Boven een ravijn in de heuvels van Hollywood kleeft een kleurrijke blokkendoos. Zo complex de woning langs buiten lijkt, zo helder is de ruimte-indeling binnenin.

Een rit ten westen van Beverly Hills, langs Sunset Boulevard, bevestigt het: geld koopt geen smaak. De weg leidt langs prefab palazzi en poppenhuisachtige kastelen die zelfs niet in de schaduw kunnen staan van de meesterwerken die hen tot voorbeeld dienden. Het zijn wansmakelijke bouwsels, inhoudslozer dan de façades van Disneyland. Tot plots, hoog boven Sunset Boulevard, de bomenrij wordt doorbroken door een explosie van creativiteit: een spel van kleuren en volumes op een duizelingwekkende plek boven de ravijn. Het gebouw is een ontwerp van de architecten Craig Hodgetts en Ming Fung. Zij waren al lang op zoek naar een klant die hen toeliet iets te tekenen waar ze hart en ziel konden instoppen. John Benardello bood die mogelijkheid. Alleen had hij onvoldoende centen om zijn architecten de volledige vrijheid te laten. Maar beperkingen zijn uitdagingen, het beschikbare budget is het ontwerp alleen maar ten goede gekomen. Het nieuwe huis schittert nu ver boven de vergulde imitaties en de faux chic in het omliggende landschap.

De jonge set-ontwerper John Benardello droomde al langer van een New York-achtige loft, met een grote ruimte voor feestjes, een knusse hoek voor zichzelf en een paar gastenkamers om vrienden te slapen te leggen. Hij had al tussen twee cottages een minuscuul lapje grond met een prachtig uitzicht bemachtigd. Maar of hij het zich financieel kon veroorloven een architect te engageren om zijn droomhuis te ontwerpen, betwijfelde hij. Tot Benardello tijdens het maken van een tv-commercial Craig Hodgetts ontmoette. Hodgetts en zijn partner Ming Fung genoten al een stevige reputatie als architecten, maar hadden gedurende verschillende jaren weinig anders gedaan dan lesgeven, tentoonstellingen ontwerpen en deelnemen aan wedstrijden. Toen Benardello hen vroeg om zijn huis te ontwerpen, waren ze zo enthousiast dat ze het plan in een week op papier hadden. De bouw zelf sleepte iets langer aan. Het had nogal wat voeten in de aarde om de nodige goedkeuringen van de stad te krijgen. Bovendien moest Benardello op zoek gaan naar bijkomende financiering. Een aannemer vinden die én bereid én bekwaam was om het project uit te voeren, bleek ook geen sinecure te zijn. Het zag er zelfs even naar uit dat het huis nooit zou afraken. De reddende engel was uiteindelijk Benardello’s vader, die zijn ganse leven niets anders had gedaan dan filmsets bouwen. Hij mobiliseerde een ploeg ambachtslui die de afwerking in enkele weken klaarden. Na twee volle jaren was Benardello’s droom vervuld.

De grote inspiratie voor het Benardello-huis was de legendarische architect van Weense origine Rudolph Schindler, die in 1920 naar Los Angeles kwam als assistent van de nog legendarischer Frank Lloyd Wright. Schindler bracht de rest van zijn leven in L.A. door, tot zijn dood in 1953. Hij leeft echter verder in de geesten van veel onafhankelijke, radicale architecten in L.A., te beginnen met Frank O. Gehry, die zweren bij de asymmetrische geometrie van volumes en plannen. Hodgetts en Fung waren bijna letterlijk doordrongen van Rudolph Schindlers voorbeeld, want ze hadden verschillende jaren in een door hem gebouwd appartement gewoond. Bij hun opdracht voor Benardello streefden ze naar een gelijkaardig, pretentieloos spel van onderling verbonden ruimtes. Zonder een kloon te zijn van, verwijst het resultaat naar oplossingen die Schindler bedacht voor gelijkaardige inplantingen, zoals het Wolfe House boven Avalon op Catalina Island.

