Reacties : jp.mulders@skynet.be

De aanwezigheid van zwerfpoezen is belangrijk om een knaagdierenplaag te voorkomen”, lees ik in de brief. Hij is door burgemeester en gemeentesecretaris ondertekend en van de nodige stempels voorzien. “Een fitte poes kan namelijk per jaar een duizendtal muizen vangen.” 1000, dat is een hoop muis. Met iets tussen ver- en bewondering bekijk ik mijn tijgerkater, die zeer macho ligt uitgestrekt op zijn kussentje op de centrale verwarming. Van zijn drie exemplaren voor vandaag lijkt niet veel in huis te zullen komen.

Zwerfpoezen mogen dan erg nuttig zijn, licht de brief mij verder voor, te veel van die dakhazen is ook weer niet goed. Dat leidt maar tot bandeloos voortplantingsgedrag en vechtpartijen, met kwetsuren en overdracht van ziektes tot gevolg. Daarom wordt er binnenkort gespecialiseerd personeel ingezet om de populatie te beperken. Tijdens de dagen waarop er gevangen wordt, moeten huiskatten – teneinde verwarring te vermijden – binnen worden gehouden of voorzien zijn van een halsbandje. Ons wordt ook vriendelijk verzocht “tijdelijk geen extra voedsel toe te dienen in het belang van het welslagen van de vangacties”.

De plechtige toon van de brief staat in prettig contrast met de poezelige inhoud ervan. Dit soort rondschrijven sterkt mijn innerlijke rust meer dan honderd boekjes over yoga en aromatherapie. Wat een voorrecht een dergelijke officiële circulaire te mogen ontvangen, bedenk ik, in tijden waarin de kranten bol staan van de bloederige bomaanslagen, kindermisbruik in real time (de nieuwste rage in internetpedofilie) en kroonprinsen die ontkennen gedaan te hebben Wat Niet Geschreven Mag Worden. Zo slecht toeven kan het hier nog niet zijn.

De brief over het zwerfpoezenproject doet echter toch iets opwellen uit de kankerputten van mijn ergernis. Een vette kop in de weekendeditie van De Morgen : “De armoede in België is een walgelijke, absolute schande”. Het is zo’n uitspraak die je als een uppercut vol op de kin treft, omdat je instinctief voelt hoe wáár ze wel is. Much respect voor Bart Demyttenaere, de man die deze knuppel in het hoenderhok wierp. Zijn In vrije val. Armoede in België (uitg. Manteau) is een ontnuchterende afwisseling tussen al die vrolijke boekjes die je vertellen waarom vrouwen graag mandarijntjes eten en mannen geen gordijnen kunnen naaien. Volgens Demyttenaere is in België, naast een kleine minderheid die zich in obscene weelde wentelt, nog altijd 1,3 à 2 miljoen mensen straatarm.

De overheid richt zich volgens de auteur te veel op de brede middenklasse. Armlastigen en nooddruftigen zijn electoraal onbelangrijk. Als voorbeeld haalt Demyttenaere het gratis-beleid van de overheid aan, de miljoenen die verkwanseld werden aan een campagne die de mensen duidelijk moest maken dat je niet doodgaat van een beetje molligheid. De Grote Kattenvangactie doet mij daar, hoe nuttig ook, een beetje aan denken. Wat zou Georgette eraan hebben, de menselijke zwerfpoes die op het verwarmingsrooster slaapt voor de Fortis-bank in Brussel ? Wacht haar hetzelfde lot als haar schurftige, ruiende, aan kattenleucose en kattenaids lijdende lotgenoten uit mijn omzendbrief ? Hun behandeling is duidelijk omschreven : “De zieke poezen worden geëuthanaseerd. De gezonde dieren worden gesteriliseerd c.q. gecastreerd. Vervolgens worden ze ontvlooid, gemerkt door een knip in het linkeroor en terug uitgezet op de plaats waar ze werden gevangen.” Voor menselijke tegenhangers bestaat bij mijn weten tot nader order gelukkig geen dergelijke omzendbrief.

“Soms weet je opeens weer glashelder waarom je voor deze job hebt gekozen”, staat in het sms’je dat ik luttele tijd later van B. ontvang, de bevriende journaliste die het interview met Demyttenaere heeft geschreven. “In een paar uur tijd kreeg hij al vijf telefoontjes van politici. Ze willen met hem aan tafel zitten om iets aan het probleem te doen.”

Het stáát natuurlijk goed, denk ik een beetje achterdochtig, maar eerst wil ik toch zien of het meer wordt dan wat stuntwerk. “Ik zie de levensstandaard van de mensen zo achteruitboeren”, hoorde ik onlangs van een gerechtsdeurwaarder uit mijn kennissenkring. Tot bewijs van het tegendeel blijft er een schrijnend gebrek aan sociale woningen, pieken de huurprijzen evenredig met de werkloosheid, blijft het leefloon onleefbaar, woekeren multinationals als slechtopgevoede zwammen en vergroot de kloof tussen arm en rijk zienderogen. Dat alles terwijl we nog altijd in de top-vijf staan van de beste landen ter wereld om in te leven. Gelukkig is er straks het hartverwarmende vooruitzicht op fiscale amnestie.

JEAN-PAUL MULDERS