Waarom accessoires steeds duurder worden

En vooral; waarom wij ze blijven kopen.

Waarom worden accessoires steeds duurder? En vooral: waarom blijven we ze nog steeds kopen? Wat volgt is geen veroordeling, louter een helder moment van een slachtoffer.
Van hogeschoolstudent tot huismoeder; elke trendbewuste vrouw lijkt momenteel wel de Willow sneakers van Isabel Marant aan haar voeten te hebben. Sneakers met een ingebouwde hak, volledig in het suede. Sneakers van 450 euro. Sneakers die, als we onze inwendige grootmoeder aan het woord laten, wellicht geruïneerd zijn na een fikse regenbui.

Waarom hebben we er geen probleem mee om een schoenenkast ter waarde van een kleine auto te bezitten? Of laten we een handtas waarmee we makkelijk een Foster Parent kind door de puberteit kunnen sturen achteloos aan onze onderarm bengelen? Onze lonen zijn misschien gestegen, maar de prijzen van accessoires des te meer.

Manolo Blahniks, een koopje? Wanneer we het over schoenen hebben, denken we automatisch aan Carrie Bradshaw, het Sex & The City personage dat de Manolo Blahniks op de kaart zette. Haar dierbaarste -en tegelijkertijd ook duurste- paar waren een paar blauwe satijnen pumps met een diamanten detail die toen 525 dollar (of omgerekend 396 euro) kostten. Een goede prijs vandaag de dag, al wil Manolo-opperhoofd George Malkemus daar niet van horen. “Vroeger waren Manolos de duurste schoenen ter wereld”, vertelde hij aan Women’s Wear Daily. “De prijzen lagen toen zelfs nog rond de 396 dollar. Maar plots gingen prijzen elders de hoogte in, en werden onze schoenen bezien als ‘een koopje’. Daar was ik echt ondersteboven van. Ik zie Manolos echt niet als een koopje”, aldus Malkemus.

En toch. Hoewel 396 dollar (omgerekend 298 euro) nog steeds veel geld is dagen wij u uit een paar designerpumps te kopen met 300 euro op zak -die twee extra eurie doen we u cadeau. Als u weet dat Gucci loafers 450 euro kunnen kosten en u voor een lederen Lanvin balletschoentje 345 euro mag neertellen kan u zich wellicht voorstellen wat hun equivalenten met hak op het prijskaartje hebben staan.

“Ja, de prijzen zijn enorm de hoogte in geschoten”, zegt Daniella Vitale van de luxueuze Amerikaanse multimerkenwinkel Barneys aan Women’s Wear Daily. “We hebben nog wel enkele ballerina’s van Fendi die 396 dollar kosten en ik denk dat Rochas ook een loafer voor 396 euro aanbiedt, maar ik moet zeggen dat dit wel uitzonderingen zijn. 396 dollar voor een designerschoen, daar kom je vandaag echt niet meer mee toe.” En het schijnt mensen ook niet te kunnen schelen. Enkele limited edition Louboutins, die voor 4000 dollar over de toonbank gingen, waren bij Barneys op slechts enkele dagen uitverkocht. Positief voor de business zou u denken, maar dat zit toch anders. Volgens Vitale is het succes van de schoenenindustrie immers gebaseerd op het simpele feit dat mensen meerdere paren schoenen kopen. “Het probleem is nu”, vertelt Vitale, “dat als de prijzen zodanig blijven stijgen, mensen minder geneigd zullen zijn om veel schoenen te kopen. En dat wil niemand”, aldus Vitale een tikkeltje dramatisch.

Handtassen: de harde realiteit U leest ons niet verklaren dat designertassen vroeger goedkoper waren. Als kleine meisjes luisterden we met ogen als schoteltjes naar de verhalen van onze grootmoeders die hun auto verkochten voor een Chanel 2.55 en daarna nog een nier moesten afstaan om… geef toe, het had gekunnen. Zonder gekscheerderij: ook wie “in de goede oude tijd” een Kelly tas van Hermès wilde scoren mocht eerst een paar jaar op een wachtlijst verkommeren om daarna enkele duizenden euro’s te betalen. Die handtassen waren dan ook enkel voor een handjevol gelukkigen weggelegd, en zag je niet -of thans niet in het echt- op iedere straathoek.

Vandaag de dag treffen we op alle terrassen van het Antwerpse Zuid of de Brusselse Dansaertstraat wel een designerhandtas aan. In de jaren negentig werd de markt voor designer accessoires immers sterk uitgebreid en met de komst van goedkopere it-bags zoals de Chloe Paddington (een kleine 1000 euro) of een Louis Vuitton Speedy ( zo’n 750 euro) konden plots meer mensen zich een handtas met status veroorloven. Aangezien de vraag naar designerhandtassen bleef stijgen hebben verschillende grote modehuizen hun wachtlijsten afgeschaft, maar meer positief nieuws heeft deze stijging niet met zich meegebracht.

De wetten van vraag en aanbod schijnen namelijk niet van toepassing op de wereld van de accessoires. Want hoewel het aanbod groter is en meer mensen toegang hebben tot de wondere wereld van wowwateenhandtas zijn de prijzen niet gedaald. Sterker: ze zijn gestegen! Vandaag de dag kosten de Tassen Die Iedereen Moet Hebben (zoals de Luggage Tote van Céline en de Bowling JL van Lanvin) gemakkelijk 1700 euro of meer. U zegt dan: d’accord, maar dan hebben we wel een nette kalfslederen tas, en die gaat jaren mee. Misschien wel, maar weet dat de meeste van die handtassen na enkele seizoenen onverbiddelijk “uit” zijn en dat ook de varianten in minder hoogwaardige materialen vlot in winkeltasjes belanden. Een gebloemde canvas tas van Proenza Schouler maakt u bijvoorbeeld zo’n 1300 euro armer. Heel wat anders dan een Delvaux uit volnerf leder, waar u ook al snel 2000 euro voor betaalt, maar die jaren na datum nog steeds relevant zal zijn en waar u kan rekenen op een uitmuntende garantie.