Benardello’s huis vertoont nog een andere gelijkenis met Schindlers werk. Net als hun Weense voorbeeld in veel gevallen, waren Hodgetts en Fung verplicht om goedkoop te bouwen. Hoewel het geheel indrukwekkend oogt, met zijn purper, groen en goudkleurig gepleisterde vlakken, is het huis noch in schaal noch in volume veel groter dan dat van de buren. De natuurlijke kleuren zullen met de tijd verbleken. De houten structuur op betonnen pijlers is standaardconstructie en alle ramen, deuren en vloeren werden uit stock besteld. Maar was Schindler in staat om bij de afwerking ruw vakmanswerk in zijn concept te integreren, dan had Hodgetts het daar moeilijker mee. Ruwe hoeken of slecht geligneerde kasten deden zijn haren ten berge rijzen. Misschien heeft die zin voor perfectionisme wel te maken met Hodgetts achtergrond, want de man is pas na een hele omweg in de architectuur terechtgekomen. Reeds als kind ontplooide hij een uitzonderlijk muzikaal talent. Op 12-jarige leeftijd trad de kleine Hodgetts op als solotrompettist met het Cincinnati Symphony Orchestra. Hij was ook een fanatiek modelbouwer. Hodgetts was pas 19 toen hij in dienst trad van het Research Center van General Motors. Dat werd hij snel moe en Hodgetts trok naar San Francisco om toneelstukken te schrijven, een prachtjob maar je kon er onmogelijk je brood mee verdienen. Toen een vriend hem vertelde hoeveel een ontwerper verdient, schreef Hodgetts zich in aan de UC Berkeley’s School of Architecture. Een van zijn leraars was Charles Moore, die Hodgetts meenam naar Yale, waar een andere invloedrijke Engelse professor, James Stirling, hem een belangrijke les leerde. “Architectuur moet een emotionele inhoud hebben”, zei Stirling. “Het moet je aan het lachen of aan het huilen brengen.”

Op papier lijken Hodgetts ontwerpen zeer complex, maar eenmaal ze zijn gerealiseerd, is het resultaat verrassend helder. Zo ook Benardello’s huis. De ingang bevindt zich tussen de carport en een verzonken terras, en geeft uit op een smalle trap die boven naar de slaapkamer en beneden naar de keuken en de leefruimte leidt. De strak ommuurde trap loopt door een cilinderachtige ruimte waarin openingen zijn geslagen – een soort silo binnenshuis. Pas wanneer je goed en wel binnen bent, openbaart de woning haar verrassingen. De silo blijkt de symmetrische kern te zijn van een asymmetrisch interieur. Ze boort zich dwars door de hele structuur, van de gastenkamers beneden tot aan het dak, als een naaf waarlangs de belangrijkste ruimtes en terrassen zich straalsgewijs bewegen. Op de drie verdiepingen wordt die naaf gesneden door een andere, smallere as die trappen, badkamer en voorzieningen bevat. Deze snede steekt als een bijna vensterloze rug uit de buitenwand van het huis.

De interne hiërarchie van ruimtes overweldigt je meteen. Vanuit de nauwe ingang stap je een rijzig salon binnen dat langs drie zijden vanuit hoge ramen wordt verlicht. Franse ramen geven langs de voor- en achterzijde uit op terrassen. ’s Nachts spreiden fijne, zilverkleurige wandlampen vlakken van licht over de witte muren. Op de vloer ligt Saima, een Finse houten bekleding die de ruimte nog meer warmte geeft. Vanuit de leefruimte kom je in de laaggewelfde keuken, met haar gepolijste, granieten werkbladen, in het midden een boemerang-vormig eiland, en een lang, smal aanrecht dat verlicht wordt via een raam in de westwand. Vanop het dakterras ontplooit zich een overweldigend vergezicht, van Universal City in het noorden tot het Hollywood-teken in het westen. Leunend tegen de balustrade zie je het huis, een compact gestapelde serie dozen klevend tegen de helling. Het hoekige karakter van de buitenmuren staat in scherp contrast met de golvende beweging van een wand in glassteen, zichtbaar doorheen het raam op de bovenste verdieping. Achter die glazen wand ligt de badkamer met jacuzzi en douche, los van de compacte slaapkamer, en een leeshoek die aan de andere kant is afgesloten door de interne silo. Een aluminium balustrade snijdt hier door de centrale cilinder en biedt een zicht op de leefruimte beneden. De hanglamp creëert de indruk van een koepelvormig plafond. In dit deel van het huis zijn de ruimtes zo nauw met elkaar verweven dat je je in een cottage zou wanen, ware het niet van het indrukwekkend samenlopen van perspectieven en het krachtige spel van hoeken.

Benardello verdient zijn brood met het omzetten van modellen in structuren. Het kostte hem geen moeite om de plannen van de architecten te visualiseren en hij nam actief deel aan het creatieve proces. Hodgetts was blij met die samenwerking, want de architect is ervan overtuigd dat een huis de persoonlijkheid van de eigenaar moet uitdrukken en dat daarom “het ontwerp een begin van dialoog” moet zijn. Fung had het liever wat groter gezien: “Hadden we niet op zo’n moeilijke plaats gewerkt en was het budget wat groter geweest, dan hadden we het huis zijn hoofd kunnen geven.” Desondanks is dankzij het toedoen van alle drie de uiteindelijke woning net als het werkmodel een sculpturaal object, waarin je het sensationele gevoel hebt te zweven boven de stad.

Michael Webb / Foto’s Tim Street-Porter