijfelde toen nog of hij journalistiek dan wel politieke wetenschappen zou gaan studeren “uit een liefde voor het woord”. In 2011 – hij was toen twintig – schreef hij zich in bij La Cambre Mode(s) in Brussel. Hij kon stage lopen bij Christian Wijnants, Jacquemus, Paco Rabanne, Y/Project en Acne. Nauwelijks afgestudeerd, trad hij in 2018 toe tot het team van Lanvin, waar hij Sami Tillouche – ook een Belg en ooit winnaar van de Gouden Spoel – bijstond op de afdeling breiwerk. Maar toen Raf Simons hem voorstelde om zijn team te komen versterken, moest hij niet lang nadenken. Daar ontdekte hij “hoe je bergen kunt verzetten, hoe je onbevreesd alles kunt aanpakken. Je leert er te anticiperen en producten te ontwikkelen met zeer goede fabrikanten in zeer mooie materialen.” Maar van Raf Simons leert hij vooral het essentiële: “Een manier van kijken, bij je standpunt blijven en van bij het begin een beeld en een silhouet opbouwen.” In april 2021 zei hij tegen zichzelf dat er “na Raf geen ander noch een elders kon zijn”, omdat hij zijn droom had verwezenlijkt. Het enige dat hem dan nog restte, was zichzelf lanceren en Cyril Bourez vinden.

Bij de AZ Factory-pop-up 13:15 uur

De AZ Factory-boetiek, een pop-upversie voor de zomer in de rue des Minimes, toont de 33 unieke en exclusieve silhouetten die Cyril Bourez heeft ontworpen voor dit huis, dat nog steeds rouwt om de dood van zijn stichter, Alber Elbaz. Met een gezonde dosis humor heeft hij de codes hernomen die de grote couturier zo dierbaar waren – “ruches, volume, generositeit, een vrolijke en levendige visie op chic en glamour”. Hij heeft ze naast sportkleding en vintage Hawaïaanse overhemden gezet, gecombineerd tot een kant-en-klare garderobe met een ‘atletische couture’-esthetiek. Het maakt dat Bourez onbevangen naar dameskleding is gaan kijken, dat hij geleerd heeft “om instinctief te werk te gaan”.

In de straten van Parijs 16:34 uur

Als hij een uur of twee volledig vrij was, zoals nu, wat zou hij dan doen? “Ik zou research doen op mijn computer om mijn volgende collectie voor te bereiden. Of ik zou in een café een boek gaan lezen…” We trekken naar de Bourse de Commerce, waar de Pinault-collectie te zien is en de tentoonstelling A Second of Eternity. In de volledig met aluminiumfolie beklede kamer zal hij, in dit collectief bedoeld werk van kunstenaar Rudolf Stingel, zijn stempel drukken en subtiel een speld plaatsen, net boven ooghoogte.

Andam Awards In het Palais Royal 18:45 uur

Voor zijn laatste afspraak van de dag wandelen we naar de tuinen van het Palais Royal. Hier vindt de uitreiking plaats van de ANDAM Fashion Awards, een prestigieuze internationale wedstrijd. ‘Le tout Paris’ van de mode komt ernaartoe, de perfecte plek dus om te netwerken. “Als je pas begint, heb je het idee dat je niets mag missen, dat alles nodig en nuttig is, zowel netwerken als wat zich afspeelt in het dagelijks leven. Je moet dus leren nee te zeggen tegen bepaalde evenementen… Dankzij La Cambre heb ik het geluk dat ik een netwerk heb van vrienden, eerder dan van professionelen. De Belgen hebben altijd hun collecties gepresenteerd op de Parijse modeweek, zoals ook de Japanners dat doen. Daarom heeft deze modeweek zo’n grote kwaliteit”, zegt hij, met een knipoog. “Ik denk ook dat het ons toelaat om niet te veel in ons besloten kringetje te blijven, de mode is al zo’n kleine wereld…”

Het is tijd voor de proclamatie; er is applaus, er zijn tranen van vreugde en van teleurstelling. Misschien zal Bourez hier ooit bij de laureaten op het podium staan. “Het is in Parijs dat je moet zijn,” benadrukt hij, “het is hier zoveel spannender dan in Brussel.” Toch staat hij op het punt de lichtstad te verlaten, zij het zonder spijt: “Het is leuk om terug te gaan naar Brussel, om weer een beetje naar de achtergrond te kunnen verdwijnen en mezelf te beschermen.”

Overmorgen zal Cyril Bourez zijn collectie opvouwen, zijn koffers pakken en de trein nemen naar het Zuidstation, hij moet aan zijn herfst- wintercollectie van 2023 beginnen. En in zijn studio in het Groot Godshuis, nabij het Sint-Katelijneplein, zal hij zich toeleggen op het volgende hoofdstuk van zijn verhaal.