Cijfers, schuldigen en zelfreflectie
Wat is het dan dat de prijzen zo fors heeft doen stijgen? De belangrijkste en meest begrijpelijke reden is dat de aankoopprijs van leder het laatste anderhalfjaar met minstens 30% werd verhoogd, wat natuurlijk wordt doorgerekend in de prijs. Designers werken ook steeds liever met exclusieve materialen zoals struisvogel, hagedis of krokodil; niet bepaald beesten die overal voor het looien liggen. Bovendien worden accessoires tegenwoordig in kleinere aantallen geproduceerd, waardoor het moeilijker afpingelen wordt met de fabrikant. Als bijvoorbeeld een Tory Burch zo’n 10.000 paar schoenen laat maken kan ze wel om een prijsje vragen, maar een Charlotte Olympia zal met haar bestelling van 300 paar op niet al te veel voordelen moeten rekenen.
 
Natuurlijk zijn er ook hier uitzonderingen. Christian Louboutin, die zo’n 600.000 paar schoenen per jaar over de band laat rollen, kleeft toch nog netjes prijsstickers van 780 dollar op zijn glimmend rode zool. Louboutin CEO Alexis Mourot legt aan Women’s Wear Daily uit dat de prijzen voornamelijk afgestemd zijn op de euro. “780 dollar lijkt een enorm bedrag, maar je moet het in euro bekijken: 500 euro, dat valt toch goed mee?”

Volgens George Malkemus zijn veel mensen gezwicht onder de trend dat het allemaal om “accessorising” draaide. “Vroeger, toen designerkleding te duur was om echt goed verkocht te worden, deden veel mensen beroep op de accessoires van diezelfde ontwerper, die toen nog redelijk betaalbaar waren. Nu is het bijna omgekeerd.” Malkemus is van mening dat de hele prijsstijging gewoon een gevolg is van het basisprincipe van het kapitalisme: “push the market to what it will bear.” En misschien kunnen we het modehuizen dan ook niet kwalijk nemen; zolang er mensen bereid zijn om te betalen hoeven zij hun prijzen toch niet te verlagen?

Maar hoe komt het dan dat we zonder problemen onze creditcard voor 500 euro door de gleuf halen en slechts met 1 paar sneakers weer buitenkomen? Een groot deel heeft te maken met de status die zulke fel gegeerde spullen aan hun draagsters verlenen en de gevoelens die ermee gepaard gaan. Niet alleen komt een designerbag tegenwoordig met een gevoel van eigenwaarde en zelfbevestiging, wie ermee over straat loopt mag zich hoeden voor een tornado van emoties, van afgunst tot bewondering tot hoongelach. Seizoen na seizoen zwichten duizenden vrouwen voor een of meerdere items die zorgvuldig gekozen it-girls in het straatbeeld katapulteren. En dat is nu net het probleem.

Copycats en ketens
Dit stuk gaat namelijk niet over wat vrouwen ter hunner verdediging graag “een investering” noemen. Uiteraard bent u ook een rib kwijt na de aanschaf van een paar goede laarzen, en echte lederen handtas of een prachtige wollen jas. Dit stuk gaat over de zogenaamde foliekes, de spullen die een jaar na aankoop met de nek worden aangekeken omdat ze overhyped, overgeproduceerd en overschat zijn. En dat is niet enkel de schuld van de marketingmannetjes.

Een schets: u hebt het geluk eigenares te zijn van een handtas van modemerk X die niet snel daarna tot nieuwste it-bag gebombardeerd wordt. Hoera! U bent een trendsetter! Modemerk X komt om in de bestellingen en laat nieuwe exemplaren produceren. Aangezien de meeste modehuizen prat gaan op vakmanschap of zorgvuldige details is dat echter vaak een tijdsrovend proces. Tegen de tijd dat X een extra lading handtassen op de markt heeft gebracht, wemelt het in de ketens van goedkope kopieën die uw twaalfjarig nichtje een hebberige beugelgrijns opleveren. Ondertussen heeft iedereen zich wel iets aangeschaft dat op uw handtas lijkt en uw aankoop van enkele maanden geleden -hoe fashionforward u ook moge wezen- levert enkel nog maar verveelde zuchten in plaats van verrukte kreten op.

Toch hoeven we ons daar niet door te laten doen. Een dame verlaagt zich nu eenmaal niet tot ordinaire kopieën aangezien enkel het echte exemplaar u die rozige gloed bezorgt. Ja, het is fijn om iets te bezitten dat ieders jaloezie opwekt. De vraag is of de prijzen van die must-have accessoires de pan uit zullen blijven swingen en vooral: of wij zullen blijven akkoord gaan. Want bovenstaande criteria in acht genomen en met alle respect voor het creatieve werk dat de achterliggende ontwerpers geleverd hebben zou het toegelaten moeten zijn om toch op z’n minst even ongelovig te knipperen bij het aanschouwen van viercijferige prijsaanduidingen – voor de komma welteverstaan. Een jaarabonnement op ons magazine voor de eerste vrouw die de winkelbediende fijntjes choqueert met een “Lieverd, dat is geen prijskaartje, dat is een vervaldatum.”

Katrin Swartenbroux (bronnen: wwd, refinery29)