Cas & the Gang: kinderen die buiten het ‘perfecte plaatje’ vallen, poseren als pro’s

Niemand is perfect, al doen glanzende modefoto’s dat soms geloven. Jessica Vereecken, moeder van Cas, besloot dat het hoog tijd werd om ook kinderen die buiten het ‘perfecte plaatje’ vallen in te zetten voor een stoere kledingshoot. Of ze nu een hoorapparaat hebben – zoals Cas – of een kunstbeen, één ding hebben ze gemeen: a whole lotta attitude.

Mijn kind, schoon kind’, lacht Jessica Vereecken (36). ‘Dat denkt elke mama, toch?’ Dus trok ze met haar fotogenieke zoon Cas naar een modellenbureau. ‘Hij heeft af en toe een opdracht en stond ondertussen al voor de lens van een paar topfotografen. Maar niet zo veel als we hadden verwacht. Een fotograaf wilde graag foto’s van hem maken omdat hij mijn zoon uniek en speciaal vond, maar dan gewoon voor zijn eigen portfolio, niet voor klanten. Er wordt niet expliciet gezegd dat het met zijn hoorapparaten te maken heeft, maar zo voelt het wel aan.’ Cas is inderdaad uniek en speciaal, vertelt Jessica. ‘Hij was tweeënhalf toen hij op een ochtend wakker werd en niets meer hoorde. Heel plots. Dat was heel traumatisch. Hij had al wat gezondheidsproblemen gehad, maar dit was anders. Hij was ook nog zo klein, en zo kwetsbaar, hij zat gevangen in zijn eigen lijfje. Er volgden heel wat onderzoeken, opnames en operaties. Het is nog altijd een beetje een mysterie waarom het zo plots gebeurd is, maar we weten ondertussen wel dat hij een structurele afwijking in zijn binnenoor heeft. Rechts is hij diep doof en hoort hij niets meer, daar heeft hij een cochleair implantaat. Links hoort hij nog een aantal percentages en draagt hij een gewoon, maar heel sterk hoorapparaat. Cas is dus niet doof, maar zeer slechthorend.’

Ook als ouder is het natuurlijk ontzettend schrikken, vertelt Jessica. ‘Op die negende oktober 2013 werd mijn leven definitief opgedeeld in een voor en een na. Mijn vader was twee maanden eerder overleden, dus ik was volop aan het rouwen toen Cas doof wakker werd, maar dat schoof meteen naar de achtergrond. Plots draaide alles rond mijn kind. Want van de ene dag op de andere is je kind niet meer ‘normaal’. Zo dacht ik toen nog, in die termen. Dat is vandaag anders. Mijn idee van wat ‘normaal’ is, is aangepast. Ik heb een kind met bagage, een kind met een kleine imperfectie, maar verder is hij heel gewoon. Al is hij uiteraard ook uniek, zoals elk van ons.’

DE NORM EN HET TABOE

Het was Cas die Jessica op het idee van Tiny Imperfections bracht. ‘Als je om je heen kijkt, in het straatbeeld, in advertenties en series, in bladen, zie je alleen ‘normale’ kinderen. Als er al eens een atypisch kind getoond wordt, is het ook meteen als statement. Om het ’taboe’ te doorbreken. Een lastig idee vind ik dat, dat het nog altijd taboe is om niet aan de norm te voldoen. Raar ook, want ‘normaal’ bestaat niet en elk van ons is imperfect. Dus wat als we nu eens onze definitie van ‘normaal’ opentrekken, zodat kinderen met een imperfectie daar gewoon in passen?’

Jessica’s ervaringen in de modewereld deden haar vermoeden dat Cas niet het enige fotogenieke kind is dat op een soort onzichtbare muur botst. ‘Ik zag het zelfs gewoon in mijn omgeving. Gus, die in een rolstoel zit, Kaat, die een chromosomale afwijking heeft, Emiel met achondroplasie (dwerggroei), het zijn stuk voor stuk coole, boeiende en fotogenieke kinderen. Zo ontstond het idee van deze modeshoot. Ik contacteerde een aantal fotografen, en Ahmed Bahhodh, bekend om zijn modereportages met kinderen, was meteen enthousiast. Ik ging nog op zoek naar een extra model en vond zo Roseline, bij wie nog maar acht maanden geleden een been geamputeerd werd. Iedereen die heeft meegewerkt, heeft dat gratis gedaan, van stylistes en visagist over de Belgische merken tot de locatie, Bar Brutaal. No money, only kindness. ‘

Mensen wakker schudden, dat is wat Jessica met dit initiatief wil doen. ‘Weet je, wij hebben als mensen de neiging om alles te definiëren, iedereen in hokjes te steken en grenzen op te leggen. Dat creëert veiligheid, vermoed ik, om onze kwetsbaarheid te overzalven. Maar we staan niet stil als maatschappij en als mensen, we evolueren. Daarom dat ik mensen aan de oren wil trekken. Iemand met een beperking is veel meer dan alleen die beperking. Die persoon heeft een karakter, is misschien wel creatief of koppig, heeft voorkeuren en talenten, en die beperking is maar een klein deel van wie hij of zij is. Vandaar ook een modeshoot, om te tonen dat dit gewoon coole kinderen in leuke kleding zijn. Met een tiny imperfection, maar ook niet meer dan dat. Ik begrijp hoe mode en reclame werken. Puur commercieel wil een merk dat zijn potentiële klanten een tijdschrift openslaan en een mooi beeld zien van een kind in hun kleding zodat alle ouders die dat zien, denken: dat wil ik ook voor mijn kind. En daar zit ‘m de sleutel, denk ik. We gaan ervan uit dat als je een jongetje in een rolstoel ziet, je alleen maar die rolstoel ziet en niet denkt: wat een leuke trui of wat een tof kapsel. Maar is dat zo? Zijn we zo beïnvloedbaar en oppervlakkig? Zo snel van ons stuk gebracht?’ Daarom deze reportage, als statement. Al heeft Jessica het daar eigenlijk wat moeilijk mee. ‘Natuurlijk is dit een statement, maar tegelijk vind ik het erg dat dat statement nog nodig is.’ Het ding is, benadrukt Jessica, dat Gus, Kaat, Cas, Roseline en Emiel geen uitzonderingen zijn. ‘We zijn niet alleen. Heel wat kinderen hebben imperfecties. Soms is dat een fysieke beperking, soms is het gewoon een leerprobleem. Ik ben echt niet de enige moeder die al veel uren en dagen in het UZ heeft doorgebracht en twee keer per week naar het revalidatiecentrum moet met haar kind.’

Dat haar zoon slechthorend werd, heeft zijn én haar leven veranderd. ‘Ik denk in voor en na, ja. Maar niet per se negatief. Wat we meegemaakt hebben, maakt ons leven rijker. Ik leef bewuster, denk ik. En ik ben dankbaar voor wat ik heb. Minder zorgelijk over alledaagse dingen, ook. En als Cas een moeilijke dag heeft, raad ik hem aan om zijn rug te rechten en zijn denkbeeldige kroon op te zetten. En als het écht eens niet gaat, mag hij zijn ‘oortjes’ afzetten. Elk nadeel heeft zijn voordeel.’